Al een poosje heb ik niets van me laten horen. Het is stil in huize Koedood. Nou ja, stil… het gaat allemaal gewoon door hoor: drukte met ons werk, en we zijn op vakantie geweest. Maar ik had het gevoel dat ik niets kon vertellen over onze procedure. We staan inmiddels al tien maanden op de wachtlijst, onze documenten liggen alweer tien maanden in het kindertehuis en we kunnen elk moment gebeld worden, maar vooralsnog blijft het stil.
Vandaag heb ik een vragenrondje gedaan op Instagram. Vragen die op die manier aan mij gesteld werden, wil ik in mijn blog beantwoorden. Ik kreeg er veel. Zo af en toe zal ik er een uit pakken. Deze keer: Vind je je werk als kraamverzorgster niet confronterend? En hoe is het om bij een bevalling te zijn van ander met het besef dat je dit zelf nooit mee zult maken?
Wat een eerlijke vraag. Ik zal hem ook eerlijk beantwoorden.
Toen wij een aantal jaar geleden het ‘stempel’ kinderloosheid kregen, was dit een enorm zware klap. Het kwam hard aan en ik vraag me soms af: Hoe hebben we dit kunnen verwerken? En hoe heb ik later de switch kunnen maken naar de kraamzorg?
Ik heb al eerder geschreven dat ik mag geloven dat God ons allemaal een gave heeft gegeven in ons leven. Ik mag mijn gave inzetten door het werk in de kraamzorg. Ik houd intens veel van kinderen, en juist daardoor kan ik dit werk doen zonder dat er een zware last op mijn schouders ligt. Ik mag dit werk doen, ik moet niks. En ik mag dit dragen, elke dag weer. Dat doe ik niet alleen hoor; kracht van Boven hebben we daarvoor nodig, elke dag opnieuw.
Als ik als kraamverzorgster in een gezin ben, leer je elkaar wederzijds kennen. Vaak krijg ik dan de vraag: En jij? Ben je getrouwd? (Ze denken vaak dat ik nog bij mijn ouders woon en vrijgezel ben…) Als ik dan zeg dat ik inderdaad getrouwd ben, komt de volgende vraag vrijwel direct: En mag je zelf ook kinderen hebben? Dan is mijn antwoord eerlijk: Nee, maar we zijn wel in afwachting van een adoptiekindje. Vaak valt het dan even stil en komt er op dag drie of vier de vraag: Vind je dit werk niet confronterend? Als ik dan vertel dat ik dit pas sinds een jaar doe, kunnen ze dat vaak niet begrijpen. Maar hoe dan? Ja, dat vraag ik me soms ook af, hoe dan? Dan wijs ik op alle zegeningen die we wel mogen krijgen. Ik wil de nadruk niet leggen op wat we niet krijgen, dat is toch ook niet eerlijk? Als je blijft hangen in wat je niet hebt ontvangen, dan heb je daar zelf heel veel last van. En geloof me, daar zijn we niet voor gemaakt.
En heus, ik heb weleens momenten dat ik het lastig vind, maar nooit tijdens mijn werk; dat wordt van me afgenomen.
Een bevalling vind ik meer dan prachtig. Het is zo wonderlijk gemaakt, daar kunnen we als mensen niet bij. Maar ik vind het ook intens bijzonder dat ik daar bij mag zijn. Zo kan ik, ondanks dat ik het zelf nooit zal meemaken, het toch iedere keer weer mee beleven.
Dankbaarheid boven alles!
