Wandelen met God

Het bestuderen van de Bijbelse gegevens over Henoch leverde voor ds. J. Westerink (79) een verrassende ontdekking op. Over de parallel en de tegenstelling tussen de twee geslachtslijnen in de oude wereld: die van Kaïn en die van Seth. „In beide vind je een Henoch en een Lamech.

Dezelfde namen, maar behorend bij totaal verschillende mensen. Zo zie je al heel vroeg de twee wegen naar voren komen, met tweeërlei bestemming.

De Henoch uit de geslachtslijn van Kaïn droeg de naam van de stad die zijn vader bouwde; zijn nazaten deden belangrijke uitvindingen. Die mensen máákten het in de wereld, maar ze kwamen allemaal om door de zondvloed en alles wat ze hadden gepresteerd, ging teniet. Alleen de geslachtslijn van die andere Henoch, de zevende van Adam, wordt voortgezet, door de zondvloed heen. Dankzij de ark. Daar heb je de heilsgeschiedenis in een notendop.”

Waarom krijgt het zoeken van God vaak meer aandacht dan het wandelen met God?

„Omdat aan het wandelen met God iets voorafgaat. „Zullen twee tezamen wandelen tenzij dat zij bijeengekomen zijn?” zegt Amos. Voor een leven met de Heere is een persoonlijke ontmoeting met Hem nodig. „De gemeente is verbondsgemeente, maar onze Abrahamspositie heft onze Adamspositie niet op”, hield prof. Kremer ons vaak voor. Het gaat erom dat we in de weg van wedergeboorte, geloof en bekering worden ingelijfd in het lichaam van Christus en zo mogen leren leven met Christus.”

De nadruk valt doorgaans op het eerste.

„Als ik voor de gemeente sta en ik zie zo veel mensen die nog onbekeerd zijn, dan voel ook ik me gedrongen om me vooral tot hen te richten.

Wanneer ze in die week onverwachts voor God moeten verschijnen, kan dat niet met het feit dat ze gedoopt zijn of belijdenis hebben gedaan. Daarom vind ik het begrijpelijk dat de noodzaak van het komen tot God meer wordt bepreekt dan het wandelen met God.”

In de Apostolische brieven wordt toch aan beide aandacht besteed?

„Dat is zo. Daarom is het goed om geregeld een prekenserie te houden. Dan komen alle aspecten van het geestelijke leven aan de orde, ook het leven met de Heere door hen die Hem leerden kennen. Dat mag geen vergeten onderwerp zijn.”

Wat is voor u de kern van het wandelen met God?

„Dat Hij het in mijn leven voor het zeggen heeft, en ik Hem daar dagelijks om vraag. „Maak mij Uw wegen bekend, leer mij Uw paden.” Dat gebed kom je in allerlei bewoordingen in de Bijbel tegen.”

Wordt dit wandelen gehinderd door de drukte van onze samenleving?

„Ik denk nog meer door de welvaart. De zondag na Hemelvaartsdag preekte ik uit Openbaring 12, waar we lezen dat de vrouw, beeld van de kerk, vleugels ontvangt om naar de woestijn te vluchten, buiten het gezicht van de draak. De woestijn is in de Bijbel een plek van ontbering, maar daardoor ook van een leven in afhankelijkheid van God. De draak spuwt vervolgens water uit zijn bek in die woestijn. Vroeger hoorde ik vaak de uitleg: om Gods volk te verdrinken. Persoonlijk denk ik dat de Bijbel ons hiermee iets anders wil leren. Water doet zelfs een woestijn bloeien als een roos. Dan wordt het een plezierige plek om te verkeren en hebben we God niet meer nodig. Een tijd van welvaart is niet de beste tijd voor het geestelijke leven. Vervolgens lees je dat de aarde de vrouw te hulp komt en het water laat wegzakken. Ook in onze tijd zie je daar tekenen van. Denk aan de verandering van het klimaat en tal van andere zaken die onze welvaart weleens kunnen wegnemen. Dat zou een zegen zijn als het ons brengt bij het gebed van Agur, „Geef mij rijkdom noch armoede”, en doet besefen waar het echt om gaat in dit leven.”

Voor de hectiek van het moderne leven bent u minder beducht?

„Ook die kan het zoeken van God en het leven met Hem verhinderen. Een broeder in Zeeland had een bedrijf dat dankzij de watersnood tot grote bloei was gekomen. Op een gegeven moment werd hij verkozen tot ouderling. Nogal wat gemeenteleden vroegen: „Hoe kun je zo’n man kandidaat stellen, hij kan het ambt er onmogelijk bij hebben.” Maar hij móést het aannemen. De jaren erna leerde hij dat er belangrijker dingen zijn dan grondwerk. Zorg dragen voor de zielen van anderen is ook nuttig voor je eigen ziel.”

