Beer staat met zijn neus vooraan, als we de achterklep van de auto hebben opgedaan en samen stil naar het dode hondenlijf van Bas kijken. Het is hem duidelijk een raadsel waarom zijn makker niet meer beweegt. En ook waarom de mensen om hem heen zo bedrukt doen. Ongemakkelijk kijkt hij van de een naar de ander. Behoedzaam snuffelt hij aan de roerloze Bas.