Zeker 5 tot wel 15 procent van de Nederlandse jongeren doet zichzelf regelmatig bewust pijn door middel van krassen, branden, snijden of iets anders. Onlangs verscheen het jeugdboek ”beschadigd”, waarin hoofdpersoon Esmé zichzelf snijdt. Terdege sprak met schrijfster Teunie Suijker-Geneuglijk, ervaringsdeskundigen en hulpverleners over zelfbeschadiging.
Zelfbeschadiging is een uiting van psychische pijn, boosheid of verdriet. Het betekent dat je verwondingen of letsel aan je eigen huid of lichaam toebrengt, zonder dat je daarbij de intentie hebt je leven te willen beëindigen. Het is vaak een teken van onderliggende problematiek.
Zelfbeschadiging wordt ook wel automutilatie, zelfverminking of zelfverwonding genoemd. Minder bekende, onzichtbare vormen zijn bijvoorbeeld het dragen van (veel) te kleine schoenen, schadelijke stoffen innemen of overgeven.
Een rondgang op internet leert dat er weinig harde cijfers zijn over hoeveel jongeren of volwassenen hiermee worstelen. „Het begint meestal tussen de 12 en 14 jaar, maar het gebeurt het vaakst tussen de 18 en 24 jaar. Het lijkt vaker voor te komen bij meisjes, maar dat kan ook komen doordat zij er wellicht makkelijker over praten dan jongens. Want ook bij hen komt het voor”, vertelt Arnold Reyneveld, woordvoerder van Stichting Zelfbeschadiging. Deze vrijwilligersorganisatie biedt sinds 1998 informatie en steun aan mensen die zichzelf beschadigen, hun naasten en hulpverleners.
„Jongens hebben sneller iets met extreem veel vechten, drank- en drugsgebruik. Je zou dat niet zo snel associëren met zelfbeschadiging, maar dat is het wel degelijk.”
