We schreven eerder al: we zijn in het land van onze kinderen. In 2013 mochten we Josiah ophalen, toen 11 maanden oud. In 2015 mochten we al weer gaan, nu om Shawn op te halen, toen bijna 6 jaar oud. In 2016 startten we onze derde procedure.
In het najaar van 2016 kwamen we op de algemene wachtlijst terecht. Dat heeft een tijd geduurd, tot augustus 2019. Na de intake mochten we ons dossier op orde gaan maken om het naar Zuid-Afrika te sturen. We hoorden dat de gemiddelde wachttijd vanaf aankomst van papieren nog 1,5 tot 2 jaar zou gaan duren. We rekenden dus voorlopig nog maar nergens op… Half januari arriveerde ons dossier in Zuid-Afrika. Het ‘echte’ wachten kon gaan beginnen…
Wat schetst onze verbazing dat we op 27 februari al gebeld werden: er wacht een dochter op jullie. Hannah, op dit moment bijna 15 maanden. Wow, dit hadden we echt niet verwacht! Onze familie en vrienden reageerden verbaasd, verrast en heel blij! Nu kon het grote geregel gaan beginnen… Omdat wij beiden eigen ondernemer zijn moest er veel werk verzet gaan worden; collega’s in de verloskundigenpraktijk van Rosanne moesten flexibel gaan zijn, er moest een ander rooster komen. Martin moest opdrachten gaan delegeren of uitstellen. Tickets boeken, schoolwerk regelen, koffers pakken – de lijstjes pasten samen op 3 A4-tjes vol. Het afstrepen kon gaan beginnen!
Eén van de aanstaande opa’s merkte bij het goede nieuws op: je moet nog maar zien of je kunt gaan straks. Je weet nooit wat dat Corona virus gaat doen. Het was 27 februari, alleen nog maar in China een probleem. We wuifden het weg, dat zou best meevallen, toch?! Nu zitten we in quarantaine, weliswaar in Zuid-Afrika, maar dat dit een heel bijzondere en onvoorspelbare adoptiereis wordt, is nu al wel duidelijk!
Ps: foto van donderdag 27 februari
