Begaafd

Wat opvalt is de gretigheid waarmee sommigen op zo’n vraag reageren. Het ene kind is nog slimmer dan het andere. En het is maar de vraag of de juf daar oog voor heeft. Veel scholen hebben weliswaar een plusgroep, maar let op: doen ze daar alleen maar wat extra sommen of oefenen ze ook echt academische vaardigheden, zoals presenteren en onderzoek doen?

Ik geloof het, het is echt niet altijd makkelijk om een hoogbegaafd kind te hebben. Maar het kan zomaar een interessant probleem worden waar je stiekem een beetje trots op bent. Voor je het weet vergeet je waar het woord begaafd zelf van getuigt: een groot intellect is een gave. Een geschenk van de Schepper dat we niet hebben gekregen om er zelf iets mee te worden, maar om anderen te dienen.

Dat vond ik het mooie aan mijn opa. Zijn gave om talen te leren zette hij in voor Gods Koninkrijk. Zijn onderwijskundige talenten gebruikte hij om anderen te onderwijzen in het Woord. Of dat nu in het catechisatielokaal was, ergens in China, of gewoon thuis tijdens een Bijbelkring. Totdat de intelligente lockdown –zelfs een lockdown moest in ons land slim zijn– vorig jaar een streep zette door de studiekringen die hij nog leidde. Niemand voorzag toen nog dat het een definitief einde zou zijn. Maar opa bleek ernstig ziek te zijn. En nu is het alweer een jaar geleden dat we hem als familie naar zijn laatste rustplaats hebben gebracht.

Er zijn veel mooie dingen gezegd die dag. Maar wat me het diepst raakte was de woordeloze preek van mijn neef op het graf. Hij is geestelijk gehandicapt, zoals ze dat vroeger noemden. Een jongen met een verstandelijke beperking, zeggen ze nu. Of beter: anders begaafd. Na het dankwoord, toen we definitief afscheid moesten nemen, ging hij bij het geopende graf staan. Hij zwaaide even richting de kist en hief toen zijn hoofd omhoog. Terwijl hij stralend naar de hemel keek, wees hij naar boven. Een betere samenvatting van de dag had niemand kunnen geven.

beeld: Tineke van der Eems