In de auto op weg naar deze bruid voel ik een kleine kriebel in mijn buik. De bruid is bij mij in de salon geweest voor een proefkapsel, en ik heb haar daarvoor al vaker in mijn kappersstoel gehad, daardoor voelt het of ik haar al jaren ken.
Het gezin waar ik naar op weg ben, heeft een bijzonder verhaal. Jaren geleden besloten zij te emigreren naar Zuid-Afrika. Een prachtig land waar zij een mooie toekomst tegemoet hoopten te gaan.
Het liep anders. De moeder van het gezin kreeg in Afrika een ernstige spierziekte en is hieraan overleden. Wat een verdriet! Ik schreef eerder een blog over een biddende moeder. De moederrol in een gezin is zo belangrijk. Zij is het middelpunt, de samenbindende factor.
De vader en zijn kinderen besloten om terug naar Nederland te emigreren. Inmiddels zijn ze hier weer ingeburgerd, en gaat het gelukkig goed met ze. Maar op zo’n dag als vandaag zijn er veel herinneringen, en is het gemis nóg groter dan op andere dagen.
Ik tref op zo’n trouwdag altijd iets anders aan. Bij de een is het hectiek, en is alles nog in volle voorbereiding. Bij weer een ander is alles keurig en geordend. Voor mij maakt het geen verschil, ik doe mijn werk met evenveel plezier. De deur zwaait open, en in het Nederlands met een grappig Afrikaans accent word ik verwelkomd door de oudste dochter van het gezin. Zij hoopt vandaag te trouwen.
Wat mij opvalt is dat alles werkelijk keurig is opgeruimd. Ik begrijp dat er een taakverdeling is in het gezin. De één doet de was, de ander kookt weer eten, en zo doen ze met elkaar het huishouden. Echt geweldig om te zien. Regelmatig werd me gevraagd: “Wil jy koffie of tee hê?” Een heerlijke taal dat Zuid-Afrikaans!
Nadat ik het kapsel heb verzorgd, wordt de bruidsjurk aangetrokken. Als de bruid de woonkamer binnenkomt zie ik dat er veel emoties zijn, maar dat alle gezinsleden zich sterk houden voor elkaar. De liefde in dit gezin is voelbaar. De bruid “lyk baie mooi”!
Ik zie dat de bruid een mooi oud flesje tevoorschijn haalt. Ze vertelt me dat ze het parfumflesje van haar moeder jarenlang heeft bewaard, en het op haar trouwdag wil dragen. Dit vind ik zo bijzonder. De geur van de moeder vult de kamer, de ogen vullen zich met tranen, en het grote gemis op deze dag vult de harten.
Nu in deze tijd, dat we elkaar niet mogen vasthouden, kussen en omhelzen, wil ik dit verhaal met jullie delen. Ik zou willen zeggen: houd elkaar maar vast, koester je lieve ouders en familie. Natuurlijk is het goed om verstandig te zijn, maar bedenk dat de tijd die we hier op aarde krijgen van onze Vader, voorbijgaand is. Snuif die geur van je geliefden maar op, en wees dankbaar dat we elkaar nog mogen ruiken.
