Dankbaar

Tegen de meneer die het zout voor ons waterfilter kwam brengen, zei ik het, toen hij vertwijfeld van mij naar de drie zakken van vijftien kilo per stuk keek en weer terug. ”Ik ben een sterke vrouw, meneer. Echt.”

Ik voegde de daad bij het woord en tilde alle drie de zakken tegelijk op. Zwaar was het leven toch al, daar konden die zakken zout ook nog wel bij. Zoiets zal ik gedacht hebben.

Het valt niet altijd mee. En toch zie ik dat het lukt.

Dat het lukt om de was te doen. En te strijken. En dat de schilderijtjes in de kamer recht hangen. Dat de trap gestofzuigd is, de gordijnen iedere dag open gaan en het beddengoed glad gestreken is.

Dat de dagen structuur hebben, mede doordat Benjamin er is en er dus gewoon gegeten, gebadderd en aangekleed moet worden.

Dat er iedere avond eten op tafel staat. En of het dan uit eigen pot, andermans pot of van Thuisbezorgd is, maakt niet uit.

Dat het lukt om te eten, te slapen en te verzorgen. Ook mezelf, al zeg ik soms heel wat dagen achter elkaar dat ik morgen mijn haar ga wassen.

Dat het huis overzichtelijk is, waardoor het in mijn hoofd automatisch ook een stuk overzichtelijker is.

Dat het lukt om iedere dag naar buiten te gaan. De ene keer voor een wandeling, de andere keer voor een boodschap of een bezoekje aan familie of vrienden.

Dat de koelkast gevuld is en de planten water krijgen. De schoenen in het kastje staan en niet er naast, de klok met lege batterij niet dagenlang blijft stilstaan en speelgoed niet weken onder de bank ligt.

Het lukt om te leven, te doen en soms te laten. Het lukt om te lachen, lief te hebben, te huilen, verdriet te uiten en te voelen dat dat goed is.

Eigenlijk is dit een lange lijst met allemaal kleine dingen die lukken. Maar is dat ook niet waar we ons geluk in moeten vinden?

Ik voel me het meest gelukkig als ik me bevind in mijn basis, met de mensen voor wie dit huis ook thuis is. Geluk zit niet in groots. Niet in dure auto's, verre reizen of wekelijkse etentjes buiten de deur. Niet in de diamanten om je nek of het goud om je pols, het merk op je shirt of de fles bubbels in de koelkast.

”Gelukkig zijn” vind ik soms een gevaarlijke term, want sinds Jona niet meer bij ons is, ervaar ik geluk anders. Misschien moet ik zeggen dat ik dankbaar ben voor en tevreden met alles wat er is.

Geluk zit 'm voor mij in blij zijn dat ik mijn ogen ’s morgens opendoe, in de boterham die ik eet met man en kind, een kus die ik krijg, de jas die aan de kapstok hangt als het koud is en de kop thee waar ik mijn handen aan kan warmen. Geluk is dichtbij als je leert tevreden te zijn met dat wat je hebt.

Ik leg mezelf niet meer op dan nodig, want misschien begin ik wel een beetje te leren dat ”goed” goed genoeg is. En dat wat voor een ander geluk betekent niet voor mij ook zo hoeft te zijn. Dat ik tevreden mag zijn met alles wat lukt, ook al is het misschien lang niet zo veel als dat een ander lukken zou. Het lukt en we maken het naar omstandigheden goed. Meer hoeft niet.