Door lockdowns naar de kerk

Eigenlijk was het hun nu 8-jarige zoon Jens die het geloof weer ter sprake bracht in het gezin, zegt Annemarie. Hun zoontje zit op een christelijke basisschool. Waarom ze niet naar de kerk gingen, vroeg hij keer op keer aan zijn ouders. Later zei hij dat hij ook gedoopt wilde worden en dat hij bij de Heere wilde horen.

De vragen van Jens zijn nieuw in het gezin. Johan, die opgroeide in een reformatorisch gezin, zegde de kerk al jong vaarwel. „Het benauwde me; het geloof in God voelde als een belemmering om te doen wat ik wilde.” Annemarie groeide op in een onkerkelijk gezin, al hoorde ze op de basisschool veel Bijbelverhalen. De twee krijgen een relatie als Johan 16 is en Annemarie 14. Ze besluiten een aantal jaar later te gaan samen­wonen en trouwen rond hun twintigste.

De vragen van Jens maken dat Johan voor het eerst in jaren besluit toch weer een voet in de kerk te zetten. Erg succesvol is dat niet, die eerste keer. „Ik zag dat het een avondmaalsdienst was, en besloot Jens, die toen 4 was, naar de kinder­nevendienst te brengen. Maar daar wilde hij niet heen, dus zijn we na een kwartier de kerk maar uit gelopen.”

Toch is dat niet het einde van hun interesse. Johan besluit op zondagen onlinekerkdiensten te volgen. Boven, om de rest van het gezin niet te storen. Een makkelijke en laagdrempelige manier om toch weer eens te kijken wat er gezegd wordt. Jens sluit zich wat later bij hem aan. Totdat Annemarie het toch een beetje gek vindt worden dat haar mannen boven zitten te luisteren. Vanaf dan worden de kerkdiensten beneden aangezet, waar ze die allemaal kunnen volgen.

Annemarie: „Eerst luisterde ik zijdelings mee. Pas later voelde ik me ook aangesproken.” Johan: „Het was de Geest van God Die aan ons trok. Ik hoorde dat Jezus op plekken komt waar niemand anders wilde zijn. Dat kwam bij mij binnen. Ook als mensen nog niets van Hem willen weten, dan zoekt Hij hen wel op. Iemand zei tegen mij: Je bent geroepen. Dat is denk ik zo. En heel hard ook. Alsof ik in de kraag werd gevat.”

Welkom

Waarom hij naar kerkdiensten ging luisteren, weet Johan nu eigenlijk nog steeds niet. Ja, hij zat toen niet lekker in zijn vel. Hij had paniekaanvallen, die erger werden na de voor hem traumatische geboorte van Jens. En ja, hij werd van een vrolijke man een mopperaar, zegt Annemarie. Was dat de reden? Zocht hij rust en zingeving? Johan kan er de vinger niet op leggen. „De Heere heeft ingegrepen”, zegt hij eenvoudig. Feit is dat hij plotseling geen zondag meer voorbij liet gaan zonder kerkdienst.

Voor Annemarie komt de ommekeer wat later, als ze in september vorig jaar een doopdienst bijwoont van het zoontje van een vriendin. „Zij was ook onkerkelijk opgegroeid, net als ik. Haar man wilde, net als Johan, een tijd niets meer van zijn christelijke opvoeding weten. Maar ze waren veranderd. Ze nodigden ons uit voor de doopdienst. En die dienst trof mij. Wat mij precies raakte? Alles daaraan. Ik wilde meer horen, meer weten.”

Lees het hele artikel in Terdege (nr. 19, 7 juni 2022).

beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen