Vroeger was ze gek op brocante en kon haar huis niet wit genoeg zijn. Wie nu bij Anne Verdoes en haar gezin over de drempel stapt, kan zich dat haast niet meer voorstellen. Want het is alles kleur wat de klok slaat.
Groot wonen ze niet per se. Maar het is een huisje aan de kust. En wie droomt daar niet van? De familie Verdoes wel, toen ze achttien jaar geleden nog in Rijnsburg woonden.
Hun huidige straat met rijtjeshuizen, in Katwijk aan Zee, is al wat ouder, maar het oogt er gezellig.
Boven de oranje daken, scherp afgetekend tegen de strakblauwe zomerlucht, vliegen meeuwen. Het zonlicht weerkaatst op de witte vleugels. Hun niet te missen geschreeuw geeft het al aan: de kust is dichtbij.
Anne Verdoes heeft gebloemde tuinkussens buiten op het bankje naast de voordeur liggen. Het staat uitnodigend. „Af en toe haal ik ze binnen, omdat het zo vervelend is als de meeuwen er iets op laten vallen. Maar voor het weer hoeft het niet.”
Ze gaat de hal door, de woonkamer in en zet zich aan de eettafel met visgraatpatroon. Een vrij recent pronkstuk in huize Verdoes, gemaakt door haar broertje. „Hij is orgelbouwer en erg handig. Ik had op sociale media zo’n tafel gezien maar vond ’m te duur om zelf aan te schaffen. Mijn zwager was juist verhuisd en zei dat hij in de kelder nog een stapel visgraatparket had liggen. Of ik er wat aan had? Nou, graag.”
Dat zijn de dingen die ze leuk vindt, zegt ze er gezellig kletsend meteen achteraan. Het gaat haar niet om dure spullen. Juist de combinatie van oud en nieuw, zelfgemaakt en gekocht houdt het interieur leuk, vindt Anne.
Buurtje
Toen het gezin Verdoes achttien jaar geleden hier kwam wonen, was het vooral het buurtje dat hen trok. „Mijn man en ik komen allebei uit Katwijk. Hij voetbalde nog altijd hier. Mijn tante, die hierachter woont, tipte ons dat dit huis te koop kwam. Dit is een fijne straat. Lekker dicht bij het strand, maar ook rustig. Ideaal met een opgroeiend gezin met drie kinderen en een hond.”
Na de verhuizing kwam er een erker aan de voorkant, Een aantal jaar later lieten ze de bovenverdieping optrekken en een uitbouw aan de achterkant plaatsen. „Ik wilde heel graag een woonkeuken. Dat lukte daarna.” Om zich heen kijkend: „Ik denk dat we nu wel het maximale uit ons huis hebben gehaald.”
Het wit dat ze achttien jaar geleden op de vloer, de muren, de keukenkastjes, de stoelen en tafels had zitten, is verdwenen. Stukje bij beetje kwam er steeds meer kleur in huis, vertelt Anne. „Dan zag ik bijvoorbeeld bij de kringloop iets leuks, maar kon ik het niet kopen omdat het in kleur was. Ik was er gewoon helemaal klaar mee dat van mezelf alles wit moest zijn.”
Lees het hele artikel in Terdege (nr. 22, 11 juli 2023).
beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen
Lees verder
