Ad de Mik, een kalkoen die de Kerst haalde

In het jaar van de milleniumwisseling verruilde Ad de Mik een staffunctie bij het Reformatorisch Dagblad voor het onderwijs, als zij-instromer. Een kalkoen die niet wist of hij de Kerst zou halen. „Het was zwaar, maar ik heb er nooit spijt van gehad.”

In 2001 interviewde Terdege Ad de Mik, vanwege zijn overstap van het Reformatorisch Dagblad naar het onderwijs, een jaar eerder. Nu begeleidt hij zelf nieuwe leerkrachten.

Schelle puberstemmen weergalmen door de centrale hal van het Calvijn College in Tholen. Ad de Mik (63) lijkt het niet te horen. Het geluid werd hem in de achterliggende decennia even vertrouwd als het gekabbel van water voor een visserman. In 2000 was dat wel anders.

De eerste les die hij gaf, op de vestiging van het Calvijn College in Krabbendijke, zal hij niet snel vergeten. Hij vertelde erover in een interview voor Terdege in oktober 2001, ruim een jaar na zijn opmerkelijke overstap. De bedoeling was dat hij in Krabbendijke Nederlands zou gaan geven, maar de proefles werd een desillusie. „De docent Nederlands die erbij zat, vroeg na afloop hoe ik het vond gaan. „Waardeloos”, zei ik. Dat vond hij ook. Die eerlijkheid kon ik wel waarderen. Een sollicitant die al bevoegd was, kreeg de benoeming.”

De Mik was in gedachten alweer terug bij het Reformatorisch Dagblad toen hij werd benaderd door Henk Guiljam, de toenmalige vestigingsdirecteur van de locatie in Tholen. Die polste hem voor de post van biologiedocent op zijn school. „Ooit had ik één jaar biologie gehad, dus dat leek me geen optie, maar Guiljam zag wat in me. Door hem heb ik me laten overhalen.”

Testen

Omdat hij er serieus rekening mee hield dat het avontuur een fiasco zou worden, bouwde de zij-instromer wel wat zekerheid in. „We hadden best een mooi huis, in Elburg. Dat leverde een aardig bedrag op. We verhuisden naar een woning in Krabbendijke, wat kleiner en veel goedkoper, om de vaste lasten te verlagen. Ik heb het gekocht met de gedachte: als ik uiteindelijk op de vuilniswagen terechtkom, kan ik dit nog opbrengen.”

Lees het hele interview in Terdege (nr. 18, 21 mei 2024).

beeld: Willemiene Smits