Annemiek Stam: IFES is niet van mij, dat geeft rust

Annemiek (44) zie je niet over het hoofd, als ze aan komt fietsen. Met haar fuchsia jas en zachtroze zijtassen brengt ze leven in het wat kleurloze straatje in Ede, waar we hebben afgesproken voor een kopje koffie. „Sorry, ik ben iets te laat”, verontschuldigt ze zich voor de paar minuten vertraging. „M’n vorige afspraak liep iets uit.” Als we bijna aan het einde van het gesprek zijn, zal ze haar telefoon pakken voor een berichtje aan de volgende: „Sorry, ik ben iets later…” De Edese –moeder van vijf kinderen tussen 12 en 21 jaar, ChristenUnie-raadslid in haar woonplaats en directeur van de internationale studentenorganisatie IFES– heeft dan ook veel te vertellen. Het is hard typen om haar bij te kunnen houden. Toch ligt haar kracht juist ook in de stilte. Haar drukke leven volhouden, lukt Annemiek alleen door geregeld uit de drukte en het geruis te stappen. „Ik vind het belangrijk om m’n eigen rust te bewaken. Op maandagochtend ga ik daarom altijd mountainbiken in het bos. En thuis heb ik, in een hoekje van de woonkamer, mijn stilletijdplek. Als ik daar zit, mag niemand me storen.” > „Ik probeer te leven naar wat er op mijn pad komt; dat plaatst me soms voor mooie uitdagingen en verrassingen” ## Een zaadje dat ontkiemt Sinds twee jaar is Annemiek directeur-bestuurder van de Nederlandse afdeling van IFES, een internationale christelijke studentenorganisatie. Daarvoor werkte ze als docent sociologie op de Christelijke Hogeschool Ede (CHE) en nog eerder gaf ze sociaal-agogische vaardigheden op het Hoornbeeck College, locatie Amersfoort. De overstap naar IFES was geen geplande carrièresprong. „Het is niet zo dat ik graag directeur wilde worden, zo’n functie bepaalt voor mij niet m’n identiteit. Ik ben ook niet iemand die ver vooruitdenkt, maar ik probeer te leven naar wat er op mijn pad komt. Dat plaatst me soms voor mooie uitdagingen en verrassingen.” Een paar jaar geleden kwam er zo’n verrassing. „Ze zoeken een secretaris voor het bestuur van IFES, en ik moest aan jou denken”, appte een nichtje. „Er ging meteen een luikje bij me open. Ohhh… IFES! dacht ik.” De organisatie was dan ook niet nieuw voor Annemiek; ze kende die nog uit de tijd dat ze zelf studeerde. „Ik reageerde enthousiast, maar gaf ook aan dat ik er geen tijd voor had. Ik had m’n gezin, m’n baan, het raadswerk… „Je kunt ook directeur worden, die zoeken ze ook”, appte m’n nichtje toen. Dat was een zaadje dat ging ontkiemen. Zoekend naar de wil van God ben ik deze weg ingegaan. Ik had een fijne baan als docent sociologie en genoot van het contact met studenten, dus ik moest wel wat opgeven. Tegelijk dacht ik: als dit mijn plek is, wil ik die biddend innemen, en dan zal ik ook mijn verantwoordelijkheid nemen.” Dat ze nu directeur-bestuurder van IFES-Nederland is, is iets wat Annemiek nooit had kunnen bedenken. „Als je belijdt dat dat God je leven leidt, kunnen er dingen op je pad komen. Dat geeft me ook lucht: ik hoef niet zelf uit te stippelen hoe mijn leven loopt. En dat ik dit nu kan doen, komt ook doordat ik in een leeftijdsfase zit waarin ik de bijbehorende verantwoordelijkheid aankan. Tien jaar geleden zou dit werk nog niet bij me gepast hebben.” >„Het is echt zendingsgebied op de campus” ## _Wat is IFES?