Nieuwe dingen leren is leuk. Daar krijg je energie van. Dus toen mijn vrouw vroeg of ik mee wilde naar een zwangerschapscursus, aarzelde ik geen moment. Natuurlijk! Dan maak ik me tegen de tijd dat zij moet persen misschien nog een beetje nuttig.
Vrijmoedig vertelde ik verschillende mannen in mijn omgeving dat ik een nieuwe cursus ging doen. Nu geen interviewtechnieken, effectief communiceren of timemanagement, maar een cursus over een bevalling. „O, een pufcursus”, zeiden bevalveteranen. „Heb ik ook gedaan.” „Geen pufcursus, een bevalcursus”, corrigeerde ik dan. „Van zeven avonden.”
Ogen als schoteltjes. „Zeven avonden?” „Ja, zes vooraf en eentje daarna, om de baby’s te showen.” „En jij gaat alle zeven mee?” „Euhm, dat is wel de bedoeling.” Ook de niet-papa’s stelden me vragen over nut en noodzaak van zo’n cursus. Ergens begon de twijfel te knagen.
Dat was voorbij zodra ik het decor aanschouwde waarin ik geacht werd nieuwe dingen te leren. Er waren zestien soorten verse thee waaruit je kon kiezen. Op tafel lagen niet alleen tomaten en komkommers, maar ook snoepbanaantjes. Als de cursusmevrouw een vraag stelde, stak ik razendsnel mijn vinger op. Soms wist ik het antwoord op de vraag. Dan kreeg ik een banaantje.
Maar meestal moest ik het antwoord schuldig blijven. Wanneer bel je de verloskundige? Wat is prostaglandine? Uit welke fasen bestaat een bevalling? Als een spons zuig ik de informatie op. Dan komt de strikvraag. „In welke houding bevalt een vrouw?” „In bed natuurlijk”, zeg ik en ik reik al voorover om een nieuw banaantje te snaaien. „Fout”, zegt de mevrouw. „Geen banaan voor jou.” En vervolgens: „Je moet zo veel mogelijk gebruikmaken van de zwaartekracht.”
Die splinternieuwe kennis die ik nota bene de eerste avond al opdeed, deel ik graag met vrienden die geen vader zijn. „Wist jíj dat vrouwen doorgaans niet in bed bevallen?” „Echt niet? Hoe dan?” „Tja, om dat te weten zou je een bevalcursus moeten volgen”, glimlach ik betweterig.
