De zussen Labee kregen beiden een baby, maar hadden beiden complicaties

Volgend jaar hopen ze met z’n allen naar Colombia te gaan. Het land waar Sarah, Johanna en hun broer Matthias geboren zijn. In de huiskamer van Sarah blikken de twee zussen vooruit op de reis, die ze als het goed is zullen maken met hun ouders, hun mannen, Jorieke, de vrouw van Matthias; Rosa, het dochtertje van Sarah; en Juda, het zoontje van Johanna. Johanna: „Natuurlijk moeten de controles goed blijven. Maar zoals het er nu uitziet, kunnen we gaan. Daar verheug ik me echt op.” Ook Sarah kijkt uit naar de ontmoeting met haar familie in Colombia. Om de beurt vertellen ze hun verhaal. Johanna: „Vaak zeggen mensen tegen mij: „Hoe gaat het met je? Want jij hebt echt iets heftigs meegemaakt.” Maar al is het verhaal van Sarah anders dan het mijne, zij heeft het net zo goed niet gemakkelijk gehad.” ## Romantisch beeld „Ik vond de zwangerschap mentaal en lichamelijk inderdaad niet makkelijk”, beaamt Sarah. „Voordat ik zwanger raakte, had ik een heel romantisch beeld van zwanger zijn en bevallen. Dat heb ik inmiddels bijgesteld. Ik zou liever drie keer bevallen dan negen maanden zwanger zijn.” Johanna: „Ik weet nog goed dat jij in augustus 2023 langskwam. Ik had die nacht gedroomd dat je zwanger was. ’s Avonds kwamen Gerwin en jij bij papa en mama vertellen dat jullie een kindje zouden krijgen. Ik vond dat zo bijzonder en ook grappig, omdat ik het net die nacht had gedroomd. Ik vond het zo leuk. In de familie van Corstian, mijn man, waren er al neefjes, maar in ons gezin was jij de eerste die zwanger werd. Een paar weken daarna bleek ik ook in verwachting te zijn! Waren we samen zwanger.” Sarah: „Wij hebben het al snel verteld. Ik voelde me vanaf het begin erg beroerd. Je kunt dan wel zeggen dat je buikgriep hebt, maar na een week is dat niet zo geloofwaardig meer. Ik hield niets meer binnen. Maar het is je eerste, dus je weet niet zo goed wat je kunt verwachten. Maar het ging gewoon niet. Mama zei: „Ik zou de verloskundige bellen, dit lijkt me niet normaal.” En dat was het inderdaad niet. :::inline_image 1::: Ik bleek hyperemesis gravidarum te hebben, een ernstige vorm van misselijkheid en overgeven tijdens de zwangerschap. In het ziekenhuis kreeg ik een infuus met vocht en zout, om uitdroging te voorkomen. Vaak helpt dat wel even, maar met twee dagen was ik weer terug bij af. Tot drie keer toe heb ik zo’n vochtinfuus gehad. Maar steeds weer spuugde ik alles eruit. Als ik iets at, was ik het met vijf minuten weer kwijt. Toen heb ik een sonde gekregen. In het begin voelde ik me al een hele piet als ik een halfuurtje naar buiten kon in een rolstoel, maar van lieverlee kreeg ik gelukkig toch weer wat energie en kon ik kleine stukjes lopen. De maaltijden vond ik een bezoeking. Gerwin at alleen aan tafel, ik lag of op de bank of vluchtte naar boven. Alleen de geur al. Afschuwelijk. Mensen zeiden weleens: „Joh, in maart is het sowieso klaar.” Maar maart voelde voor mij echt als tien jaar later. De sonde heb ik zeven weken gedragen. Op een avond was ik bij mijn ouders. Mijn moeder had pannenkoeken gebakken. En ineens kreeg ik trek. De pannenkoek bleef erin! Dat was zo bijzonder. Vanaf dat moment ging het ook echt beter. Met dertig weken was ik weer redelijk op de been.” Johanna: „Ik vond het heel naar voor Sarah dat ze zich zo voelde. Ik herkende het ook helemaal niet. Ik was af en toe misselijk, maar verder verliep mijn zwangerschap goed.” Sarah: „Dat ik niet kon genieten van mijn zwangerschap, vond ik echt lastig. Ik vond het heel logisch dat mijn zusje dat wel deed, maar soms vond ik het ook confronterend.” Johanna: „Je beseft dat het allemaal niet vanzelf