Bepakt en bezakt stommelen we een coupé van de nachttrein in. Die brengt ons vannacht van de Chinese hoofdstad Peking naar Ulanbaataar, de hoofdstad van Mongolië.
Met dertien personen die ik tot voor kort niet kende, reis ik door een gedeelte van Azië. Van een kleuterjuf en een godsdienstdocent tot een programmeur en een elektrotechnicus; het gezelschap is behoorlijk gemêleerd. Reisgenoot Lisanne stoot me aan. „Hoe kom je daaraan?” Ze wijst fronsend naar mijn scheenbeen. Het wordt ontsierd door een diep litteken van een centimeter of vijf. „Nou, dat is een mooi verhaal”, grinnik ik. „Zoiets krijg je dus als je tijdens een spel in het bos per ongeluk in een afrastering van prikkeldraad rent. Het had eigenlijk gehecht moeten worden, dan was het misschien minder opvallend geweest.”
Lisannes vraag maakt iets los in het groepje in onze coupé. Uitvoerig delen we de herkomst van zichtbare littekens. Wat blijkt? Ik heb er verreweg het meest. „Dit litteken is een paar jaar terug wel gehecht”, zeg ik, wijzend naar de duim van mijn rechterhand. Die duim kreeg het zwaar te verduren toen een grote glasscherf een pees doorsneed. Ik herinner me de spanning nog haarscherp; als mijn duim niet volledig zou genezen, zou dat zeer nadelig zijn in mijn werk als dierenarts. Ik rek en strek ’m als bewijs: alles werkt naar behoren.
De nacht valt bijna als de trein in beweging komt. Eenmaal uit de drukke stad zoeft de trein urenlang door verlaten vlaktes. Het geratel over de rails houdt ons vooralsnog uit de slaap. „Stel hè...”, zegt Lisanne. „Als we ergens in de rimboe zouden stranden en een van ons zou een ongeluk krijgen, zou je dan durven hechten?” Nieuwsgierig kijkt ze me aan. Ik rommel in mijn trekkersrugzak en diep een etui op met naald en hechtdraad. „Daarom neem ik dit setje altijd mee op vakantie”, reageer ik met een lach. „Huid is huid, of die nu van dieren is of van mensen, dus ja, dat zou ik zeker doen.” Lisanne knikt tevreden. Ze grinnikt ietwat opgelucht. „Ideaal, een dierenarts mee op reis.”
