”Ik word gek, echt gek. Ik ben in staat om 112 te bellen, maar ik weet dat dat niet kan”, zeg ik tegen m’n man. We liggen in bed, onze dochter van een week of acht slaapt in haar eigen kamertje, naast de onze. Ik voel zo’n enorme angst in mijn lijf, ik begrijp er niets van. Op dit moment ben ik echt de wanhoop nabij. Ik ken mezelf niet en heb geen grip meer op wat ik denk en voel. Het is zwarter dan zwart.