Doordat we in Veenendaal wonen, is de Grebbeberg in Rhenen dichtbij. We komen daar regelmatig om te wandelen. En ook de militaire begraafplaats en het informatiegebouwtje zijn ons goed bekend.
Vorig jaar hadden we onze jongens beloofd om dit jaar de dodenherdenking daar bij te wonen in plaats van in onze eigen woonplaats. Ze waren dan ook teleurgesteld toen we vervolgens begin februari vertelden dat we in de meivakantie een midweek naar Engeland zouden gaan, naar de voormalige pleegouders van Josiah. Zij zijn namelijk vorig jaar vanuit Zuid-Afrika geremigreerd naar Engeland, waar ze 42 jaar eerder vandaan waren vertrokken. Want, hen weerzien zou fijn zijn, maar de dodenherdenking missen: dat is jammer!
Nu loopt alles anders: wij zijn niet in Engeland maar in Zuid-Afrika en de dodenherdenking verloopt ook al niet zoals anders… Zo zaten we gisteravond voor de televisie. Waarschijnlijk net als een groot deel van de Nederlandse bevolking: de uitzending van de NOS van de herdenking op de Dam. En dus toch een opblijfavond voor de jongens…
Kaal, anders; maar toch, waardig. En dat is wat ook na 75 jaar terecht is, ook in deze tijd van coronamaatregelen. We mogen de strijd om de vrijheid niet vergeten, het heeft veel gekost. Veel levens, veel tranen, veel geld en misschien ook wel veel geloof…
Vandaag, bevrijdingsdag; eens in de 5 jaar een vrije dag. We bedachten dat we daar hier toch ook wel wat aandacht aan moesten besteden… Zo hebben we vandaag tijdens een lunchbraai twee keer een korte film gekeken van 25 minuten. Over wat de vrijheid heeft gekost. Een geschiedenisles voor de boys en een herinnering voor ons allemaal!
Foto: zomaar even ons lachebekje ;-)
