Als verpleegkundig specialist en promovenda werd Emmy Muller patiënt

Het wijkje aan de rand van Hardinxveld-Giessendam is fonkelnieuw. In mei betrokken Emmy Muller (64) en echtgenoot John er een woning. Vrijwel gelijktijdig namen ze afscheid van de hervormde gemeente van Bleskensgraaf, vanwege het emeritaat van ds. Muller. „Na al die jaren in grote pastorieën is dit ons eerste eigen huis. Dat voelt wel bijzonder.” In haar tienerjaren wilde ze arts worden, maar ze werd uitgeloot voor de studie geneeskunde. Als alternatief startte ze in 1980 de inserviceopleiding tot verpleegkundige in het Prinses Beatrix Ziekenhuis te Gorinchem. „Daar heb ik met plezier gewerkt. Verpleegkunde is een mooi vak. Ik wilde er echt voor de mensen zijn en tegelijk veel leren op medisch gebied. Je moest in die tijd als verpleegkundige ook nog soppen en dweilen. Prima, daar krijgt een mens niks van.” :::author_streamer 1::: In 1985, inmiddels gediplomeerd en een jaar getrouwd, verhuisde ze naar de pastorie van hervormd Sluipwijk. „Onze eerste gemeente. Het was destijds ongebruikelijk om als domineesvrouw te blijven werken en ik wilde geen reuring veroorzaken. Er zijn spelregels waarmee je in zo’n positie rekening hebt te houden. Al snel zat ik in de vrouwenvereniging, de leiding van de jeugdvereniging, de Bijbelkring, de hervormde bezoekdienst… En in 1987 werd onze eerste zoon geboren, dus ik had m’n handen aardig vol.” ## Vrouwenbond In Wapenveld, de derde gemeente die haar man diende, werd ze verkozen tot bestuurslid van de Hervormde Vrouwenbond. Het jaar daarop kreeg ze de taak van secretaresse. „Dat heb ik twaalf jaar gedaan. Het kostte me drie dagen in de week. Na de kerkfusie en -scheuring in 2004 moesten er nieuwe statuten worden gemaakt. Daarnaast waren er de toerustingsbijeenkomsten die georganiseerd moesten worden en het overleg met andere bonden, het zogeheten Zevenbondenberaad. Ik heb er enorm veel van geleerd.” Toen de jongste zoon naar de examenklas ging, begon haar verpleegkundig bloed toch weer te kriebelen. „We woonden intussen in Zetten. In 2008 kon ik aan het werk bij Lelie Zorggroep. Gelukkig had ik me laten registreren in het BIG-register voor beroepen in de gezondheidszorg. Op aandrang van mijn moeder, ook verpleegkundige. Die zei: „Je weet niet of je jong weduwe wordt.” Dankzij dat verstandige advies hoefde ik alleen een cursus voor herintreders te volgen. Na zes maanden had ik mijn diploma weer.” ## Wondzorg Op verzoek van Lelie Zorggroep volgde ze aanvullende opleidingen op het gebied van wondzorg, palliatieve sedatie en praktijkopleiding. „Mijn belangrijkste focus lag bij de wondzorg. Daarin ben ik me verder gaan specialiseren. Na wat oriëntatie besloot ik de tweejarige hbo-masteropleiding tot verpleegkundig specialist te gaan volgen. Daarmee kun je zelfstandig verpleegkundige en medische taken uitvoeren binnen een bepaald deskundigheidsgebied.” Voor de medische taken liep ze stage bij de huisartsen Van Dijk en Dorresteijn in Ederveen. Haar afstudeeronderzoek, over het effect van twee verschillende vormen van wondbehandeling na een borstreconstructie, deed ze in het Raboudumc in Nijmegen. „Na operaties met veel hechtingen bestaat het gevaar dat de operatiewonden gaan wijken of zelfs openbarsten. Dat kan ernstige problemen geven.” ## Vaatchirurgie Op verzoek van haar studiebegeleider zette ze haar onderzoek voort, naast haar nieuwe baan bij het wondexpertisecentrum in het Goudse Groene Hart Ziekenhuis. „Inmiddels waren we verhuisd naar Bleskensgraaf. In mijn vrije tijd ging ik naar Nijmegen voor mijn vervolgonderzoek. Dat begon in 2017 en rondde ik 2020 af. Voor de kerkelijke gemeente veranderde er niets. Ik bleef lid van de vrouwenvereniging, bezocht de Bijbellezingen en ging mee met jubileum- en kraambezoeken.” :::inline_image 1::: In 2019 maakte ze de overstap naar het Erasmus MC in Rotterdam, waar ze werkzaam is op de afdeling vaatchirurgie. „Met een collega doe ik de screening van patiënten. Mensen bij wie we perifeer vaatlijden vaststellen, zetten we op medicatie of verwijzen we naar een vaatchirurg. Op de poli voor patiënten met diabetische voetproblemen voeren we de regie. We hebben ook de poli voor patiënten met een verhoogd risico op hart- en vaatziekten. Daarnaast