Emma: vrouw van een geweldige man, werkt in het speciaal onderwijs, moeder van een drietal, houdt van moederen, lezen, verse muntthee met pure chocolade, de lente en buiten zijn.
Lieve Henrieke,
Zo, ik zit! Even een rustmoment, natuurlijk met een flinke mok zwarte koffie.
Straks ga ik eerst eens een lijstje maken met wat er allemaal in m'n hoofd rondzoemt. Heb jij dat ook weleens, zo'n gevoel dat je hoofd overstroomt van indrukken en dingen die je nog moet doen?
Gek woord eigenlijk, "moeten". Als je erop let, hoor je het vaak om je heen: „Ik moet..." „Nee sorry, want ik moet..." Als ik weer eens in de "moet-stand" sta, flitst er soms een zinnetje door mijn hoofd dat we als kinderen op het schoolplein weleens riepen: „School is moeten, moeten is dwang, dwang is slavernij, slavernij is verboden!" Vervang "school" door ieder ander ding van je "moetlijst" en voor je het weet, werk je mee aan slavernij. Gevolg: je bent slaaf van jezelf.
Laat ik daar nou goed in zijn. Hoe vaak laat ik me niet leiden door wat moet? En van wie moet dat dan? Meestal van mezelf. Daarom wil ik graag leren "ont-moeten". Behalve als het gaat om de ontmoeting met onze kinderen. Want daar ligt mijn eerste prioriteit: echte ontmoeting met hen. Ze te mogen vormen, hun iets mee te mogen geven, te vertellen Wie God is, in afhankelijkheid van Hem. Dan hoef ik het niet perfect te doen.
En m'n lijstje? Ik maak een nieuwe. Vandaag schrijf ik in mijn "mooiedingenboek" wat ik wil onthouden. Een uitspraak van Jonathan Edwards bijvoorbeeld. Hij zegt: „O God, prent de eeuwigheid op mijn netvlies." Dan staat alles in een ander licht en verandert "moeten", zoals manden vol strijkwerk wegwerken, de badkamer schrobben, zanderige sokken uit slaapkamers vissen en wat al niet meer, in aanvaarden.
Liefs,
Emma
