Aardse bezittingen

We hopen te gaan verhuizen naar North Kessock. Als je over de North Kessock-brug rijdt, kom je in Inverness. Nu wonen we nog in de pastorie in Staffin, op het eiland Skye, maar in een pastorie hoort een dominee…

Schreef ik in de vorige Terdege, vier jaar geleden, nog dat ik dacht naar Nederland terug te gaan als er wat met John zou gebeuren, nu is dat veranderd. Ik ben ‘verschotst’ in vele opzichten. De Free Presbyterian Church is de hoofdreden waarom ik niet meer terug kan.

Nu is daar de verhuisdrukte. Johns ziekenhuiskoffertjes moet ik nu wel uitpakken. Het valt me zwaar. ‘Wat is de mens? Wat is de mens?’ zeg ik tegen mezelf, terwijl ik door zijn spullen ga.

Gaat niet de mens, als in een beeld, daarheen, Gelijk een schaduw, die verdwijnt? Men woelt vergeefs; men brengt met zorg bijeen, Al wat op aard' begeerlijk schijnt; En niemand is verzekerd, wie eens al Die goed'ren naar zich nemen zal.

Die woorden uit Psalm 39 komen in me op. Ik bedenk dat iemands spullen eigenlijk wel veel weergeven over de persoon. Ze laten zien waarvoor hij leefde. Wat Johns spullen vooral waren? Dozen vol met goede boeken heb ik ingepakt. Heel wat broers heb ik blij gemaakt met zijn boeken. ‘In de hemel heeft mijn lieve John ze toch niet meer nodig’, zei ik tegen mezelf. Het voelde niet fijn en toch ook weer wel. In een van mijn vele dromen kwam John weer thuis. O, wat een blijdschap! Even later zocht hij naar een van zijn boeken. ‘Ik heb er wat weggegeven lieverd, maar als je blijft, dan weet ik zeker dat ik ze wel weer terug kan vragen, hoor’, zei ik tegen hem.

Stapels sermon notes liet hij achter, aantekeningen voor zijn preken. John is maar negen maanden dominee geweest, maar jarenlang was hij ouderling en als zodanig ging hij ook voor. Wat veel uren heeft hij aan de dienst van de Heere gegeven! En dan zijn er nog al zijn maps: John kende iedere plaats op de wereldkaart. Hij had een geweldig geheugen. Wat vond ik het erg dat ook dat met zijn sterven verdween. Hij was zo nuttig voor mij en voor anderen. Alles verdwijnt bij het sterven, echt alles.

Daar lag hij met zijn prachtige zwarte wenkbrauwen en die lange zwarte wimpers. Hij was er niet meer. Ik moest zijn hand loslaten. De dood had ons van elkaar losgescheurd. Maar één ding kon hij meenemen - en ik geloof dat hij dat bezat. Wat ik ook inpakte: zijn belangrijke-papieren-mappen, zo noem ik ze maar. Hoe lief dat er in een van die mappen ook kaarten en brieven van mij aan hem bewaard werden. Dat warmde mijn hart!

Heel veel cd’s en cassette bandjes kwam ik ook tegen. Die moeten wel van preken geweest zijn die hem aanspraken. En verder was er een hele zak met medicijnen; nurofens, paracetamols, neussprays, hooikoortstabletten, vitamine C high energy oplostabletten…. Hij heeft al zijn spullen niet meer nodig in de hemel, maar ik geloof wel dat het goed gereedschap was op zijn reis naar een beter Vaderland.

Daniëlle Campbell-Vogelaar (40) bleef vorig jaar met haar dochtertjes Grace (4) en Mercy (2) achter, toen haar man, de Schotse dominee John Campbell, na een operatie overleed.