Vijf jaar geleden zette ik mijn eerste stappen in het Babyhuis. Nieuwsgierig, verlangend en onzeker. Vanuit een veilige wereld van werk, school, familie en vrienden, had ik het idee dat ik midden in de wereld terecht kwam. De wereld, waarop je werd voorbereid op school tijdens de lessen godsdienst, waarover je las in de krant en waar je over sprak met andere mensen die er al in stonden.
In de afgelopen jaren mocht ik leren. Mocht ik vallen en opstaan. Werkte ik aan mezelf, werd ik sterker en leerde ik mijn schaamte voorbij te gaan. Leerde ik enorm te waarderen wat ik had, mijn ´veilige´ wereld, mijn netwerk en mijn opvoeding. Dat dit niet vanzelfsprekend is, daar ben ik achter gekomen. Dat zie en hoor ik elke dag. De gebrokenheid van het leven is daar intens zichtbaar, op de plek waar ik zoveel tijd doorbreng. Ik zie het in de ogen van de moeders, in hun worsteling door het leven en ik hoor het uit hun verhalen. Een gebroken hart, diepe wonden, grote littekens. Schommelende emoties, heftige karakters, wantrouwen, aantrekken en afstoten.
Soms voelt het alsof ik midden in de vuurlinie sta. Dan breekt er iemand, spuwen hun ogen vuur, huilen ze totdat hun tranen op zijn en vallen ze me aan met hun woorden. Soms doet het pijn. Soms raakt het mijn hart. Soms twijfel ik aan mezelf. Maar wat ik vooral mocht leren is dat het ergens vandaan komt. Ten diepste is het niet bedoeld om mij aan te vallen. Maar ze voelen de veiligheid om te proberen me aan te vallen en dan verwachten ze dat ik uit mijn slof schiet. Ze zal vernederen, negeren, straf ga geven of ze naar hun kamer stuur. Maar meestal gebeurt dat niet. Dan kijk ik ze aan, voel ik de tranen in mijn ogen branden en krijg ik pijn vanbinnen. Wat lijkt het soms oneerlijk. Ik voel het onrecht, ik voel hun enorme verlangen om geliefd te zijn, maar niet weten welk gevoel dat is. En soms kan ik alleen maar zeggen, ´Het raakt me zo dat je dit zegt...´
Ik heb geleerd om te luisteren. Mijn mond te sluiten en aandacht te hebben. Een aantal keren gebeurde het dat de moeders letterlijk tegen me zeiden: ‘Je hoeft niets te doen, ik wilde het alleen tegen je vertellen.’ Het lijkt zo klein, zo niets. Maar het is alles. Het is alles wat ze te weinig in hun leven hebben meegemaakt. Dat er thuis geen moeder op hen wachtte met een kop thee en zei: Hoe was je dag op school? Vertel het maar. Ze hebben ervaren dat ze van groep naar groep gingen, in isoleercellen terecht kwamen, in pleeggezinnen zich moesten aanpassen aan een andere moeder. Dat is de realiteit van veel van hen.
In die vijf jaar mocht ik groeien als persoon. Leerde ik dat de moeders behoefte hebben aan duidelijkheid. Dat ik kwetsbaar mag zijn, als ik een fout heb gemaakt. Dat ik naast de moeders mag staan en zeker niet boven hen. En soms is het lastig om me in die twee werelden te begeven. Zo voelt het soms, de wereld van werk en de wereld van het privé.
Dankbaar ben ik dat ik een stukje met ze mee mag lopen. Dat ik het normale leven voor mag leven, structuur mag bieden en een kop koffie kan zetten. Dat ik me soms net een moeder voel die weer begin te zeuren over hun taak die ze nog moeten doen en dat ze commentaar op me hebben als ik weer met de auto ben in plaats van met de fiets.
Het is tijd om te stoppen met de columns. Ik hoop dat het gelukt is om een inkijkje te geven in ons werk. Ik ben dankbaar dat ik wat gedachten en momenten op papier mocht zetten. Lessen die ik leerde, wilde ik graag doorgeven. Soms kunnen we op ons eigen kleine plekje het verschil maken. Misschien voor één persoon, misschien voor een grotere groep. Het leven gaat met vallen en opstaan. Het is goed om toe te geven wanneer je gevallen bent, zodat andere ook durven te vallen en er mensen zijn die helpen om weer op te staan. Wanneer je op de grond ligt, leer je soms lessen die er voor zorgen dat je de volgende keer niet hoeft te vallen of de val wat zachter is.
Ik daag je uit om te luisteren wanneer iemand zijn verhaal wil delen. Gewoon, stil zijn, iemand aankijken en echte interesse tonen. Het lijkt soms wel alsof we altijd iets willen zeggen, een mening willen geven, een oordeel willen vellen of met een oplossing moeten komen. Vaak zijn we zo vol van ons eigen verhaal. Maar de mens snakt naar aandacht, naar liefde en verdraagzaamheid. Een luisterend oor.
En als de gelegenheid zich voordoet en je wilt graag iets doen, dan is de beste oplossing om iemands handen te pakken, ze samen te vouwen en de nood Boven te brengen.
Abonneer je op Terdege magazine
Nu slechts 9,95 p/mnd
