De klap lijkt nog in onze oren na te galmen en we kunnen bijna niet geloven wat er zojuist pal voor onze ogen gebeurde.
Ha, daar gaat-ie! Dat is ’m!” Vlak voor ons zien mijn collega en ik het voertuig rijden waarnaar we op zoek zijn. De bestuurder heeft in Duitsland het stopteken van de Duitse collega’s genegeerd en zou na een korte achtervolging hier de grens met Nederland over zijn gegaan.
We schakelen het stopteken in, maar zien al binnen een paar seconden dat de bestuurder niet van plan is om dit op te volgen. Hij voert de snelheid alleen maar op en het duurt dan ook niet lang voor we met 100 kilometer per uur in het donker over een smal weggetje het dorp uit razen. Dan zien we dat de weg met een scherpe bocht afbuigt naar links.
Blijkbaar heeft de bestuurder van de auto voor ons het ook gezien, maar het is al te laat. Terwijl wij afremmen, zien we de felle rode remlichten van de auto die met een veel te hoge snelheid de bocht ingaat, een greppel in duikt en met een harde klap tegen een boom eindigt.
Even is het heel stil. De klap lijkt nog in onze oren na te galmen en we kunnen bijna niet geloven wat er zojuist pal voor onze ogen gebeurde. We stappen uit en rennen in de richting van het voertuig voor ons, waarin alles stil lijkt te blijven. Dan, nog voor ik het voertuig heb bereikt, flitst het door me heen dat we niet weten wie er in zit. En dat we ook niet weten waarom de bestuurder er tot tweemaal toe vandoor is gegaan. Blijkbaar heeft mijn collega hetzelfde bedacht, want we draaien ons allebei om, terug naar de dienstauto, naar de veilige zone. Daar besluiten we de uitpraatprocedure te doen, maar wel zonder ons pistool op het voertuig te richten.
”Hier spricht die Polizei! Hände nach draussen!”, schalt het door de megafoon. We zien het portier opengaan en de bestuurder, een jonge man, uitstappen met zijn handen in de lucht. Ook aan de bijrijderskant begint wat te bewegen en een tweede jongen stapt uit, met zijn handen omhoog. En terwijl beiden op het asfalt knielen, stapt er nog een derde jongen uit, die zich ook bij de anderen voegt.
Na twee jongens geboeid in ons voertuig gezet te hebben, positioneren we de derde, voor wie we geen handboeien meer hebben, met zijn handen in zijn nek tegen de motorkap en wachten we op andere collega’s. Als zij gearriveerd zijn, laten we de bestuurder blazen. Het blijkt dat hij te veel gedronken heeft en daarom op de vlucht sloeg voor de Duitse collega’s en ons. Een keuze waarbij hij een enorm risico nam, hoewel het dit keer gelukkig goed is afgelopen. Voor hem, voor zijn kameraden én voor ons.
