De Snuffelhal van Aart de Ruiter is een eldorado voor liefhebbers van oud goed en militaria

Voor de woning van Aart de Ruiter (63) staat een wagen van een pakketbezorger. Die komt hier bijna dagelijks. Vandaag is er een pakketje voor De Ruiters oorlogsverzameling. Het weegt vrijwel niets. Verwachtingsvol schudt de inwoner van Elspeet het leeg. Er vallen vier luciferdoosjes op de keukentafel. De etiketten tonen grimmig ogende Duitse militairen, hakenkruisen en tekens van de SS. „Deze had ik nog niet”, zegt de verzamelaar van militaria. „Ik kwam ze tegen op Marktplaats. Mooi, vind je niet?” Op de witte kastjes aan de wand naast het keukenraam staat een collectie emaillen huisraad. Voorraadbussen voor koffie, thee en suiker, een broodtrommel, potjes voor zand, zeep en soda, emmers, een waterkan, allemaal in oranje. „Dat was de kleur van mijn moeder. Daarom heb ik dit deel van mijn voorraad emaille hier staan.” ## Manusje van alles Zijn bescheiden lengte compenseert de Elspeter door een imponerende knevel, die hem de naam ”Aart Snor” opleverde. In zijn jonge jaren was hij de schrik van het dorp. „Ze noemden me ”de zwarte duivel, maar de wilde haren zijn er intussen aardig af.” Nadat zijn huwelijk op de klippen liep, ging hij weer bij zijn moeder wonen. „Dat was in 1999, het jaar waarin mijn vader overleed. Mijn moeder heeft hem achttien jaar overleefd.” >„Ze noemden me ”de zwarte duivel”, maar de wilde haren zijn er intussen aardig af” De Ruiter senior verdiende de kost als restaurateur van molens. Daarnaast zette hij een winkel voor doe-het-zelfartikelen op. „Mijn oudste broer hielp hem, maar die is in 1977 verongelukt bij Staverden. Dat heeft mijn vader geen goed gedaan. Hij kon het moeilijk verwerken en is vroegtijdig gestopt met de molenbouw. Het enige wat hij daarna nog deed, was dat winkeltje en voor de molens het werk regelen. De knecht voerde het uit.” Aart werd automonteur en trad op 23-jarige leeftijd in dienst bij de Rabobank, als facilitair medewerker voor kantoren in de regio. „Ik was het manusje van alles. Wanneer er ergens een probleem was, belden de dames naar mij en ging ik ernaartoe. Op een gegeven moment vertelden ze dat er automaten kwamen waarmee je geld uit de muur kon trekken. Ik dacht dat ze niet spoorden, maar ze kregen gelijk. Problemen met die automaten leerde ik te verhelpen. De kennis die ik opdeed, droeg ik over aan nieuwelingen.” ## Spuien en sluizen Tien jaar geleden had de bank geen emplooi meer voor hem. „Al het onderhoud is uitbesteed.” Sindsdien werkt hij bij Henk, zijn oudste zoon. Die verricht voor Rijkswaterstaat het onderhoud aan bruggen, spuien en sluizen rond het IJsselmeer, van de Afsluitdijk tot de N50 tussen Kampen en Zwolle. „Vandaag had ik de Stevinsluizen bij Den Oever. Mechanisch onderhoud aan de wielen van de sluisdeuren.” :::inline_image 1::: Naast zijn dagelijks werk handelt hij in van alles en nog wat. De loods bij het ouderlijk huis, ooit werkplaats, opslag voor hout en winkel, vormde hij na de dood van zijn vader om tot een antiekhal. Met de gedachte dat hij in die sector een goede boterham zou gaan verdienen. >„De mensen hebben geen benul meer van de waarde van dingen, het is diep triest” „Daar kwam niets van terecht”, bekent hij. „Het werd alleen maar minder in het antiek. Voor een kabinet dat destijds vijftienduizend gulden opleverde, geven ze nu hooguit honderd euro. Een