Als je man in de bajes zit

Nederland telt zo’n 10.000 gedetineerden, verdeeld over strafgevangenissen en huizen van bewaring. Met hun delict, al dan niet bewezen, treffen ze ook hun familie. „Ik kan me nog steeds niet voorstellen dat hij het echt heeft gedaan.”

Het was een doorsnee lentedag in 2020. Zoals gewoonlijk ging Astrid vroeg in de morgen de hond uitlaten. Ze was bijna thuis toen ze zwarte auto’s aan zag komen rijden, met daarin mannen met bivakmutsen. „Iets wat je normaal in films ziet. Ik liep snel door, maar de mannen stapten uit. Ik werd tegen de muur gezet en moest mijn sleutels afgeven. Anders hadden ze de deur geforceerd.”

Eenmaal in huis kreeg ze te horen dat de leden van het arrestatieteam voor haar vriend kwamen. Het delict waarvan hij wordt verdacht wil ze niet noemen, want de zaak loopt nog. „Het is in ieder geval geen gewelds- en geen zedendelict.” De arrestatie van Mike kwam voor de moeder van twee kinderen, werkzaam in de thuiszorg, als een donderslag bij heldere hemel. „Ik kan me nog steeds niet voorstellen dat hij het echt heeft gedaan. Vanaf het eerste moment dacht ik: dit moet een vergissing zijn.”

Haar vriend werd afgevoerd naar een huis van bewaring, waar hij de eerste zes weken alleen met zijn advocaat contact mocht hebben. Astrid kreeg een aantal rechercheurs over de vloer die het hele huis doorzochten. „Ik werd ondersteund door twee daarvoor opgeleide rechercheurs. Het verliep eigenlijk heel gemoedelijk. Mijn oudste dochter was erbij, de jongste mocht naar oma.”

Uiteengescheurd

Aanvankelijk hoopte ze dat Mike met een dag weer thuis zou zijn, maar dat bleek een illusie. De toegewezen advocaat liet weten dat haar vriend nog even moest blijven. Over de reden kon hij niets zeggen. „Het heeft elf maanden geduurd eer Mike voorwaardelijk werd vrijgelaten. Ik voelde me al die tijd uiteengescheurd, want we zijn heel close met elkaar.”

De advocaat was in die periode haar steun en toeverlaat. „Ik kon hem dag en nacht bellen. Hij had nog niet zo veel ervaring, maar was

wel erg betrokken.” Haar oudste dochter lijkt de schok van de

arrestatie redelijk te hebben verwerkt. De jongste had lange tijd te kampen met angsten. „Ze durfde

’s avonds zelfs niet meer naar de wc. Van allerlei instanties heeft ze hulp gehad. Ik heb altijd benadrukt dat de inval van dat arrestatieteam heel vervelend was, maar dat het geen ”bad guys” zijn. De politie is er om ons te beschermen.”

Plexiglas

Zelf probeerde ze een sterke moeder te zijn. „Na een paar weken voelde ik dat het misging en ben ik naar de dokter gegaan. Ik had net een nieuwe baan, alles kwam bij elkaar. Slapen lukte niet meer. Ik kreeg antidepressiva mee, waarvan ik me in het begin heel ziek voelde. De oudste is naar haar eigen vader gegaan, de jongste naar oma. Ik deed hier op de bank niet anders dan huilen, spugen en ziek zijn. Gelukkig gingen de pillen na verloop van tijd doen waarvoor ik ze kreeg. Bij het laatste bezoek zei de psychiater dat ik niet terug hoef te komen.”

Van familieleden kreeg ze niet de steun die ze verwachtte. „Ze wisten niet goed wat ze met de situatie aan moesten. Hiernaartoe komen durfden ze niet, vanwege corona. Door mijn werk in de zorg werd ik door meer mensen gemeden. Daardoor voelde ik me dubbel eenzaam.”

De buren stelden zich loyaal op. „Iedereen in het dorp wist dat Mike was gearresteerd. Het leek wel een razzia, met al die auto’s en busjes voor de deur. Vanaf dag één ging ik gewoon naar buiten om de hond uit te laten. Als mensen vragen stelden, vertelde ik eerlijk wat er aan de hand was. Over het delict waarvan Mike wordt verdacht, kon ik niets zeggen. Daarover tastte ook ik in het duister.”

Lees het hele artikel in Terdege (nr. 5, 24 november 2021).

De personen op de foto’s staan niet in relatie tot het onderwerp van dit artikel.

beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen