Het Mauritshuis is de thuishaven van het ”Meisje met de parel” en andere beroemdheden. Minstens zo boeiend zijn de minder bekende schilderijen uit de collectie. Zo heeft ”het meisje” van Vermeer twee buurvrouwen. En tussen prinsen en groten hangt een klein werk met grote zeggingskracht.
Simeon? Wie was dat ook alweer?” De vraag komt uit de mond van een van de drie zeventigers die voor ”Het loflied van Simeon” van De Gelder staan, de laatste leerling van Rembrandt. Even zijn ze getuige van een onvergetelijke gebeurtenis in Simeons leven. Op het doek staat, achteraan en in de schaduw, Jozef. Onopvallend, want het licht zet drie anderen in het middelpunt: het Kind, Maria en de oude Simeon met zijn grijze, vlassige baard. Wat afwezig kijkt hij omhoog, alsof daar alleen voor hem iets zichtbaar is.
Als je de ragfijne doek die zijn hoofd bedekt van dichtbij bekijkt, vallen de grove verfstrepen op. Maria staat tegenover hem, licht gebogen en met gevouwen handen. Tussenin ligt Jezus, in Simeons armen, vol in het licht. Of is Hijzelf de lichtbron? Een helderwit kraagje geeft Hem iets voornaams. De grove, witte strepen waarmee het op het doek is gezet, lijken van dichtbij haast broddelwerk. Zoom je in op het dekentje, dan zie je banen grijs en crème; heel dun aangebracht, alsof de kwast alleen een beetje is afgeveegd.
Maar wie was Simeon? De vraag van het drietal naast me staat nog altijd open. „Simeon had van God de belofte gekregen dat hij de Messias zou zien voordat hij zou sterven”, vertel ik hun. „Op dit schilderij zie je gebeuren waar hij zijn leven lang naar had uitgezien.” Het begint te helderen in hun ogen. Aha. Dan komen de verhalen los. Over „oma, die zo strenggelovig was dat er niets mocht.” Over de „zwartekousenkerk” van vroeger. Jammer; de jubel van Simeon verstomt. We gaan weer elk onze kant uit. Vol verwondering door het Mauritshuis. Het schilderij blijft stralen. Voor wie er oog voor heeft.
Grote buurman
Het Mauritshuis is een schoonheid. Een goed zicht op het gebouw heb je als je het nadert via het Buitenhof en de Lange Vijverberg, die grenzen aan de Hofvijver. Wandelend over een pad van fijn, wit grint, kijk je over het water uit op de historische gevels van het Binnenhof – de grote buurman van het Mauritshuis. Torentjes, trapgevels, erkers... Hollandser kan het niet. Helemaal op de hoek sluit het Torentje de rij. Direct ernaast staat het Mauritshuis: een klassiek, rechthoekig pand dat uit de vijver lijkt op te rijzen. Midden op de gevel vier zuilen, daarboven in gouden letters: Mauritshuis.
Lees het hele artikel in Terdege (nr. 13, 12 maart 2024).
Abonneer je op Terdege magazine
Nu slechts 9,95 p/mnd
Lees eerdere afleveringen