is er een poli gekomen voor geopereerde patiënten met problemen aan de operatiewond. Ook neem ik deel aan de visites in de kliniek.” ## Leiderschap Bij de Woundcare Consultant Society, het kenniscentrum voor wondzorg, werd ze benoemd tot voorzitter van de commissie chirurgische wonden en stoma. „Vanaf 2014 gaf ik daar al les. Als commissievoorzitter houd ik me bezig met beleidsmatige en organisatorische zaken. Het is een klein wereldje. Op congressen kom je steeds dezelfde mensen tegen. Het is een hechte groep.” :::author_streamer 2::: De positie van verpleegkundigen zag ze in de loop der jaren veranderen. „Er wordt tegenwoordig verwacht dat ze zich profileren, leiderschap tonen en zich kritisch opstellen. Veertig jaar geleden was het ondenkbaar dat je als verpleegkundige de arts tegensprak. Tegenwoordig is er geen grote afstand meer tussen een hoogleraar, arts en verpleegkundige. Ieder levert vanuit eigen deskundigheid zijn of haar inbreng. Wanneer je het als verpleegkundige onderbouwd oneens bent met de behandelaar, levert dat geen fricties op. Wel is de mentaliteit in zijn algemeenheid zakelijker geworden. Het diaconale karakter in de verpleegkunde verzwakte.” ## Promotietraject In 2020, het jaar waarin de coronapandemie uitbrak, begon ze aan een promotietraject. De reeds gepubliceerde artikelen waarin ze het resultaat van de twee voorgaande studies beschreef, konden deel uitmaken van de dissertatie. In overleg met haar promotor besloot ze er een literatuurstudie aan toe te voegen en een onderzoek onder zorgverleners die te maken hebben met operatiewonden. Ze was al een behoorlijk eind op weg toen ze in januari 2022 naar het Alexander Monro Ziekenhuis in Bilthoven reed, voor controle op borstkanker. „In de familie van mijn moeder komt die ziekte veel voor. Zij is eraan overleden. ’s Morgens dacht ik: ik moet het niet vergeten, vanmiddag. Zo weinig was ik ermee bezig. John wilde mee, maar dat vond ik niet nodig.” Toen de echo werd gemaakt, zag ze zelf al dat het niet goed was. „Er is meteen een punctie gedaan. Vrij zorgeloos ging ik naar binnen, als oncologisch patiënt kwam ik naar buiten. In een zaal zag ik een serie infuuspalen staan. Dat was me nooit opgevallen. Nu zag ik het: de chemoafdeling. Straks lig jij daar ook.” ## Catechismus Toch was ze niet in paniek. „In mijn achterhoofd leefde altijd de gedachte dat het een keer zou gaan gebeuren. Het weefselonderzoek bevestigde wat we eigenlijk al wisten: er was sprake van agressieve borstkanker. In 2020 en 2021 waren de controleonderzoeken niet doorgegaan, vanwege de pandemie.” :::author_streamer 3::: Opstandige gevoelens had ze geen moment. „In diezelfde maand was John weer met de behandeling van de Heidelbergse Catechismus begonnen, het troostboek voor de kerk. Tijdens de preek over zondag 1 had ik het gevoel dat me iets te wachten stond. De woorden dat ons niets kan overkomen buiten Gods wil, bemoedigden me op een bijzondere manier. Dat was wat weggezakt, maar toen ik na die tijding in mijn auto zat, kwamen ze terug. Zelfs al krijg je straks chemo, er kan geen haar van je hoofd vallen zonder de wil van je hemelse Vader. Ik wist wat me te wachten stond, maar ook dat ik erdoorheen geholpen zou worden.” ## Patiënt Die overtuiging maakte haar tegelijk strijdvaardig. „Ik was bezig met het onderzoek onder zorgverleners. Die liet ik twintig foto’s van wijkende operatiewonden beoordelen. Voor de volgende sessie had ik een e-learning gemaakt. We wilden onderzoeken of de deelnemers na die les dezelfde foto’s beter zouden beoordelen. Dankzij een snelle actie van de ict-afdeling ging de e-learning op 16 februari live, zodat de hulpverleners die mee wilden doen ermee aan de gang konden. Een week later ben ik geopereerd. Ineens behoorde ik tot de patiëntengroep waaronder ik in Nijmegen onderzoek had gedaan.” De chemokuur van zes maanden die volgde, was uitermate zwaar. „Vrijwel alle mogelijke bijwerkingen heb ik gehad. Ik heb ook veel restverschijnselen, waaronder perifere neuropathie in mijn handen en voeten. En ik ben snel vermoeid.” :::inline_image 2::: Vooral in het ziekenhuis voelde ze zich patiënt en had ze weinig aan haar verpleegkundige kennis. „Je verkeert ineens in een kwetsbare positie, zelfs letterlijk. De arts of