Friese klok van vijfduizend gulden brengt nog dertig euro op. Het is diep triest. De mensen hebben geen benul meer van de waarde van dingen. Ze willen alles voor weinig geld kopen, zodat ze het ook snel weer kunnen weggooien als ze het zat zijn.” ## Snuffelhal Met een breed armgebaar wijst hij naar het rek aan de wand, gevuld met aardewerk borden van Petrus Regout, ooit een vermaarde aardewerkfabriek in Maastricht. „Die borden gingen weg voor duizend gulden. Ik kocht er vier voor tachtig euro. Jij hebt vast Gert van Middendorp nog wel gekend, de houtsnijder. Dat was een goede vriend van me. Een prachtig werkstuk van hem, gemaakt voor een school, schoven ze zo mijn auto in. „Dit vind jij wel leuk.” Terwijl het destijds meer dan tienduizend gulden kostte.” De antiekhal heet alweer vele jaren Snuffelhal. Hij is van kop tot teen gevuld met alle mogelijke voorwerpen en huisraad uit grootmoeders tijd. Een antieke kinderwagen, kastjes, schemerlampen, een ouderwetse kassa, kroonluchters, glaswerk, een grote luidspreker van Philips, kunststof hammen, pijpenrekken, petroleumstellen, schilderijen, wandelstokken, een bromfiets uit 1957, straatnaamborden, oud gereedschap... „Ik kijk altijd eerst of er een datum op staat. Gereedschap dat is gemaakt tussen 1940 en 1945 doe ik niet weg. Dat gaat bij mijn oorlogsverzameling. Een halfjaar terug is mijn schoondochter hier drie weken bezig geweest om alles weer te ordenen, want ik ben een rommelpot. Alles heeft ze in haar handen gehad.” ## Emaille Het keukenemaille is ondergebracht in een apart vertrek, de kroonzaal van de Snuffelhal. Liefhebbers van dit nostalgisch goed lopen er likkebaardend rond. De baas zelf trouwens ook. „Hier blijf ik van genieten.” Zijn handel haalt hij uit heel Nederland weg. „Bij particulieren, handelaren, overal. Tegenwoordig ook veel via Marktplaats. Bijna elke avond ben ik onderweg.” Vrijdagmiddag en zaterdag is de hal geopend voor kopers. Ze komen uit alle windstreken, soms zelfs uit het buitenland. Meestal worden ze bediend door zijn tweelingbroer. „Die helpt me bij alles. Zonder hem zou ik het niet redden.” Grote bedragen levert het niet op, maar dat hoeft ook niet. „Ik heb een inkomen, anders zou het niet best zijn. Dit doe ik meer voor de aardigheid. En de spanning. Je komt bij veel mensen over de vloer. Soms haal ik complete huizen leeg. Dan tref je weleens iets bijzonders aan. De mooiste adressen zijn verzamelaars en winkeliertjes die ermee stoppen.” ## Reservist Op het terrein achter zijn woning staat een fraaie sjees, gevonden via internet. „Die heb ik zaterdag in Etten-Leur opgehaald, bij een oude boerderij. Kostte me 275 euro. Het is toch te gek voor woorden?” Voor de loods staat een kleine keet van het Zwitserse leger. „Daar zit ik ’s winters vaak. Dat vind ik gewoon leuk. Ik heb er een kacheltje in en kan er wat warm maken.” :::inline_image 2::: De fascinatie voor de oorlog ontstond in zijn jeugdjaren. „Toen ik tien jaar was, vroeg een vriendje of ik mee wilde doen aan de Airborne Wandeltocht bij Oosterbeek. Daar had ik nog nooit van gehoord. Afgelopen jaar liep ik hem voor de vijftigste keer.” Jarenlang nam hij zijn meervoudig gehandicapte kleinzoontje mee. „Die had een stofwisselingsziekte. Op stille zaterdag is hij begraven, zestien jaar oud. Daar ben ik nog steeds heel verdrietig van.” >„Afgelopen jaar liep ik de Airborne Wandeltocht voor de vijftigste