Opvoeden was vroeger vast makkelijker dan nu. Er was vaak maar één aanpak: de harde. Maar nu? Pedagogen struikelen over elkaar heen met opvoedadviezen. Als jonge ouder zie je soms door de bomen het bos niet meer. Moet je een kind straf geven of juist niet? Mag je een kind gerust even laten huilen als het om veel aandacht vraagt, of moet je meteen in al zijn behoeften voorzien? Sommige ouders zijn heel stellig in hun opvoedovertuigingen. Anderen laten zich meer leiden door wat anderen doen en voelen zich daardoor soms onzeker.
Neem een willekeurige straat in Nederland. Het stel van nummer 3 zou zomaar eens voor een vrije opvoeding kunnen zijn. Regels en grenzen stellen? Ben je mal, een kind moet aan den lijve ondervinden wat wel en niet werkt. Bij nummer 5 zijn de ouders wat autoritair. Buren horen regelmatig vaders stem bulderen, als hij zijn kinderen bestraffend toespreekt. Neem je een kijkje bij nummer 7, dan zie je dat de ouders de handen vol hebben aan hun acht kinderen, die ze zo consequent mogelijk proberen op te voeden.
Familie Teeuw uit Ridderkerk:
Marion Teeuw (24): „Mijn man Jan Peter en ik hebben ervoor gekozen om onze kinderen an 1 en 3 op te voeden aan de hand van de principes van onvoorwaardelijk ouderschap. Dat is een opvoedstijl die is uitgedacht door Alfie Kohn en erom draait dat je geen voorwaarden stelt aan je kinderen. We kijken naar hun behoeften en gedrag en spelen daar dan zo goed mogelijk op in.
We onderschrijven niet alle principes van onvoorwaardelijk ouderschap. Zo stelt de bedenker dat een kind van nature goed is. Dat zien wij vanuit onze reformatorische achtergrond anders. Deze opvoedstijl houdt ons als ouders een spiegel voor. Waarom vragen we bijvoorbeeld van onze beweeglijke 3-jarige dochter dat ze stil moet zitten op haar stoel tijdens het eten? Is dat belangrijk? Nee, dan vragen we dat ook niet meer.
Belonen en straffen doen we niet. Onvoorwaardelijk ouderschap gaat uit van de intrinsieke motivatie van een kind. Eet het zijn of haar bord niet leeg, dan leggen we uit dat het belangrijk is om te eten. En weigert het vervolgens nog steeds te eten, dan is dat zo. Het kind krijgt vanzelf een keer honger.
Of je een kind altijd het passende gedrag kunt laten vertonen zonder met straf of beloning te komen? Soms is het zoeken naar de juiste benadering, met onze pittige dochter. Als we moe zijn, verheffen we onze stem wel eens. Maar dan zoeken we daarna altijd weer de verbinding op. Door dit voor te leven en ruimte te geven aan elkaars behoeften geloof ik dat we een fijne basis leggen voor onze kinderen.
Overigens stellen we ook grenzen en volgt er op bepaald gedrag een consequentie, maar hierbij ondersteunen we ons tweetal.”