verpleegkundige staat naast je bed, jij ligt. Sommige vragen die ik als verpleegkundige meteen had gesteld, durfde ik als patiënt niet te stellen. Ook door de morfine reageer je minder alert. Ik was ontzettend blij dat anderen goed voor me zorgden en alles in de gaten hielden.” ## Sudoku’s Tijdens de periode van chemokuren leverden de deelnemers aan het hulpverlenersonderzoek hun bevindingen in. „Na de laatste kuur, in september, wilde ik ze gaan verwerken, maar ik ontdekte dat ik vergeetachtig was geworden. Daarom ben ik sudoku’s gaan maken, om mijn geheugen te trainen. Ik klokte hoelang ik er over deed. Op dezelfde manier ging ik aan de slag met statistiek. Handmatig standaarddeviaties en varianties uitrekenen, 95 procent betrouwbaarheidsintervallen … Het lukte steeds beter. Op een gegeven moment ben ik alle ingeleverde data gaan ophalen en analyseren, met hulp van een statisticus die mijn werk controleerde. Het gaf me afleiding. Medio 2023 ging ik er serieus mee aan het werk.” In haar man had ze een krachtige steun en bewogen pastor. „Dat is hij altijd geweest. In een pastorie leef je op een eiland, dus je bent sterk op elkaar aangewezen. We hebben altijd alles samen gedaan. Hij was van plan al zijn werk te laten vallen om er helemaal voor mij te zijn, maar dat wilde ik niet. Het zou lang gaan duren. Je kunt als predikant niet een jaar uit de roulatie zijn. Bovendien gaf het werk in de gemeente hem afleiding.” Het meeleven vanuit de gemeente was immens. „Ik kreeg kilo’s kaarten en elke dag werd door een van de gemeenteleden een maaltijd bezorgd. Dat is in Bleskensgraaf gebruikelijk als iemand ernstig ziek is. Al die maanden hebben ze dat volgehouden. Ook mijn collega’s leefden intens mee. Na afronding van de kuren hoopte ik weer terug te gaan naar de 27 uur die ik werkte, maar dat is niet gelukt. Ik ben blij dat ik het 18 uur per week volhoud.” ## Geschenk Hoewel ze zich altijd al betrokken wist op haar patiënten, staat ze anders in haar werk dan voorheen. „Ik heb een spreekuur met strakke tijden, waaraan ik me probeerde te houden. Dat is nog steeds mijn streven, maar zo nodig laat ik een consult nu met een gerust hart uitlopen. Ik voel het sneller aan als patiënten niet goed in hun vel zitten.” :::author_streamer 4::: Zelf hield ze haar opgewekte aard, zelfs tijdens de chemokuren. „Elke dag schreef ik tien positieve dingen op. Dat kon de zon zijn, een mooie bloem die ik zag, of een bemoedigende kaart. Voor een deel is dat karakter, mijn moeder had hetzelfde. Daarbovenuit gaat Gods dragende zorg in alles. Moeilijke tijden zijn geestelijk vaak niet de slechtste.” :::inline_image 3::: Op 28 april 2025 promoveerde ze aan de Radboud Universiteit Nijmegen. Pas twee maanden ervoor stelde ze haar familie en vrienden in kennis. Die wisten niet dat ze met een dissertatie bezig was. „De nacht voor mijn promotie werd ik vroeg wakker. Ik was enorm zenuwachtig. Toch ben ik weer in slaap gevallen. ’s Morgens was ik heel rustig. Mijn opponenten maakten het me tijdens de verdediging van mijn proefschrift best moeilijk, maar ik bleef ontspannen. Ik ben zó dankbaar dat ik de kracht kreeg om het traject af te maken. De kennis die ik in mijn dissertatie heb neergelegd, wordt nu al gebruikt. Ja, die promotie ervaar ik als de kroon op mijn werk.” Een van de stellingen bij haar proefschrift luidde: „Een promotietraject versterkt je denkvermogen en relativeringsvermogen en motiveert je om door te gaan, ongeacht wat er op je pad komt.” Ze weet dat de ziekte kan terugkeren. „Ik leef niet met angst, wel ben ik bij klachten alerter. En ik heb veel meer oog voor de waarde van de kleine dingen. Wat vroeger normaal was, is dat nu niet meer. Ik ben dankbaar dat ik gespaard ben voor mijn man, kinderen en kleinkinderen. Elke dag is een geschenk. Daarom vul ik mijn tijd bewuster in, vanuit het besef dat die kostbaar is.”

Als verpleegkundig specialist en promovenda werd Emmy Muller patiënt

Wat vond je van dit artikel?

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege
op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Als verpleegkundig specialist en promovenda werd Emmy Muller patiënt

Wat vond je van dit artikel?

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Impressie van Terdege
op Instagram