keer” Ruim vijftien jaar diende de Elspeter bij de Nationale Reserve. „Prachtig om te doen, maar na het overlijden van mijn vader ben ik ermee gestopt.” Zijn binding met de militaire wereld bleef bestaan. „Ik leerde een man uit Oosterbeek kennen die twee oude legerjeeps had. Elk jaar ging hij naar Normandië, voor de herdenking van D-Day. Ik heb hem 25 jaar gereden. Na zijn dood kon ik één van de jeeps overnemen.” ## Bren Carrier In de loop der jaren breidde hij zijn collectie uit, samen met zijn oudste zoon. De Bren Carrier, een Engels pantservoertuig met bijbehorend wapentuig, behoort tot de topstukken. Samen met een Austin Tilly uit 1942, ook afkomstig uit het Engelse leger. „Die kostte wel een paar centen. Eigenlijk was het een auto voor de vrouwen van het Vrouwen Hulpkorps. Achterop stonden twee dames met een mitrailleur, die hielden de lucht in de gaten. Ook koningin Elizabeth reed in zo’n ding. Ik kocht hem van een kennis van me. Die had vroeger een museum in België.” Naast de twee topstukken bemachtigden vader en zoon vier motorfietsen, waarvan één met zijspan, een paar militaire fietsen, een vrachtwagentje, een Leyland Hippo legerwagen en een Opel Olympia uit 1937 van het Duitse leger. Bij het rollend houden van de voertuigen heeft Aart veel plezier van zijn achtergrond als monteur. Met zichtbaar genoegen neemt hij plaats achter het stuur van de Austin Tilly en drukt de startknop in. Al hijgend en hoestend komt de motor op gang. Aart glundert. „Dit is toch mooi! Hiermee doe ik de boodschappen bij de Plus. Met de jeep is het leuk rijden in de zomer. Vaak gaan er wat kinderen mee. Dan doen we een rondje Garderen en pakken we daar een ijsje.” ## Theologie Naast de jeep stalde hij een aantal hoge winkelkarren met tientallen bananendozen vol emaillen pispotten. „Bij een handelaar vandaan. Of ik het had moeten doen weet ik niet, maar ze staan nou hier. Ik zie wel of ik ze kwijtraak.” >„Met de Austin Tilly doe ik de boodschappen bij de Plus” De traditie om jaarlijks in de week van D-Day naar Normandië te reizen, zette hij voort. Nu met kinderen, aangetrouwden, kleinkinderen en soms wat kennissen. Fotoboeken geven een beeld van de kampeerpartijen in oude groene legertenten. „Het is elk jaar weer een belevenis. Een vriend van me heeft een vaste plek in Arromanches, bij de invasiestranden. Daar kunnen ook wij staan.” :::inline_image 3::: Door zijn betrokkenheid bij Museum Collection ’39-’45 in het Noord-Hollandse Winkel houdt hij contact met mannen die zijn liefde delen. „We gaan regelmatig met elkaar op pad. Afgelopen april hadden ze een groot kampement bij Lunteren, maar toen overleed mijn kleinkind, dus daar was ik niet bij.” Op de terugweg naar de uitgang van de hal passeren we de kasten met boeken, zo’n tienduizend in totaal. Ze gaan weg voor een euro per stuk. De romans verkopen goed, theologie loopt nauwelijks meer. „Dat vind ik wel jammer”, zegt Aart. „Het is belangrijke stof, toch? Maar ja, je kunt de mensen niet dwingen om die te lezen.”

De Snuffelhal van Aart de Ruiter is een eldorado voor liefhebbers van oud goed en militaria

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege
op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

De Snuffelhal van Aart de Ruiter is een eldorado voor liefhebbers van oud goed en militaria

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Impressie van Terdege
op Instagram