Zoveel hoofden, zoveel minnen - Terdege

Zoveel hoofden, zoveel minnen

spg-16889-henrikedewit-9-site

Ik dacht echt, dat doe ik even. Hap, slik, weg. Maar wat een gepruts is dit zeg. Mondje open, lipjes naar buiten, tong naar beneden. Op het juiste moment hap en sluit. En dan maar hopen dat er een zuigbeweging volgt. En dat was alleen nog maar het aanhappen.

Ik heb het over borstvoeding, en bovenstaande ervaring hoorde ik nog geen week geleden. En het is waar, je hebt helemaal gelijk. Wat een gepruts.

Wat is dat toch voor wonderlijk iets, dat je als vrouw, nog geen uur nadat je fysiek de meest pijnlijke en heftige ervaring in je leven doorstond, alweer openstaat voor een volgende heftige, fysieke klus.

Want dat is het. Borstvoeding is prachtig, intens, een scheppingswonder, maar ook zwaar, emotioneel, pijnlijk (vaak), en nogmaals intens.

En divers, dat ook. Daarom zoveel hoofden, zoveel minnen.

Bij borstvoeding zijn er ook drie ‘R’s’ belangrijk. Rust, reinheid, en (geen regelmaat helaas), maar realiteitszin. En over dat laatste ga ik een beetje uitweiden.

Het perfecte plaatje van de borstvoedende moeder, zou Eva zijn in het paradijs. Als ze toen kinderen had gehad, dan was borstvoeding subliem geweest, perfect en tot in de puntjes goed geregeld. Maar we leven niet meer in het paradijs, dus wees realistisch en heb geen paradijselijke verwachtingen van borstvoeding.

Dat is de eerste vorm van realiteitszin.

Wat niet wegneemt dat borstvoeding nog steeds een wonderlijk geschapen functie van het vrouwenlichaam is. Als verloskundige ben ik absoluut pro- borstvoeding. Om de unieke samenstelling, de intimiteit, de exclusiviteit, het positieve effect op de hechting etc. etc.

Daarom zeg ik tegen iedereen, bereid je voor, lees je in, en start gewoon. Ga ervan uit dat het begin even oefenen is, maar dat je na een week de slag aardig te pakken hebt samen. Geef dus niet te snel op als je merkt dat het niet direct hap, slik, weg is.

Wees realistisch. Maar er is meer.

Als verloskundige ben ik niet alleen pro-borstvoeding. Ik ben ook objectief en realistisch. En soms een beetje de advocaat van de duivel.

Het feit dat borstvoeding voor je baby de allerbeste voeding is, wil nog niet zeggen dat dit ook voor de rest van het gezin het geval is. Soms ben je naast moeder van een baby ook nog moeder van 2,3 of meer kinderen. Allemaal in even belangrijke fases van hun leven.

En vaak is dat prima. Is er de ruimte om even te schikken of zelfs in te schikken voor een periode. Om tijd en aandacht op een andere manier te verdelen.

Heel vaak moet iedereen even wennen aan het ritme, maar gaat het daarna vanzelf, gelukkig.

Maar soms zie ik de strijd, de krampachtigheid om tegen de klippen op borstvoeding te geven. Het onvermogen om overstijgend te kijken. Soms is die klus gewoon te zwaar. Zie ik dat een heel gezin lijdt onder borstvoeding.

Voor sommige vrouwen is het intieme, unieke, het feit dat alleen jij het geven kan niet positief maar juist beklemmend. Het voeden op verzoek, de onzichtbare hoeveelheid geen vertrouwenskwestie maar een spanningszoeker. Soms eisen hormonen zo’n enorme tol, dat er maar één juiste beslissing is, en dat is stoppen.

Soms staat de inspanning eenvoudig niet in verhouding tot de andere taken die je hebt als vrouw en moeder. Ik kan nog wel even doorgaan. Er kunnen zoveel redenen zijn waarom borstvoeding niet bij jou, of bij jouw gezin past. Hoe verdrietig ook. Maar het is de realiteit. Ook borstvoeding is helaas niet paradijselijk. Weet je nog?

En bewust is dat de richting die ik opga met dit epistel. Naast alle mooie borstvoedingsverhalen, die ik ook van harte toejuich, is dit ook hoe het soms is. En geef dat maar gewoon toe.

Je bent er niet minder om.

Je hecht er niet minder om.

Je voedt er niet minder om.

Je draagt er niet minder om.

Je bent gewoon die moeder, die van haar gezin houdt en flesvoeding geeft. Ik ben pro-borstvoeding, maar niet altijd, en niet voor iedereen.

Ik ben objectief en realistisch. Neem dat maar van mij aan. Ik heb geen aandelen in Nutrilon of Medela. En starten of stoppen, doorgaan of ophouden moet je niet doen omdat ik het zeg. Maar soms is een duwtje in je rug, een helikopterview, een enkele vraag net dat wat je nodig hebt om te kunnen besluiten wat goed is.

Want ik weet: zoveel hoofden, zoveel minnen én zoveel gezinnen.

beeld: Tineke van der Eems

Auteur

Henrieke de Wit

Volg ons lifestyle platform op instagram.