Dorinda Flier: Anna is een groot wonder

Megadubbel, zo noemt Dorinda Flier-van Utrecht (nu 45) uit Apeldoorn haar emoties op die winterdag die haar leven voorgoed zal veranderen.

„Er komen meteen enorm veel moedergevoelens in je op en tegelijk moet je heel erg schakelen. Na zo veel jaren reken je er niet meer op dat je nog een kleintje krijgt. Je bent er echt helemaal uit. Ik had gesolliciteerd bij de Erdee Media Groep en sinds een jaar werkte ik daar drie dagen per week met veel plezier als media-adviseur.”

Haar man André (48) reageert echter onverdeeld positief. Dorinda: „Ik zei: „Oh, hoe gaan we dit doen?!” Maar hij keek me aan en antwoordde: „Ik denk dat het goed komt. Ik geloof dat God ons als ouders goed genoeg vindt om ons nog een kindje te geven.” Dat vond ik heel gaaf.”

Toch heeft Dorinda tijd nodig om het nieuws te verwerken. „Dit had ook te maken met het feit dat ik tussen de andere zwangerschappen door vier miskramen had gehad en ook nog twee na de komst van Esther, onze jongste. Ik was bij deze nieuwe zwangerschap dan ook heel afwachtend. Ik moest eerst maar eens zien hoe het zou gaan...

We hielden het eerst voor onszelf. Het leek André heel leuk om het met de kinderen te delen, maar hij zei: „We doen dat pas als jij daar aan toe bent.” Toen ik na een week erg misselijk werd, besloten we het toch te zeggen. Ik was vreselijk zenuwachtig! We zaten met z’n allen aan tafel en ik zei: „Ik moet jullie nog even wat vertellen...””

Een van de jongens zei: „We gaan op vakantie!” Maar een ander keek me aan en zei: „U bent zwanger.” Toen moest ik ”ja” zeggen. Wat was dat opeens een gek woord! Dit deelmoment vergeet ik vast nooit meer. Het was zó intens en ze waren allemaal zó blij. Dat gaf me echt moed.”

Spannende dagen

Maar het eerste bezoek aan de verloskundige zet de wereld van Dorinda verder op z’n kop. Ze blijkt twaalf weken zwanger te zijn van twee kindjes, van wie er eentje gestorven is. En de verloskundige vraagt zich ernstig af of met de baby met het kloppende hartje alles wél in orde is. „Ik wil dat je naar de gynaecoloog gaat”, zegt ze.

Daar kan Dorinda pas na twee lange spannende dagen terecht. De gynaecoloog constateert dat het kindje nog te klein is om goed genoeg te kunnen zien of het gezond is en adviseert Dorinda met veertien weken terug te komen. Dan stelt de arts vast dat de baby een hygroma colli heeft.

Dorinda: „Mensen noemen dit ook wel een verdikte nekplooi en verbinden dat meteen met het syndroom van Down, maar dat klopt niet helemaal. De gynaecoloog legde ons uit dat een hygroma colli kan wijzen op heel veel verschillende afwijkingen. Ze zei letterlijk dat de kans dat ons kindje niet levensvatbaar was, richting de 70 procent ging. Ze vertelde dat er theoretisch 30 procent kans was dat er niets aan de hand was en 70 procent kans dat de baby een afwijking had, variërend van minder ernstig tot niet levensvatbaar, waarbij het ”niet levensvatbaar” in onze optiek behoorlijk benadrukt werd. En wat die 30 procent betreft: zij had dat nog nooit meegemaakt, er was altijd wel iets aan de hand. Het was voor haar bijvoorbeeld nog maar de vraag of het kindje hersencapaciteit zou hebben. Als het al zou blijven leven, zou het hoogstwaarschijnlijk ernstig gehandicapt zijn. Met deze spanning moesten we de hele zwangerschap door.”

Lees het hele artikel in Terdege (nr. 22, 12 juli 2022).

beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen

Dorinda Flier: Anna is een groot wonder

Ontvang onze nieuwsbrief

Impressie van Terdege
op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Dorinda Flier: Anna is een groot wonder

Ontvang onze nieuwsbrief

Impressie van Terdege op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Impressie van Terdege
op Instagram