Bedtijd

Het is bedtijd. Ik draai de thermostaat naar beneden. Doe de lampen uit. Een enkele blijft branden, die zit op een tijdschakelaar. Ik heb er een hekel aan om in het donker naar boven te gaan. Kwestie van zorgen dat je naar bed gaat voordat de lampjes uitgaan.

De achterdeur gaat op slot. Alle opladers uit de stopcontacten. Ik kijk de kamer rond. Ja, de kaarsjes zijn uit. Ik ga naar boven.

Een appje van zus die vannacht alleen is omdat zwager naar cursus is doet me even realiseren dat wat voor ons zo normaal is, voor velen anders is. ‘Pfft, jij doet dit elke nacht, maar ik vind het maar niks hoor. Hoop maar dat ik mag slapen. Krijg steeds meer bewondering voor jou.’ Nou is die bewondering echt niet nodig. Want als er in de buurtapp een appje voorbij komt over gespuis op straat of diefstal, lig ik bij elk geluidje in de donkerte van de nacht stijf in bed.

Ik app terug: ‘Helemaal niet nodig, want een held ben ik niet. Ja, op sokken. Maar je weet het hè... handen vouwen. Doe ik elke avond met de simpele vraag of ik lekker mag slapen. Hij weet ervan hoor. En geen vraag is Hem te klein.’

Ik sluit de dag af. Bid deze avond niet alleen voor mezelf die woorden met gevouwen handen, maar ook voor haar. Want ik weet nog goed dat juist het alleen alles op slot doen en naar bed gaan, en dan maar hopen dat je slaapt, datgene was waar ik torenhoog tegen opzag toen ik naar wal ging met de meisjes. Maar ik weet nu ook: ik dacht te klein van mijn hemelse Vader.

Ik kruip diep onder de dekens, trek m’n kussen onder m’n hoofd en veer weer op. De kachel. Heb ik de thermostaat wel naar beneden gedraaid? Ja, vast wel. Natuurlijk, dat doe ik altijd. Dus... dan heb ik het nu ook gedaan. Klaar. Ik draai me om. En nog eens. Ik hou me zelf voor de gek, want ik weet: zolang ik niet ga kijken of hij laag staat, ga ik toch niet slapen. Ik stap uit bed, loop de trap af, om in de kamer inderdaad tot de ontdekking te komen dat de thermostaat naar beneden is gedraaid. Even later kruip ik met een gerust hart weer fijn onder de dekens.

De volgende ochtend word ik wakker met een appje van zus. ‘Heerlijk mogen slapen. Zo fijn.’ Het zingt in mijn hart. Want o ja, onverdiend, dat zeker! Maar Zijn trouw kleurt de morgen, elke dag opnieuw.