Onze koter is de meeste uren van de dag heel zoet. Maar ’s avonds –waarom juist als ik thuis ben?– kan hij je de haren te berge doen rijzen. „Zeg gewoon wat eraan scheelt, meneertje”, mopper ik dan tegen het minimensje. Dat doet-ie ook, leerde ik later.
Als de kleine mijn taal nog niet machtig is, moet ik de taal van de kleine maar leren. De basis kent ieder mens. Bij geen geluid is hij tevreden. Bij gejank ontevreden en bij gekrijs zeer ontevreden. Vanzelfsprekend zijn de standjes met geluid het minst plezierig voor zijn papa en mama.
Meestal heeft onze kleine gewoon honger als hij huilt. Ook als hij zich een uur geleden heeft rondgedronken, kan hij om nieuwe melk jammeren. Dat hij vocht wil, weten we zeker als de kleine koter voor kippetje gaat spelen. Met opengesperde mond botst hij op volle kracht met zijn boksersneus tegen mijn borst. Als je ’m dan even laat gaan, loopt hij vanzelf rood aan. Drinken! Nu! Duidelijke babytaal.
_preview.jpg?width=288&height=161&crop=0%2C0%2C1600%2C1067&format=jpeg&dpr=1.0&signature=64e1d8a741aefb852583d668d6b791046936725b)