gaat. En dat we kwetsbare mensen zijn. Van tevoren dachten we trouwens echt dat Sarah een jongen zou krijgen en ik een klein meisje, omdat ik zo klein ben. Maar dat bleek precies andersom te zijn. Sarah kreeg een meisje van 5 pond en onze Juda woog 6,5 pond. Achteraf maar goed ook dat hij een stevig kereltje was en niet zo kwetsbaar.” :::inline_image 2::: Sarah: „Met 39 weken zag de gynaecoloog dat ons kindje niet meer groeide en dat het vruchtwater op was. „We gaan je inleiden”, kreeg ik te horen. Ik was echt zo blij, dat ik vroeg: „Kan dat vandaag nog?” Maar zo snel bleek het niet te gaan. Donderdags ben ik ingeleid, maar de weeën zetten niet door. Vrijdagavond is Rosa geboren. Of dat lang duurde? Zo heb ik het niet ervaren. Ik was zo opgelucht dat ik eindelijk ging bevallen.” Johanna: „Je zag er ’s zaterdags heel goed uit.” Sarah: „Ik voelde me als nieuw. Nu is het voorbij en ben ik weer Sarah.” ## Geplande keizersnede Johanna: „Ik vond het geweldig om tante te zijn. Zelf kreeg ik het aan het einde van mijn zwangerschap steeds pittiger. Ik had last van jeuk. Ook dat kan bij een zwangerschap horen. Ik hield mezelf voor: als je bevallen bent, is die jeuk weg. Achteraf vraag ik me toch af of ik toen al niet ziek geweest ben. Ik krabde mijn armen en benen echt kapot en had rare bulten. Ik genoot enorm van mijn werk met de kleuters van groep 1, maar op doktersadvies ben ik met voor de klas staan gestopt toen ik 25 weken zwanger was. En ik was opgelucht toen de cardioloog bij 34 weken zwangerschap zei: „Je stopt nu met je werk. Ik ben heel klein en mijn buik was enorm. Omdat ik een hartafwijking heb, stond ik de hele zwangerschap onder controle van het ziekenhuis. Ik zou ook een geplande keizersnede krijgen. Natuurlijk vond ik dat wel jammer, maar ik heb me er heel snel bij neergelegd. Ik was vooral erg blij dat de artsen, ondanks mijn medische verleden, geen belemmering zagen voor een zwangerschap en dat ik ook zo snel zwanger mocht raken. Op 13 mei 2024 is Juda geboren. Acht dagen ervoor had ik een heparinepomp gekregen, omdat ik bloedverdunners slikte. Op die manier wilden de artsen trombose na de operatie voorkomen. Als mijn bloedwaarde goed was, mocht ik een ruggenprik, anders zou ik onder narcose moeten. Ik was zo ontzettend blij toen bleek dat de waardes goed waren. Daardoor heb ik de bevalling echt meegemaakt. Je hebt geen pijn, maar je voelt wel alles, alsof ze de afwas in je buik staan te doen. Ik kreeg Juda meteen bij me. Ik vond het zo bijzonder om dit mee te maken. Ik vond hem zo groot en kon alleen maar denken: komt dit uit mij? :::inline_image 3::: Ik mocht vrij snel naar de kraamafdeling. Maar na twee à drie dagen kreeg ik enorme buikpijn. Ook bleef mijn buik erg dik, alsof er nog een kind in zat. Waarschijnlijk hebben ze tijdens de operatie iets geraakt en daardoor bleek ik een bloeding in mijn buik te hebben. Gelukkig hebben de artsen die bloeding weten te stelpen. In diezelfde week kreeg ik vreselijke hoofdpijn. Die had veel weg van migraine. ’s Nachts heb ik de verpleging gebeld, want ik vertrouwde het niet. Ik kon zelfs geen licht verdragen. Een scan wees uit dat ik een bloeding in mijn hoofd had, tussen mijn hersenvlies en mijn schedel. Ook die hebben ze weten te stoppen. Vervolgens kreeg ik het erg benauwd. Mijn hart bleek niet goed meer te pompen. Toen ben ik met spoed naar de ic gebracht. Nadat ze 5 liter vocht hadden afgetapt, voelde ik me stukken beter. Maar ik was het ziekenhuis nog niet uit: ik belandde nu op de afdeling cardiologie. Daar ging het eerst goed, maar ineens kreeg ik koorts. Er bleek een bacterie in mijn bloed en op mijn kunsthartklep te zitten. Dat laatste heb ik als tiener