Al een poosje heb ik niets van me laten horen. Het is stil in huize Koedood. Nou ja, stil… het gaat allemaal gewoon door hoor: drukte met ons werk, en we zijn op vakantie geweest. Maar ik had het gevoel dat ik niets kon vertellen over onze procedure. We staan inmiddels al tien maanden op de wachtlijst, onze documenten liggen alweer tien maanden in het kindertehuis en we kunnen elk moment gebeld worden, maar vooralsnog blijft het stil.