Balmeppen

Onlangs had ik het genoegen een tijdje een tennisleraar te mogen observeren. Het was de eerste les, dus de prestaties van de leerlingen waren ronduit bedroevend. Meneer de trainer speelde semi-professioneel tennis en wist als geen ander hoe je die geel-groene ballen een beetje handig over het net mept.

Als ik de eerste leerling richting een bal zie maaien, weet ik het. Dit loopt uit die hand. Die trainer trekt zo meteen van pure wanhoop de haren uit z’n hoofd. Hij gooit z’n racket de bosjes in en gaat er zelf achteraan om daar een poosje uit te huilen vanwege deze wanprestaties. Want met deze leerlingen valt niks te beginnen. Hij werpt parels voor de zwijnen. Daar gaat z’n zelfrespect.

De leerlingen op hun beurt zal binnen een mum van tijd de moed in de schoenen zakken, nu ze zien met welke souplesse de trainer over het veld dartelt en alle ballen op exact die plek slaat waar hij ze wil hebben.

Maar na een kwartiertje ontdek ik dat ik er naast zit met mijn vermoedens. De trainer zegt: „goed zo”, „mooie bal” en „ja, netjes”. En ook: „prima”, „uitstekend” en „heel goed.” Na vijf minuten begint hij eraan toe te voegen: „doe het nog eens” en weer later: „probeer het de volgende keer eens zo”.

De ballen vliegen nog steeds alle kanten op, behalve de goede. Nog steeds lijkt het alsof robotachtigen tegen een kunstenaar tennissen. Toch is er iets veranderd. Om de lippen van de leerlingen hangt een zweem van blijdschap. Wat later breekt de glimlach door. Ze beginnen elkaar complimentjes te geven. „Goed gedaan!”

Als de vijftig minuten voorbij zijn gevlogen, moeten ze de ballen oprapen. „Ben jij er volgende week weer?” vragen ze aan elkaar. „Ja, natuurlijk!” is steevast het antwoord.

En ineens snap ik het: misschien zal het nog wel eens wat worden met deze kinderen. Zelf merken ze het niet, maar als ze het veld aflopen, dansen ze een beetje.

beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen