„Het gaat niet om grote woorden, maar vooral om wat mensen van ons zien” Hij loopt tegen de veertig, is buitengewoon goed van de tongriem gesneden, open en gastvrij, draagt een actueel baardje van zo’n twee weken. Ds. A. Th. van Olst, predikant van de enige geïnstitueerde christelijke gereformeerde kerk in het buitenland, het Evangelisch Centrum in Antwerpen-Deurne.
De kerkzaal van het Evangelisch Centrum staat vol met zo’n honderd stoelen. Die zijn op zondagmorgen allemaal bezet. ’s Middags is er dan wat minder belangstelling. Ds. Van Olst: „Hier komt een veelkleurige gemeente bijeen, meest Vlaams-sprekende mensen, en veel nationaliteiten, zoals Armeniërs, Iraniërs, een Nigeriaans gezin.”
Boven de traditionele preekstoel hangt een houten kruis aan de muur. Op de vloer staat een elektronische piano van Yamaha, met lied 356 op de lessenaar: ”Elk oog zal Hem zien, als Hij komt op de wolken”. Aan de muur zijn grote letters bevestigd: ”De genade van de Here Jezus Christus en de liefde van God en de eenheid met de Heilige Geest zij met u allen”.
In de kelder van het grote kerkpand aan de Boterlaarbaan bevindt zich zijn werkkamer. Langs twee wanden staan de boeken op de planken, meest exegetische werken. Hier en daar op een leeg stuk boekenplank een zevenarmig kandelaartje, her en der wat Bijbelteksten, zoals: „Jezus zegt: Ik heb voor u gebeden.” En deze: „Laat uw licht schijnen.”
Op de salontafel liggen de Herziene Statenvertaling, het dagblad De Standaard en de laatste edities van het kerkblad De Waarheidsvriend. Op de vensterbank ligt het boek over Jezus van Nazareth van paus Benedictus XVI.
Begin 2015 nam ds. Van Olst, toen christelijk gereformeerd predikant in Utrecht-West, het beroep aan naar Antwerpen. Is hij al een beetje Belg onder de Belgen, onderhand? „Ik doe mijn best. Maar dit is een ander land, met een andere cultuur. Antwerpen ligt wel vlak bij de Nederlandse grens, maar het is hier echt een andere wereld. Alles is anders, het straatbeeld, de gewoonten, het overheidsapparaat. Wij voelen ons nog steeds een beetje een vreemdeling, maar we zijn, al met al, wel buitengewoon dankbaar voor dit plekje. België is een prachtig land, waar de mensen bescheidener zijn en meer discipline hebben dan in Nederland. Als op het schoolplein de bel klinkt, gaan de kinderen, zonder dat de juf iets hoeft te zeggen, in twee rijen staan, waarna ze stil naar binnen marcheren.”