Voor ons is dit een feestje waard. Het betekent dat er beweging komt in zijn eetprobleem. Dat hij eindelijk bereid is om iets nieuws te proeven. Maandenlang probeerde het eetteam hem aan het eten te krijgen, daagden zij hem uit om iets anders te proeven, maar werd zijn weerstand alleen maar groter en blokkeerde hij zelfs. Daardoor kon de eettherapie niet langer doorgaan en werd besloten om te stoppen met de behandeling. Daarover schreef ik in mijn een-na-laatste column in Terdege. Ik was ten einde raad en wist niet meer hoe het verder moest. Op maandag werd mij verteld dat Daniëls eettherapie zou gaan stoppen en tot vrijdag voelde ik me somber, ten einde raad, wanhopig. Tot vrijdag. Want toen kreeg ik een telefoontje waardoor ik weer hoop kreeg. Ik werd opgebeld door “de eetjuf” van Daniël. Zij wilde nog even met mij napraten over het gesprek waarin mij werd verteld dat zij niet verder kon gaan met de behandeling. Zij nuanceerde haar eerdere uitspraken en samen kwamen we tot de volgende conclusie: “De soep zou niet zo heet worden gegeten als hij werd opgediend.” Wat een geruststelling! Jammer dat “de eetjuf” niet meteen die maandagavond al had gebeld. Dat had heel wat onrust gescheeld. We kozen voor een middenweg: ze zou nog wel naar De Rupsjes komen, maar zou niet meer persoonlijk met Daniël werken. Want als hij haar zag, werd hij bang en verdrietig. Zij zou zich op de achtergrond houden, vanaf de zijlijn meekijken en zo nodig aanwijzingen geven. Tot Daniël zich weer vertrouwd zou voelen bij haar. Tot die tijd zouden de leidsters van De Rupsjes de therapie met hem doen. En zowaar, dat gaat beter dan wij hadden durven hopen. Nu durft Daniël dus een bakje appelmoes te eten. Wat een wonder! Vanmiddag werd ik opgebeld en kreeg ik te horen: “Vanaf volgende week willen we kleine stukjes brood door zijn pap gaan doen.” Ik vind dat wel eng. Straks vertrouwt hij zijn pap niet meer en stopt hij helemaal met eten. Maar ik moet het loslaten. Dat is een moeilijk proces, maar wie weet verrast Daniël ons! Ik hoop het.