_ „IFES staat voor: International Fellowship of Evangelical Students (internationale beweging van Bijbelgetrouwe studenten, AF). Dat is dus niet: evangelische studenten. We zijn een beweging van bidden, Bijbellezen en gebed. Onze organisatie heeft in verschillende steden studentwerkers. Die hebben contact met christelijke studentenverenigingen; ze zijn aanwezig op vergaderingen, voeren pastorale gesprekken enzovoort. Ze geven tijd en aandacht aan studenten en bieden hun een luisterend oor. „Nu ik onder de vleugels van mijn ouders vandaan ben, wandelt de studentwerker met me op, en hij begrijpt mij heel goed”, zei een jongere pas. Wat misschien mooi is om te vertellen: In Psalm 24 staat dat de aarde Gods domein is: „Des Heeren is de aarde en haar volheid.” Daarna volgt er: „Wie kan opklimmen tot God?” In onze christelijke traditie zijn we sterk gericht op de vraag: wie ben jij in verhouding tot God? Terwijl we aan de eerste verzen uit die psalm gemakkelijk voorbijgaan, waarin staat: de aarde is van God. Dat betekent dat iedere student Gods wereld bestudeert, welke studie hij ook doet – want alles is Gods domein. Daar haakt IFES bij aan. De studententijd is een belangrijke periode. Op universiteiten en hogescholen krijgen jongeren allerlei ideeën mee, ze worden gevormd, ontwikkelen vriendschappen. Dat kan niet buiten Hem om. We zijn er overigens niet om kerkje te spelen, maar willen studenten tijdelijk onder onze hoede te nemen als ze kerkelijk lastig te bereiken te zijn. We horen vaak van studenten dat ze het moeilijk vinden om aansluiting te houden met hun thuisgemeente. Verder richt IFES zich op missionair werk onder studenten. Het is echt zendingsgebied op de campus! Dit voorjaar organiseren we meerdere Passion Weeks op universiteiten. Dit voorjaar kwamen daar in Enschede dagelijks vijftig tot tachtig studenten op af, ook vanuit het buitenland, van wie velen niets met God en met het geloof hebben. Wij hadden de gelegenheid om het Evangelie met hen delen.” ## _Er zullen reformatorische ouders zijn die kritisch tegenover IFES staan._ „Je mag kritisch zijn, maar ik vraag me af welke angst daarachter zit. IFES heeft absoluut niet de ambitie om studenten los te weken van hun eigen kerkelijke gemeente. We stellen hun wel vragen: Wie is Christus voor jou? Hoe is God aanwezig in je studie? Waar zie je sporen dat God deze wereld in Zijn handen heeft? Voor sommigen is het goed als dat zulke thema’s eens worden aangeroerd. IFES bedient de hele breedte van christelijk Nederland. Onze studentwerkers werken altijd bij verenigingen dicht bij hun eigen kerkelijke achtergrond. Zo koppelen we aan studentenvereniging CSFR echt geen evangelische studentwerker. Studerende jongeren hebben de binding met hun eigen kerk nodig. En de grootste binding met hun kerkelijke gemeente zie ik bij reformatorische studenten. We willen hen toerusten om binnen hun eigen kerkelijke gemeente hun plek in te nemen. Ik merk dat reformatorische studenten vaak het gevoel hebben dat ze in een spagaat zitten. Ze gaan zich in hun studietijd ontwikkelen, maar krijgen daarvoor niet altijd het vertrouwen vanuit het thuisfront. Dat vind ik heel verdrietig. Ze gaan toch wel op zoek, en dan kun je maar beter naast hen lopen. Soms hoor ik studenten tijdens activiteiten van IFES iets zeggen als: „Ik heb God nog nooit zo dichtbij gevoeld.” Maar betekent dat dan dat wij hen losweken?” ## _De kritiek zal niet altijd onterecht zijn?_ „Er zijn studenten die de kerk verlaten of van kerkverband veranderen. De studententijd is ook een kritieke levensfase. Als deze jongeren vragen gaan stellen, hebben ze een adres nodig waar ze met die vragen mogen komen. We hopen dat dat in hun eigen kerkelijke gemeente kan, dat er daar mensen zijn die naar hen luisteren. Tegelijk is het in de studententijd moeilijk om het lijntje met de kerk goed te houden. Wij hebben dat lijntje met studenten nog wel, en we willen hen niet losweken.” ## _Wat bedoel je daarmee, dat het in de studententijd lastig is om het lijntje met de kerk goed te houden?