Vanaf onze afdeling hebben we een mooi en vrij uitzicht over het centrum van de stad. Hoge gebouwen met een indrukwekkende skyline en prachtige luchten. De kinderen op onze afdeling liggen in hun bed of couveuse met het hoofdeinde naar het raam, zodat het daglicht niet direct in hun gezicht schijnt… De moeder, die met gebogen hoofd naast het bed van haar kind zit, ziet het uitzicht echter niet. Haar houding is verslagen, haar schouders hangen.
Zojuist is de arts bij haar geweest en heeft slecht nieuws verteld. Het gaat niet goed met haar kind. Hij moet opnieuw geopereerd worden, omdat de eerdere operatie geen oplossing heeft gebracht en haar kind verder achteruitgaat. Liever zouden we niet opereren, omdat de risico’s op complicaties erg groot zijn. We hebben echter geen keus. De kans bestaat dat haar kind voor, tijdens of na de operatie overlijdt aan zijn aandoening of complicaties. Het is zorgelijk. Als moeder moest ze toestemming geven voor deze operatie, terwijl haar hart verscheurd wordt van angst.
Ik zie haar zitten, weet van het gesprek en ga naar haar toe. Ik leg mijn hand op haar schouder en vraag hoe het met haar gaat. Tranen wellen op in haar ogen en ze snikt. Ze geeft aan dat ze er vanbinnen “aan kapot gaat”, omdat ze zo graag wil dat het goed komt. Ze beseft dat er geen andere opties zijn en dat we met onze rug tegen de muur staan. Woorden van troost kan ik niet vinden. Er rest niets anders te zeggen, dan dat ik het heel erg vind voor hen en dat ik vurig hoop dat het goed mag gaan.
Een poosje sta ik in stilte naast haar. We kijken naar haar kind, dat zich onbewust is van alle zorgen en vecht voor zijn leven. Mijn blik dwaalt naar buiten. Hollandse luchten met fikse wolken hangen er boven de stad. Er komen buien aan. Tussendoor schijnt de zon. Dan staat vlak voor ons een bijzonder heldere regenboog aan de lucht. Een prachtig gezicht! Zeldzaam mooi.
Ik wijs deze moeder op de regenboog. We bewonderen de schoonheid ervan. Op mijn vraag of ze gelovig is, antwoordt ze ontkennend. Op mijn vraag of ze weet wat een regenboog betekent, antwoordt ze: “Gay”.
Dat kan ik mij voorstellen, maar dan mag ik vertellen dat een regenboog vanuit het christelijk geloof een belofte inhoudt. Een belofte van Gods trouw. En dat ik daarin geloof! Dan stokt het gesprek. Ze kan deze informatie nu even niet verwerken en neemt het ter kennisgeving aan. Dat geeft niet. Ze heeft ruimte nodig.
Enkele uren later zie ik haar weer. De operatie lijkt geslaagd, de conditie van haar kind is naar omstandigheden redelijk stabiel. Ik loop weer even bij haar langs en kijk haar aan. Moeder is opgelucht en blij dat het tot dan toe goed is gegaan. Ze kijkt me aan en zegt: “Zou die regenboog dan toch geholpen hebben?”. Ik geef aan dat de regenboog zelf geen krachten heeft, maar wel symbool staat voor Gods belofte en dat ik wel geloof dat alles bestuurd wordt en toeval niet bestaat. Hoe onbegrijpelijk wegen ook kunnen gaan.
Zes jaar later word ik in de grote hal van het ziekenhuis aangesproken door een vrouw met een kind. Ze vraagt of ik haar nog ken. Uiteraard herken ik haar gelijk, al is het kind naast haar zodanig veranderd, dat ik hem niet herken. Het gaat naar omstandigheden goed! Al hebben ze veel tegenslagen moeten overwinnen en bezoeken ze nog vaak het ziekenhuis. De zorgen zijn nog niet weg, maar dit had ze nooit durven hopen.
We praten even en dan zegt ze dat ze nooit meer de regenboog vergeten is. Die is voor haar een symbool voor overleven geworden. Een symbool dat er meer is tussen hemel en aarde. Veel tijd om te praten hebben we niet, omdat een ongeduldig kind aan haar arm begint te trekken. We geven elkaar een korte knuffel en moeten dan weer afscheid nemen. Tot ziens!
Wonderen bestaan; hoe donker ook de tijden! In tijden van verwachting is daar ook de belofte. De belofte van eeuwige trouw!
