Aan de voet van de heuvel waarop Edinburgh Castle ligt, klinken onafgebroken de schrille tonen van een doedelzak. De speler, gekleed in de traditionele dracht (zwarte muts, wit jasje, schotse kilt, witte laarzen) moet het haast wel bloedheet hebben. De zon schijnt voor Schotse begrippen flink. En elke tien tellen staan er nieuwe toeristen naast hem. Voor een foto, selfie of video. Maar de Schot blaast onverstoorbaar door, alsof hij de toeristen een hart onder de riem wil steken. Welkom in Edinburgh.
De mensenmassa op de Royal Mile is bijna benauwend. Dit is de belangrijkste straat van Edinburgh. En misschien ook wel de drukste. Op een zonnige vrijdagmiddag in augustus is er bijna geen doorkomen aan. Straatoptredens, muzikanten en vuurspuwers. Winkeltjes en attracties. „Visit my show!” Weer drukt een jongere een folder in je hand.
Door de machtige St. Giles’ Cathedral ruist een koraal van Bach. Hier komt een mens tot rust. De brede pilaren, het tientallen meters hoge dak: zoals in elke kathedraal bekruipt je hier een gevoel van ontzag. Hoe deden ze dat vroeger toch zonder de hulpmiddelen die er nu zijn?
BRONZEN BEELD
Langs een van de zijmuren staat een bronzen beeld van de bekende reformator wiens sporen overal in het land te vinden zijn: John Knox. De onverschrokken Schot preekte jarenlang elke zondag in de St. Giles’ Cathedral.