_ „Allereerst heel praktisch: als je op kamers gaat in een studentenstad, is er een fysieke afstand tot de thuisgemeente. Vanuit een doorgaans beschermde omgeving komen studenten in een kritische omgeving terecht, waarin ze worden bevraagd op hun keuzes, overtuigingen en maatschappijvisie. Daar hebben ze niet altijd de taal en de toerusting voor meegekregen. Ik had die taal ook niet in mijn studententijd. De gesprekken op de jeugdvereniging kunnen ver afstaan van de gesprekken die jongeren met studiegenoten voeren. En van een kerkenraad kun je ook niet verwachten dat die weet waar studenten doordeweeks mee geconfronteerd worden.” >„Studenten uit Chili, Rusland, Indonesië en Amerika deden ruim anderhalf uur Bijbelstudie” ## _IFES-medewerkers maken van alles mee in het contact met studenten. Door hun verhalen daarover, worden jouw eigen geestelijke lakens opgeschud, vertelde je in een interview. Heb je daar een voorbeeld van?_ „Door de dingen die zij vertellen, besef ik steeds weer dat ik als mens zo aardsgericht ben. Dat ik denk ”dat ik het even moet regelen”, terwijl het werk me ondertussen bij de vingers afbreekt. Dan heb je bijvoorbeeld een mooi team, en vervolgens vallen er mensen uit, door een burn-out of iets anders. Het besef dat het Góds werk is, houdt me afhankelijk. In mijn eerste honderd dagen als directeur maakte ik in Amsterdam een Bijbelstudieavond mee die geleid werd door onze internationale studentenwerker. Studenten uit onder andere Chili, Rusland, Indonesië en Amerika deden ruim anderhalf uur Bijbelstudie. Er was zo veel honger naar het Woord. De diepgang van de studie en de eenvoud van de avond troffen me. Alleen de Bijbel was genoeg, verder was er geen enkele opsmuk. Het zendingsveld is hier. Uit heel de wereld, ook uit gesloten landen voor het Evangelie, komen studenten naar Nederland. De internationale studentenwerker, zelf afkomstig uit Japan, gaat iedere week de campus op om met studenten in gesprek te gaan, en dat zijn geregeld moslimstudenten. Soms mag hij een Bijbel uitdelen en met hen bidden. Van de studentenwerkers leer ik ook lessen in afhankelijkheid en vertrouwen. Zij hebben allemaal een persoonlijke achterban, die hen steunt in gebed en met financiën. Dan zijn er vaak wonderlijke zegeningen waarover ze kunnen vertellen.” >„Mijn leven is van Christus, niet van mezelf” ## _Toen je was aangenomen bij IFES, zei de bestuursvoorzitter dat het geloof belangrijk voor jou is, en dat je hart hebt voor studenten. Was dat raak gezegd?_ „Ja. God wordt alleen maar groter in je leven als je Hem ziet als Heerser van alle dingen. Mijn leven is van Christus, niet van mezelf. Dat is voor mij een diepe waarheid, en daar vind ik veel hoop en rust in. Ik heb altijd een missionair hart gehad, denk ik, en het verlangen om het Evangelie te delen, want dat is de grond van mijn bestaan. :::photo_gallery 1::: En hart voor studenten? Het is een cadeau om met jonge mensen bezig te zijn. Ze stellen vragen, hebben zo’n ontzettende behoefte aan leiding, aan mentoraat. Toen ik op het Hoornbeeck College werkte had ik soms nog mooiere gesprekken met studenten dan daarna, op de CHE. Ik vind mbo’ers echt een vergeten doelgroep. Ze hebben vaak het hart op de tong. Al jong gaan ze vanuit een beschermde omgeving aan het werk, en dat is soms best zwaar voor hen.” ## _Voelt het werk van IFES soms als ploegen op de rotsen? Gods tegenstander is tenslotte ook actief._ „Ja, zeker. Daarom zijn de afhankelijkheid van God en het gebed belangrijk in ons werk. Sommige dingen ervaar ik als een geestelijke strijd. Als we bijvoorbeeld op een universiteit ineens geen posters meer mogen ophangen. Er is daar best wel angst voor geloof. Tegelijk zie je dat zo’n instelling andere religies soms juist omarmt: dan wordt er rondom de ramadan van alles gefaciliteerd, terwijl het moeilijk is als wij iets willen organiseren.” > „Ik belijd elke dag: IFES is niet van mij. En dat geeft rust” ## _Wat raakt jou persoonlijk in je werk?