ook al eens gehad. En dan is de kans groot dat je het later nog eens krijgt. Ik heb meteen een heel sterke antibioticakuur gekregen. Daardoor ging de bacterie in mijn bloed weg. Ik mocht weer naar huis! Dat was echt heerlijk. Ik had dezelfde kraamhulp als Sarah en heb genoten van mijn kraamtijd. ## Hartbewaking Maar toen de kraamhulp eenmaal weg was, ging het echt fout. Ik moest ’s nachts overgeven en was vreselijk benauwd. Ik zei tegen Cors: „Dit is niet goed, bel 112 maar.” De ambulance kwam. Ik herinner me nog dat ik zelf naar de ziekenauto ben gelopen met het idee: morgen ben ik wel weer thuis. Op de spoedeisende hulp vertrouwden ze het ook niet helemaal. Dus ik moest blijven. Corstian ging naar huis. Hij was nog maar net weg, toen ze zeiden dat ik naar de hartbewaking moest. Ik heb toen gevraagd of mijn vader kon komen. Corstian lag net op bed en die had ook nog niet geslapen. Papa kwam. Hij heeft nog met me gebeden en gelezen.” Johanna schiet vol. „Het was zo heftig. Mijn hartslag was zo hoog, 180/185. Het voelde alsof ik een marathon gelopen had. Ik ervoer dat mijn lichaam op was.” Sarah: „Je hebt doodsangsten uitgestaan.” Johanna: „Ja, ik dacht zelfs niet meer aan Juda. Ook uit zelfbescherming. Ik bad of ik nog mocht leven. Maar het was zo beangstigend. Ik ben toen op de ic terechtgekomen. Daar kreeg ik een beademingsmasker, waardoor ik niet kon praten. De andere dag voelde ik me iets rustiger, ook door de medicatie. Toen maakten de artsen een echo van mijn hart. Dat duurde maar en duurde maar. Later volgde er nog een tweede echo. Dus ik vermoedde wel dat er iets moest zijn. Maar wat? :::author_streamer 1::: Corstian was net naar huis gegaan, toen de artsen kwamen voor een gesprek. De antibioticakuur had niets gedaan. Mijn kunsthartklep bleek compleet door de bacterie weggevreten te zijn. De artsen zeiden letterlijk: „Als we nu niets doen, ben je er morgen niet meer.” Als ze me dat de nacht ervoor gezegd hadden, had ik het geloofd, maar nu kon ik die boodschap bijna niet begrijpen. De arts wilde meteen gaan opereren. Maar mijn ouders en Cors waren er nog niet. Een hoofdverpleegkundige greep in: „Je moet even wachten”, zei ze. „Ze kunnen er zo zijn. Stel dat het misgaat, dan hebben ze geen afscheid genomen”.” Sarah: „De artsen waren het onderling ook niet eens. De een zei: „We beginnen er niet meer aan. Hier is niets meer aan te doen.” Maar een ander zei: „Ze is 23 en net moeder geworden. Laten we het toch doen.”” Johanna: „Papa had ’s nachts nog aan de arts gevraagd: „Waarom verwisselen jullie die kunstklep niet?” Toen had de dokter geantwoord: „Meneer, u weet niet waar u het over hebt. Dat haalt ze niet.” Maar een dag later is het toch gebeurd. Ik heb nog gevideobeld met mijn broer Matthias, met familie bij wie Juda was, zodat ik hem nog even kon zien, en met Sarah en Gerwin. Ik heb gevraagd of ze voor me wilden bidden.” Sarah: „Wat zeg je op zo’n moment… Pas toen besefte ik hoe slecht het met Johanna ging. Dat gesprek vergeet ik nooit meer. Ondertussen zag ik de verpleegkundige allerlei handelingen doen om mijn zusje klaar te maken voor de operatie.” :::author_streamer 2::: Johanna: „Zelf bleef ik heel rustig. Ik dacht: het helpt niet als ik nu overstuur raak. Bovendien hebben we een God van wonderen. Ik had er vertrouwen in dat ik weer wakker mocht worden. Cors en papa zijn meegelopen naar de operatiekamer. Dat ging zo snel allemaal. In een kwartiertje was alles geregeld.” Sarah: „Wij zijn maar naar het ziekenhuis gegaan. Niet omdat we daar iets konden doen, maar dan ben je toch dichtbij. We zaten al een uur of vier in de familiekamer te wachten, toen ze kwamen vertellen dat de operatie ging beginnen. Ze