Ze zat in elkaar gedoken naast het bedje van haar kind. Samen waren ze in slaap gevallen. Het kind in bed en zij ernaast. Ze hield zijn handje vast. Op haar kamer was het schemerig. De deur stond open.
Ze wist dat het ging gebeuren. Dat ze nog één nacht met haar kindje zou doorbrengen en dat ze dan van elkaar gescheiden zouden gaan worden. Ze voelde het aan en was de wanhoop nabij. Er was geen uitweg meer.
Vijf maanden had ze bij ons gewerkt aan het ontwikkelen van het moederschap en het opbouwen van een relatie met haar kindje. Ze had haar best gedaan om haar kindje op nummer 1 te zetten en te geven wat hij nodig had. Maar het lukte haar niet voldoende.
Ze had zelf niet het goede voorbeeld gekregen, was van groep naar groep gegaan in haar jeugd. Vertrouwde hulpverleners niet meer. Ze was van mening dat die mensen alles opschreven wat fout was en geen goede dingen zagen. Erop uit waren om haar kindje weg te halen en daarom moest ze zichzelf heel erg bewijzen.
En nu zat ze zo naast haar bed. Ik aanschouwde het tafereel. En mijn hart brak. Deze jonge vrouw was getekend door en voor haar leven. Ze was gekrenkt, vernederd. Toen kwam ze haar liefde tegen waarmee ze dacht oud te worden. Ze werd zwanger. Ze hadden het goed samen. Totdat ook hij haar in de steek liet. En zij overbleef met hun kindje. Ze wilde er voor strijden maar wist niet hoe. Vond het lastig om advies op te volgen, omdat ze haar eigen moeder gevoel het beste vond. Er was onveiligheid en geen verbetering. Zichzelf op de tweede plaats was een te grote stap, die niet altijd lukte.
In het belang van haar kindje was het voor nu beter dat hij naar een stabiele plek zou gaan waar iemand hem de juiste structuur en veiligheid kon bieden. Voor deze moeder was het van belang om een veilige plek te krijgen waar ze aan zichzelf kon gaan werken.
Mijn hart brak omdat ik zoveel gebrokenheid zag. Ik wilde haar in m´n armen nemen, zeggen dat het goed zou komen en dat ze geliefd was. Waardevol en mooi. Maar ik kon het niet. Ik wist wat er ging gebeuren en probeerde me te bedenken hoe vreselijk het moet zijn als je kind bij je wordt weggehaald. Alsof je in stukken wordt gescheurd en er een stukje van jezelf afsterft.
Ik liep naar haar toe, ging naast haar zitten en fluisterde zachtjes haar naam. En zo vroeg ik haar: ‘Lieve jij, kan ik op dit moment iets voor je doen?’
Femke van Dam begeleidt kwetsbare moeders en hun baby’s in Babyhuis Schiedam. Dit is de eerste aflevering van haar blog op terdege.nl. Lees Terdege nr. 26 (13 september) voor een interview met Van Dam.
beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen
Abonneer je op Terdege magazine
Nu slechts 9,95 p/mnd