_ „Dat als God verantwoordelijkheid van je vraagt, Hij ook leidt. Ik belijd elke dag: IFES is niet van mij. Dat geeft rust, ook wanneer mensen van alles van me vinden. Of wanneer ik tot me door laat dringen welke verantwoordelijkheden ik heb, en dat best pittig vind. Ook in m’n werk ervaar ik sterk de support van mijn man, Niek. Die geeft me echt rugdekking. Als directeur moet ik geregeld naar het buitenland. Dan kan ik met een gerust hart gaan, want ik weet dat hij achter me staat en thuis de boel draaiende houdt. Tegelijk: Ons gezin is m’n eerste verantwoordelijkheid. In het verleden, toen de kinderen nog kleiner waren, heb ik er daarom vaak voor gekozen om dingen níét te doen, omdat ik die toen niet kon combineren met de zorg voor de kinderen.” >„Soms merk ik dat andere vrouwen gaan vergelijken: Jij doet dit, en dat… ## _Wat voor vrouw en moeder ben jij?_ „O nee, moet die vraag echt?” Even later: „Ik denk dat er bij ons thuis veel kan. Er kunnen altijd vriendjes blijven eten. De kinderen hebben allemaal een taak, zoals de vaatwasser uit- en inruimen, stofzuigen. Ze zijn best zelfstandig. Niek doet ook een hoop, we doen het gezin echt samen. Ik ben erg van de spontane acties. Gelukkig heb ik een leuke, maffe vriendinnengroep. Ik ben regelmatig met een heel stel vriendinnen plus kinderen naar een jeugdherberg geweest. Dan zitten we daar met een hele sloot kinderen, en gaan we lasergamen. Nee, de mannen gaan dan niet mee. Ik vind het belangrijk dat je als ouders en kinderen plezier hebt samen en aandacht hebt voor elkaar. Je hoort weleens mensen praten over ”het gezin draaiend houden”. Daar voel ik altijd een beetje weerstand tegen. Een gezin hebben is méér. Op zondagavond hebben wij een vast moment van tijd voor elkaar. Dan vraag ik aan de kinderen: Wat heb je deze week op het programma, waar zie je tegenop? Vervolgens bidden we samen, ook voor die dingen. Ik ben gezegend met een hoop energie, daardoor kan ik veel doen. Soms merk ik dat andere vrouwen gaan vergelijken: „Jij doet dit, en dat… Dat zou ik nooit kunnen.” Daar word ik altijd een beetje verdrietig van, want ik kan weer leren van een ander. Een vriendin van mij is bijvoorbeeld heel geduldig met vrouwen die uitgebreid hun verhaal willen delen. Dat heb ik weer minder, ik ben wat ongeduldiger en wil vooruit.” ## _Hoe probeer jij het geloof voor te leven aan je kinderen?_ „Dat vind ik een lastige… Hierin voel je je als ouder al snel tekortschieten. Ik ben directeur van een organisatie die zich richt op geloofsontwikkeling van jongeren, maar als het om mijn eigen gezin gaat, ervaar ik ook aanvechting. Van die stemmen in je hoofd die zeggen: Doe je het wel goed? Bid je wel genoeg voor ze? Het helpt me om elke dag te beseffen dat onze kinderen niet van ons zijn. We hebben hen mogen laten dopen; God heeft Zijn naam aan hen verbonden. Zeker nu de kinderen ouder worden, praten we veel met hen. Thuis hebben we van die kaarten waarmee we elke week een Bijbeltekst uit ons hoofd leren. Als de kinderen de zondag erop de tekst kunnen opzeggen, krijgen ze er iets voor. We hopen dat er wat van blijft hangen waarop ze later kunnen terugvallen.” ## _Het woordje ”samen” is belangrijk voor jou, schrijf je op je LinkedInprofiel. Waarom?_ „Ik ben relationeel ingesteld, dat zit in mijn karakter. Als mens ben je in relatie tot de ander geschapen, je leeft niet voor jezelf. Dat betekent ook dat je soms met een ander schuurt, maar daar leer je van. Deze visie vind je terug in het Joodse denken: je wordt mens in het aangezicht van een ander, en van de Ander, met een hoofdletter. Het draait niet om jou. Dat is een proces van geven en nemen. Ik zeg niet dat ik dat makkelijk vind, maar het geeft het leven wel kleur.”

Annemiek Stam: IFES is niet van mij, dat geeft rust

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege
op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Annemiek Stam: IFES is niet van mij, dat geeft rust

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Impressie van Terdege
op Instagram