De vragen die altijd blijven

Eerst even iets over deze behandeling zoals ik het heb meegemaakt. Niet alleen de gevoelens daarin zijn belangrijk, maar ook de feiten. Ik houd van feiten: dit is het proces, deze medicatie krijg je, zoveel procent kans heb je hiermee etc. (30 procent na zes behandelingen trouwens). IUI oftewel intra-uterine inseminatie is simpelweg het stimuleren van alle aspecten van een cyclus die te maken hebben met zwanger worden. Dat begint op het moment dat de cyclus start. Op dag één wordt er een afspraak gemaakt voor een start-echo, die binnen de eerste drie dagen van de cyclus moet plaatsvinden. Als uit die start-echo blijkt dat er een eisprong heeft plaatsgevonden en dat dit alles door het lichaam opgeruimd is, dan mag op dag drie gestart worden met ovaleap, een hormoon dat de eicellen stimuleert om te groeien en te rijpen. Dit hormoon wordt door middel van een injectie in de buik in gebracht. Heel simpel met een soort pen, maar wel elke avond rond dezelfde tijd. Of je nu op een feestje bent, een ouderavond leidt of andere plannen hebt. Die prik moet iedere avond, stipt. Vanaf dag tien wordt er gecontroleerd of dit voldoende is gebeurd en als dat niet het geval is, betekent dit iedere twee dagen terugkomen voor een inwendige echo, totdat de eicellen voldoende gerijpt zijn. Ook wordt er gekeken of het er niet té veel zijn, maximaal twee, want dat kan weer leiden tot meerlingenzwangerschappen en complicaties. Is alles goed? Dan gaan ze vervolgens de ovulatie op gang brengen en daarbij wordt er gebruikt gemaakt van een ovulatie trigger. Met zo'n medicijn is precies te timen wanneer de ovulatie plaatsvindt. Op de dag van de ovulatie worden opgewerkte zaadcellen in de baarmoeder ingebracht. Waarna het net zoals bij iedere andere situatie twee weken wachten is. Wachten of deze behandeling is geslaagd. >En toen was er die ene behandeling. De vijfde keer, samen hadden we hoop Ondertussen ben ik er aardig goed in om deze behandeling vrij technisch te beschrijven. Maar zes van dit soort behandelingen, betekent zes maanden alles nauwgezet volgen. Dat betekent zes maanden afspraken op tijden die voor mijzelf en het werk nooit goed uitkomen. Het betekent zes maanden hormonen in mijn lijf. Zes keer een cyclus vol hoop en onzekerheid die naast elkaar op een dun lijntje balanceren. Om deze reden hebben we dan ook regelmatig pauze genomen. Even een maand of twee maanden niet. En de ene behandeling had ik geen vertrouwen en wist ik dat dit niets ging worden. Dan was de teleurstelling te doen. Andere maanden, dan had ik hoop en stilletjes bad ik dan of het nu toch echt zo mocht zijn. Dan was de teleurstelling pijnlijk en sloeg het mij soms lam. En toen was er die ene behandeling. De vijfde keer, samen hadden we hoop, waren we zelfs weer even samen over babynamen aan het sparren. O, wat een pijnlijk besef toen het ook die keer niet was 'gelukt'. Ja, zo voelt het dan. Alsof je faalt, iets niet kan, het lukt niet. Nu is het voorbij, deze behandelingen hebben we gehad en helaas, helaas zijn we nóg niet zwanger. Verwachten wij nog niet ons kindje. Er moet een evaluatiegesprek worden gepland, waarin ik weet dat we te horen krijgen dat IVF de volgende stap is. We hebben het dan over behandelingen die nog zwaarder en ethisch nog gevoeliger liggen dan wat we nu hebben doorgemaakt. Na dit jaar, vraag ik mij weer opnieuw af hoeveel je ervoor over mag hebben? Wat mag het kosten? Wat mag nog, wat kan nog? Wat is Gods weg hierin met ons? Waarheen? Dat zijn de vragen die altijd blijven.

De vragen die altijd blijven

Wat vond je van dit artikel?

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege
op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

De vragen die altijd blijven

Wat vond je van dit artikel?

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Impressie van Terdege
op Instagram