De sterfbedbekering van prins Maurits

De vrouw kreeg de doodstraf, maar kwam volgens Comrie in de gevangenis tot bekering. Verschillende vromen kwamen haar opzoeken om zich ervan te vergewissen. Ze werd opgehangen, om vervolgens begraven te worden. Onderweg naar de begraafplaats bleek dat Maggie nog in leven was. Ze mocht haar leven voortzetten, maar viel terug in het zelfde kwaad... Haar ‘sterfbedbekering’ bleek niet oprecht. Dat was anders bij de moordenaar aan het kruis en blijkbaar ook bij prins Maurits. Vier eeuwen geleden overleed deze zoon van Willem van Oranje. Hij was geen voorbeeld van godzaligheid. Zeker niet wanneer het ging om het zevende gebod. Over zijn buitenechtelijke relaties en kinderen is in geuren en kleuren geschreven. We laten dat graag rusten. Wie de diepste zin van de wet verstaat durft geen steen op te nemen, toch. Over zijn sterfbed is gezegd dat dit verliep in radeloze wanhoop. Johannes Bogerman, preses van de Dordtse synode en vertaler van het Oude Testament van de Statenvertaling vermeldt ons iets anders. Hij begeleidde de prins op diens sterfbed en maakte er aantekeningen over. Ondanks de ruwe bolster die aan Simson doet denken was er een blanke pit. Maurits had een afkeer van onrecht. Willem Lodewijk haalde hem over een beschermer te zijn van de contraremonstranten die bij de stedelijke overheden in ongenade waren gevallen. In menige plaats was er geen ruimte voor de gereformeerde prediking en moest men elders heil zoeken. Meerdere malen werden mensen bij terugkomst van zo’n alternatieve dienst bekogeld met modder en slijk. Slijkgeuzen werden ze wel genoemd. Bekend is Maurits’ bezoek aan een kerkdienst in de Kloosterkerk te Den Haag, die hij voor de gereformeerde eredienst had laten inrichten, nadat het gebouw een tijdlang als kanonnengieterij had gefungeerd. Bogerman bezocht de prins vijfmaal op diens ziek- en sterfbed. Hij behandelde hem eerlijk en zei hem onder meer: „Voor alle dingen is nodig dat wij ons voor God verdeemoedigen vanwege al onze zonden, daar die tegen Gods allerheiligste geboden strijden, in hun natuur voor God afschuwelijk zijn, Gods toorn opwekken, ja alle plagen –zowel tijdelijke als eeuwige– veroorzaken, alsmede de bittere dood, die Gods Zoon daarvoor heeft moeten lijden. Wij hebben ze oprecht te haten en te veroordelen, en moeten ons voor de ogen van de alwetende en rechtvaardige God wegschamen, en ze naar het voorbeeld van Gods kinderen oprecht belijden en bekennen.” De prins reageerde daarop volgens Bogerman met tranen in de ogen: „Ik heb gezondigd, ik heb grotelijks gezondigd”, waarop deze hem verschillende beloften uit Gods woord voorhield. In een tweede gesprek vroeg de prins zich af of hij wel berouw genoeg had, want „ik heb God ten zeerste aanstoot gegeven.” Bogerman noemde daarop vele beloften en merkte op: „Het is een hoge trap in het oprechte berouw om zo veel zorg te hebben over de onvolkomendheid van het berouw.” Maurits mocht uiteindelijk vrede vinden in het bloed van het Lam. Een van zijn laatste woorden waren: „Dat is ook mijn enige troost. Ik ken geen andere. Dat is mijn enige toevlucht, waar ik bij blijven wil.” Bogerman, die echt wel op de hoogte was van het verleden van de prins merkt aan het eind van de beschrijving van Maurits’ sterfbed op dat we dergelijke voorbeelden niet moeten misbruiken. „Wie is zo dwaas om zijn been opzettelijk te breken, omdat hij merkt dat zijn medemens, die zijn been door een val gebroken had, van die breuk weer genezen is?” _Ds. M. van Kooten, Elspeet_

De sterfbedbekering van prins Maurits

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege
op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

De sterfbedbekering van prins Maurits

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Impressie van Terdege
op Instagram