Laatst organiseerde de vereniging VOKK (Vereniging voor Ouders van Kinderen met Kanker) een symposium met als onderwerp: ”De bloemenkraal, en dan...?” Het woord ”bloemenkraal” is in de wereld van kinderkanker een begrip. Alle kinderen en jongeren met kanker krijgen namelijk de zogenaamde KanjerKetting. Die bestaat uit fleurige kralen van fimoklei. Bij een chemo, onderzoek, opname, ambulancerit, narcose et cetera krijgt de patiënt de daarvoor bestemde kraal. De ketting vormt dus een tastbare herinnering. Als de behandeling is afgerond en de ziekte weg is, wordt er nog een laatste kraal aan de ketting geregen: de felbegeerde bloemenkraal. De bloemenkraal, en dan...? Een onderwerp dat onder (ex-)patiënten en hun familie sterk leeft. Bij kinderen en jongeren, maar ook bij volwassenen. Bij dit onderwerp denk ik aan een verhaal dat ik pas las over een jongetje van 5. Hij is beter, maar heeft last van driftbuien. Doordat hij tijdens de behandeling nooit wilde praten, heeft hij deze moeilijke periode niet goed verwerkt. Ik denk aan een 17-jarige puber, een leuke meid om te zien, die haar uiterste best moet doen om niet nog verder af te vallen. Dit betekent elke dag een strijd voor haar. Ik denk aan jonge mensen die jaren na de behandeling nog altijd de energie missen om een hele dag te kunnen werken, terwijl dat voor anderen vanzelfsprekend is. En ik denk aan de angst en onzekerheid die er bij velen is. Ze zijn klaar, maar hoe nu verder? Ook ik ben er nog lang niet. Ik ben nog snel moe en heb een hoofd vol vragen. Angst en spanning zijn er elke dag. Dromen heb ik genoeg, maar concrete plannen maken, is soms moeilijk. Als de telefoon gaat, schrik ik. Zal het de arts zijn met de uitslag? Maar hoe mooi is het als de telefoon gaat, je na een moment van schrik opneemt en de blijde stem van je arts je vertelt dat de uitslag goed is?! Dat is óók het leven na de bloemenkraal, het leven na kanker.
Vul hier uw eigen inhoud in.