Maar het baasje is in een diepgaand gesprek verwikkeld. Opnieuw wordt het balletje wat dichterbij gerold, er wordt geen enkel geluid gemaakt, alleen oogcontact gezocht, met een smekende blik: toe, wil je nu? Maar geen reactie. De derde keer wordt het balletje nog wat dichter naar m’n voeten geschoven. Zijn laatste kans. Geen resultaat. Zonder enig gemopper pakt hij z’n balletje, loopt weg en lijkt te denken: de volgende keer is ze er wel voor mij. Terwijl ik aandachtig probeerde te luisteren en te reageren, werd ik tegelijk vertederd door de trouw en het eindeloze geduld van het dier. Daarnaast was er bij de hond geen enkel teken te zien van verontwaardiging of frustratie. Het was goed wat het baasje deed. Ik houd van lessen uit de natuur. Het sprekende voorbeeld van deze vierpoter was voor mij een grote les. Als ik soms mopper, of als dingen niet gaan zoals ik wil, denk ik regelmatig aan de hond. Hij bleef proberen, maar legde zich er vertrouwend bij neer. Het komt goed! >Ik houd van lessen uit de natuur Die drie woordjes helpen mij op moeilijke momenten. Dit éne woordje maakt een wereld van verschil: goed. Wel óf niet goed. Uiteindelijk mag ik weten, op de bodem van mijn hart: alles is goed, wat Hij doet. Dat brengt alles in mijn leven tot de diepste dimensie: „En wij weten, dat dengenen, die God liefhebben, alle dingen medewerken ten goede.” (Rom. 8:28). Als er geen haar van mijn hoofd valt zonder dat Hij er vanaf weet, en geen musje van het dak, dan weet Hij wel zéker wat er allemaal in mijn leven gebeurt. De Heere vraagt van mij: „Geef alles over in Mijn handen. Ik weet wat je nodig hebt. Het komt goed!” In mijn hart zingt het volgende versje: „Zalig, zalig, niets te wezen in ons eigen oog voor God, eigen zin en lust te vrezen, steeds te rusten in ons lot, need'rig, kinderlijk en stil ons te voegen naar zijn wil.” (Jodocus van Lodenstein.) _Predikantsvrouw Abigaïl Janse-Pieterman is moeder van zes, psychosociaal hulpverleenster en schrijfster van een boek waarin ze voor meer openheid pleit. _