Drukte als zodanig hoeft een wandelen met God niet te hinderen?

„Nee, dat zie je aan Henoch. Die was het hoofd van een gezin, waarschijnlijk een groot gezin, met alle drukte daarvan. Ik heb een broeder gekend die directeur van een multinational was. Ondanks zijn overvolle agenda had hij een nauw leven met God. Hij was ouderling en koster van een heel kleine gemeente. Op zondag stond hij om vijf uur op om in de kerk de kachel aan te gaan maken. Dat was hem niet te min. De dienst van de Heere ging die man boven alles. Het is me vaak opgevallen dat zo’n leven door de Heere wordt gezegend.”

Hoe wezenlijk is het beginnen van de dag met Bijbellezing en gebed?

„Ik ben voorzichtig met het invullen van de agenda voor anderen, maar één ding weet ik zeker: de dag beginnen met God wordt door Hem gezegend. Je kunt alleen met Hem wandelen wanneer je luistert naar Zijn stem, die tot ons komt door Zijn Woord. Wat je ’s morgens leest, heeft vaak iets te zeggen voor dingen die je overdag meemaakt.”

Had u in uw jeugd mensen als Henoch om u heen?

„Ja, mijn opoe van vaders kant. En mijn moeder. Opoe ging als jong meisje in Utrecht werken, leerde daar een huisschilder kennen, is met hem getrouwd en moest hem na zes weken al begraven. Toen kon ze weer gaan dienen. Die vrouw is in die jaren tot de Heere getrokken en leefde vanaf die tijd zeer dicht bij Hem. Ik was vaak bij haar, want we waren thuis met zeven kinderen, dus van studeren kwam daar niet veel. Bij opoe was het lekker rustig. Terwijl ik zat te studeren, las zij een boek van Wulfert Floor. Dat was haar lievelingsschrijver. Zo nu en dan keek ze even op en zei: „M’n jonchien, nou mut je efe luuster’n, want wat Floortje hier schrieft, da’s ok voor joe belangriek.” De gunnende manier waarop ze over de Heere en Zijn dienst sprak heeft een stempel op me gezet.

Mijn moeder had datzelfde. Ook zij wist van grote zorgen. In de oorlogsjaren werd een tweeling geboren. Mijn vader moest onderduiken, omdat hij niet in Duitsland wilde werken. Toen ik 17 jaar was, is hij overleden en stond ze in haar eentje voor dat grote gezin. Toch bleef ze een blijmoedige christin. In huis liep ze bijna altijd te zingen. Een van haar lievelingsliederen ging over Maria van Bethanië. „Aan des Heilands voeten, luisterend naar de Heere.” Ik citeer het nog weleens in een preek. Aan de manier waarop moeder dit vers zong, hoorden we dat ze graag wilde dat ook haar kinderen dit leven zouden leren kennen.”

Komt u dit type mensen nog steeds tegen?

„Ja, gelukkig wel. De ontwikkeling van het kerkelijke leven kan me pessimistisch maken, maar God gaat door met Zijn werk en de Heere Jezus regeert.”

Ervaart u ook uw eigen leven als een wandelen met God?

„Alsje me dat zo vraagt, zie ik meteen heel veel tekorten. Wel mag ik zeggen dat het mijn begeerte is en mijn dagelijkse gebed. „Mag ik ook deze dag met U wandelen?” Ik zou niet anders willen en zeg het de dichter na: „Eén dag is in Uw huis mij meer dan duizend waar ik U ontbeer.”

De Heere heeft me ook een aantal keren stilgezet door ernstige ziekten. Dat waren geestelijk gezegende tijden. Ik wist me in goede handen.”

U ziet niet op tegen het einde?

„Nee, al weet ik dat de duivel het Gods kinderen bij het naderen van de dood nog heel moeilijk kan maken. Je kunt niet zeggen dat een nauw leven per deinitie een ruim sterven geeft. Mensen met zo’n leven worden op hun sterfbed soms zeer aangevochten. Ik denk om ons te leren dat God jaloers is op Zijn eer. Ook Zijn kinderen die heel vertrouwelijk met Hem omgingen, worden uit genade zalig.”

N.a.v. “Wandelen met God. Leven als Henoch”, door ds. J. Westerink; Uitg. Den Hertog, Houten.