bleken toen pas –vanwege eerdere operaties heeft Johanna veel verklevingen– bij haar hart te zijn. Op een gegeven moment kwamen ze vertellen dat de kunstklep erin zat. Toen zijn wij maar naar huis gegaan.” Johanna: „Mijn schoonvader zag na lang wachten een bed aankomen. Hij dacht: dat moet Johanna wel zijn. Dat klopte. Het bijzondere was dat ik niet aan de hartlongmachine lag, dat hadden de artsen verwacht.” Sarah: „Maar dat was wel het enige lichtpuntje. Je hart was door het harde werken erg vergroot, daardoor hadden ze je borstkas niet kunnen sluiten. Dat maakte de kans op nieuwe bacteriën erg groot. Pas enkele dagen later hebben ze alsnog je borstkas dicht kunnen maken.” ## Waanbeelden Ook de weken na de operaties bleef de situatie precair en zorgelijk. Johanna: „Na een week kwam ik weer wat bij. Maar ik had steeds beademing nodig en door alle medicatie kreeg ik last van waanbeelden. De verpleging zei dat dat erbij hoorde, maar toch was het heel naar. Ik dacht bijvoorbeeld dat mensen overleden waren. Of ik werd boos op Cors. Dan stuurde ik hem naar de gang. En dat terwijl hij elke dag trouw met Juda kwam.” Erger was dat Johanna koorts bleef houden. „Ik voelde me zo zwak en werd ook weer zieker. Toen hebben ze een beenmergpunctie uit mijn heup genomen. Daaruit bleek dat mijn beenmergfunctie gestopt was. Toen zeiden de artsen dat ze geen opties meer hadden. Het was wachten tot ik zou overlijden. Opnieuw kwamen familie en vrienden afscheid nemen. Achteraf gezien werkte de heftige antibioticakuur die ik kreeg, averechts. Toen die gestopt werd, ging het heel langzaam steeds iets beter.” :::inline_image 4::: Van de acht weken die Johanna in het ziekenhuis lag, heeft ze een deel niet bewust meegemaakt. Andere herinneringen zijn onvergetelijk. „Er waren nachten op de ic dat ik amper kon slapen. Je probeert te denken en te bidden, maar je hoofd is helemaal leeg. Op die momenten is het enige wat telt je man, je kind, je familie in Nederland en Colombia. De woorden van Psalm 23 hield ik mezelf steeds voor: „Uw stok en Uw staf, die vertroosten mij.” Na mijn ontslag moest ik nog vijf weken naar revalidatiecentrum Klimmendaal. Daar kreeg ik zo’n vreselijke heimwee. In de weekenden zat ik thuis huilend op de bank, omdat ik niet meer terug wilde. Vanaf januari dit jaar knapte ik gelukkig echt op. Dat ik nu weer zo ben, is een groot wonder. Er is er Eén die boven alles staat. Dat heeft papa ook tegen de artsen gezegd. „Dat moeten we eerst nog maar zien”, kreeg hij toen als antwoord. Bij het eindgesprek heeft papa het herhaald. Toen zeiden de artsen: „Ja, dat kunnen we niet ontkennen.”” Aan het einde van het gesprek klinkt Johanna steeds heser. Het is een van de restverschijnselen die ze aan haar ziekteperiode heeft overgehouden. „Ik ben gevoeliger voor prikkels, sneller moe, moet mijn energie goed verdelen en mijn stembanden zijn beschadigd, doordat ik verschillende keren geïntubeerd ben. In het ziekenhuis kon ik eerst helemaal niet praten toen ik van de beademing af was. Maar gelukkig hielp logopedie goed.” Nog steeds staat Johanna onder strenge controle. „Ik heb ook een lekkende aorta. Eerst wilden de artsen me daaraan opereren, maar nu is het met medicatie toch stabiel. Hopelijk blijft dat nog lang zo. Ik werk zelfs weer twee dagdelen op school. Een collega zei van de week nog: „Ik kan het nog steeds niet bevatten dat jij weer aan het werk bent.” En dat heb ik zelf ook nog steeds. Elke keer als ik mijn verhaal vertel, besef ik zelf niet goed dat ik zo ziek geweest bent. Maar dit blijft een deel van mijn leven. Nu begint alles pas een beetje te landen. De verloskundige gaf me de tip om naar een psycholoog te gaan. Gezien