Als het anders wordt

Ik heb altijd een beeld gehad. Een beeld van mijn man en ik, omringd door kinderen. Een groot gezin vol gezelligheid, waarin we samen God mogen dienen en de kinderen leren om met Jezus te wandelen. Een fijn huis met een grote tuin en veel dieren. Een paar dieren heb ik, in een niet zo grote tuin, maar dat gezin blijft uit. Na drie jaar huwelijk en ruim een jaar 'actief' proberen om zwanger te worden, kwam bij ons die bewustwording. Ruim tachtig procent van de stellen die proberen zwanger te worden, lukt dit gemiddeld binnen een jaar. Bij die tachtig procent konden wij onszelf niet meer scharen. Doordat we er zo mee bezig waren, wisten we ondertussen dat het tripje naar de huisarts enige voorbereiding vroeg. Een verwijzing krijg je niet zomaar. Enkele van de eerste vragen zijn: - Hoelang hebben jullie deze wens al? - Heb je je ovulatie bijgehouden? - Heb jij je cyclus bijgehouden? Is je cyclus regelmatig? - Op welke manier zijn jullie er nog meer mee bezig geweest? - Rook je, drink je veel alcohol, leef je ongezond? Maar mentaal kwamen er ook veel vragen ons huwelijk binnen: - Gaan we dit echt doen? - Willen we het laten onderzoeken? - Betekent dit een loslaten in vertrouwen? - Wat vinden mensen hiervan? - Wat nu als we er iets mee moeten? Terwijl ik dacht dat dit nog een kleine stap was, ging ik op 28 maart 2023 toch met buikpijn de huisartsenpraktijk binnen. Hoe kon dit? Waarom ging het niet allemaal gewoon vanzelf? Was dit Gods plan? De vragen tuimelden door mijn hoofd. Dit was mijn leven, ons huwelijk en onze wens. Nu werd dat opengebroken, gingen er mensen meekijken. De buikpijn die ik toen voelde, voel ik nu nog. Twee jaar later en ik voel nog de spanning van die middag. De huisarts, een lieve, vriendelijke vrouw, luisterde. Ze luisterde. Ons verhaal stond voorop, ze stelde vragen en stelde gerust. Ze was het met ons eens, het was goed om verder te zoeken. Zoeken naar een eventuele oorzaak. Ze gaf ons de opties: of het ziekenhuis of een fertiliteitskliniek in de buurt? Maar... ze zei ook: „Jullie lijken nerveus, gespannen onder deze stap. Dit is jullie weg, jullie reis. Wacht als het voor jullie te veel wordt en onthoudt: neem alle tijd die jullie nodig hebben.” Daar gingen we dan, twee gespannen mensen met een verwijsbrief en nog steeds vol vertrouwen. Aan het begin van de reis. Een hele langzame, stapje voor stapje, geen ge-push reis. Een reis met elkaar én met God.

Als het anders wordt

Wat vond je van dit artikel?

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege
op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Als het anders wordt

Wat vond je van dit artikel?

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Impressie van Terdege
op Instagram