mijn adoptieverleden vind ik hechting een heel belangrijk thema. Een goede hechting is zo cruciaal, maar helaas heb dus veel uit de eerste maanden van Juda moeten missen. Ik kende mijn nichtje Rosa beter dan mijn eigen zoontje! In het begin heb ik alles een beetje verdrongen, maar nu denk ik: er is hulp, waarom zou ik er geen gebruik van maken?” ## Nauwelijks blijdschap Ook Sarah heeft hulp gezocht om haar traumatische zwangerschap te verwerken. „In mei ben ik begonnen met EMDR. Ik raakte al in paniek als ik een buikgriepje had opgelopen. Dat is natuurlijk niet normaal. Voordat ik hyperemesis gravidarum kreeg, had ik er nooit van gehoord. Veel mensen begrijpen dan ook niet hoe erg een zwangerschap met hg is. Natuurlijk was ik blij dat ik een kindje zou krijgen. Maar als je je zo beroerd voelt, is de blijdschap er nauwelijks. Dat heb ik ook geuit tegen de verloskundige: „Ik vind dit zo erg. Ik ben niet meer blij met mijn zwangerschap.” Ik had ook sterk het gevoel dat ik niet mocht klagen, want er zijn zo veel vrouwen die helemaal niet zwanger raken. Maar de verloskundige zei dat ik het los moest koppelen: ik mocht blij zijn met het feit dat ik een kindje kreeg, maar de zwangerschap hoefde ik niet leuk te vinden, want die was gewoon niet misselijk. Zij waarschuwde er me ook voor dat de verwerking pas na de zwangerschap zou beginnen. Dat bleek inderdaad zo te zijn. :::author_streamer 3::: Ook overvielen allerlei gevoelens rondom adoptie mij tijdens de zwangerschap. Ik had daar nog nooit last van gehad en nu dus juist wel. Meteen na de bevalling ben ik bij mijn moeder weggehaald. Ik was zo bang dat mijn kindje datzelfde zou overkomen. Ik wist verstandelijk echt wel dat dat niet kon gebeuren, maar die angst had ik gewoon. :::inline_image 5::: Verder schrijnde het feit dat ik geen babyfoto’s van mezelf heb, nu extra. Gerwin kon zijn foto’s pakken om te kijken of Rosa op hem leek. De zwangerschap maakte dus heel wat in mij los. Tegelijk vond ik het heel bijzonder hoeveel mensen met ons meeleefden. Dat was echt lief en hebben we erg gewaardeerd. Ik heb zelfs twee vriendinnen aan deze periode overgehouden. Zij hadden zelf ook hg en dat gaf veel herkenning. Aan hun berichtjes had ik veel steun.” ## Gebedsverhoring Rosa stapt ondertussen vrolijk door de kamer. Ze vliegt afwisselend in de armen van Sarah en in die van Johanna. Sarah: „Op dinsdag zijn Juda en Rosa samen bij onze moeder. Toen ze jonger waren, lagen ze samen in de box. Het is zo leuk om te zien hoe ze samen opgroeien.” Sowieso genieten de zussen na alles wat ze hebben meegemaakt meer dan ooit van de kleine dingen. Sarah: „De smaak van een bordje eten bijvoorbeeld. Maar eten is ook gezelligheid. Ik kan daar echt intens van genieten.” :::inline_image 6::: Johanna: „Een halfjaar na zijn geboorte is Juda gedoopt. Op 1 december. Ik stond daar, zonder rolstoel. Mijn vader doopte hem, mijn broer Matthias bracht Juda binnen. Het maakte op iedereen zo veel indruk. Er is vanuit onze gemeente en door veel anderen heel erg meegeleefd, door middel van kaartjes en gebed. Wij hebben mogen ervaren dat de Heere gebeden wil verhoren.”

De zussen Labee kregen beiden een baby, maar hadden beiden complicaties

Wat vond je van dit artikel?

Lees meer

Matthias, Sarah en Johanna Labee gingen op zoek naar hun roots

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege
op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

De zussen Labee kregen beiden een baby, maar hadden beiden complicaties

Wat vond je van dit artikel?

Lees meer

Matthias, Sarah en Johanna Labee gingen op zoek naar hun roots

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Impressie van Terdege
op Instagram