Ds. C. Harinck: Ik heb gewoon zo’n drang vanbinnen om het Woord te delen

Op het dressoir in zijn gezellige woonkamer staat een grote foto van zijn overleden vrouw. Er gaat, ook na tien jaar, geen dag voorbij zonder dat hij aan haar denkt. Naast de haard staat zijn comfortabele stoel, waar hij studieboek na studieboek verslindt. Een stapeltje lectuur ligt op het plateau voor de haard, met bovenaan het boek ”Our hands are stained with blood”. Over de tragische geschiedenis van de kerk en het Joodse volk. ## _Hoe komt het dat u nog steeds de energie heeft om te preken, te studeren en te schrijven?_ „Daar moet ik de Heere de eer van geven. Het preken zelf is wat ik het liefste doe, waar mijn hart in zit. Eerder preekte ik gerust twee keer per zondag, maar ik ben teruggegaan naar één keer, omdat ik van zondag op maandag niet kon slapen. Dan maalden de diensten verder in mijn hoofd. Ik zei soms tegen mezelf: „Cor, je moet ophouden met dat malen. De zondag is geweest, wat je verkeerd hebt gedaan kun je niet meer goed maken, maar moet je in Gods hand geven.” Maar dat ging slecht. Daarom vonden de kinderen dat ik moest stoppen met twee keer preken. „Pa, je bent te druk”, zeiden ze. Nu ga ik ’s morgens na de preek een poosje rusten. Afgelopen zondag ben ik wel twee keer voorgegaan, omdat ik een achterkleinkind van me in Hendrik-Ido-Ambacht mocht dopen. Mijn zoon reed me daarheen, want het is te belastend voor me om na de dienst nog zelf terug te rijden. Het preken is overigens niet wat me de meeste energie kost, maar alles wat erbij komt kijken. Het reizen, het praten in de consistorie en de afronding daarna.” >„Ik zei soms tegen mezelf: Cor, je moet ophouden met dat malen. De zondag is geweest, wat je verkeerd hebt gedaan kun je niet meer goed maken, maar moet je in Gods hand geven” ## _Vanaf wanneer is het preken merkbaar zwaarder geworden?_ „Alles werd zwaar sinds mijn vrouw weg is. Het wordt nooit meer zoals voorheen. Maar dat ik slechter slaap, is pas sinds twee jaar. En ik ben natuurlijk ook sneller moe dan vroeger. Ik doe daarom op maandag altijd rustig aan, ik heb er behoefte aan om dan tot mezelf te komen. Daarnaast heb ik de laatste tijd last van kortademigheid. Dat is lastig, hoor. Al valt het op de preekstoel nog mee. Het speelt vooral op als ik bijvoorbeeld een stukje heb gelopen.” ## _Kunt u alles nog zelf doen, of krijgt u hulp?_ „Ik heb een flinke tuin. Daarin werken is ontspannend voor mij. Sinds een halfjaar krijg ik elke woensdagmiddag hulp van een 16-jarige jongen uit de kerkelijke gemeente. Een tuinman doet twee keer per jaar het grote onderhoud voor me: het snoeiwerk en de randen van het gras bijvoorbeeld. Verder komt mijn schoondochter Suzanne elke vrijdag schoonmaken. Een gouden meid, ik ben echt gesteld op haar, het is geweldig zoals ze voor me zorgt. En ze durft ook wat tegen me te zeggen, zoals: „Pa, doe eens wat rustiger aan.” Of: „U moet even wat schoons aantrekken.” Wat de maaltijden betreft: ik eet ongeveer twee keer per week bij mijn kinderen. Voor de rest maak ik zelf mijn potje. Dat kon ik vroeger niet, hoor. Ik had twee linkerhanden als het om het huishouden ging. Mijn vrouw deed alles, ze verwende mij daarin een beetje. Maar toen ze ziek werd, zei ze nuchter: „Cor, je weet dat ik niet meer beter word. Je komt straks alleen te zitten. Kijk eens met me mee als ik aan het koken ben.” Zij heeft me geleerd hoe het moet. Nu verwen ik mezelf weleens met een lekker stukje vlees, daar houd ik echt van. Al blijft het zwaar om alleen aan tafel te zitten. Ook al is het nu tien jaar geleden dat ze overleed, het went nooit om zonder haar te zijn. We zijn ook 58 jaar getrouwd geweest. Zij was 17 toen we een relatie kregen, ik 18.” >„Het is nu tien jaar geleden dat mijn vrouw overleed, maar het went nooit om zonder haar te zijn. We zijn 58 jaar samengeweest, hè” ## _Uw laatste boek publiceerde u vorig jaar. Ligt er nog zo’n project op de plank?_ „Ik studeer graag en lees nog steeds veel. Soms zeg ik tegen mezelf: je moet er eens mee ophouden, met al dat lezen. Maar dan ga ik toch weer verder. Vooral in de stille winteravonden. Maar een boek schrijven ga ik denk ik niet meer doen. Dat is intensief. Zo’n boek pakt je op den duur, daar blijf je aan denken. Heb ik dit nu wel goed gedaan, had ik zus en zo niet ook nog moeten vermelden? Vroeger ging het schrijven me wat dat betreft gemakkelijker af dan nu. Al zei mijn vrouw bij de publicatie altijd: „Hoera, het kind is weer geboren.” Veel mensen beseffen niet dat er veel meer bij komt kijken dan alleen het schrijven. Je oriënteert je op een onderwerp, vergadert een heleboel informatie en daarna komt het moeilijkste van het schrijven: orde aanbrengen en uitwerken. Dat is echt een karwei. Mijn vrouw hield er vroeger een beetje de maat in, zodat ik niet te lang doorging met werken. Dan kwam ze me halen als ik om een uur of één ’s nachts nog in de studeerkamer zat. Nu doe ik dat niet meer, hoor, zo lang doorwerken. Want dat wreekt zich. Dan slaap ik meestal niet goed en voel ik me de andere dag niet lekker. Ik dwing mezelf vroegtijdig te stoppen, een krantje te lezen en een kopje slaapthee te nemen voor het naar bed gaan Je kan niet alles. Mijn leeftijd is al vergevorderd. Wat ik nu nog krijg, is allemaal toegift.” :::inline_image 1::: ## _Wat maakt dat u zo lang mogelijk wilt doorgaan met preken?_ „Het verlangen om te preken is iets wat de Heere in me heeft gelegd. Ik ben een beetje wonderlijk tot bekering gekomen. Toen ik begon te tobben over mijn eigen ziel, zag ik mensen bij ons in de straat voorbijlopen. Ik kreeg er zo’n diepe indruk van dat dit allemaal mensen waren die naar de eeuwigheid reizen. Daar voelde ik me verantwoordelijk voor. Later is de roeping tot predikant gekomen. Ik heb daar erg mee geworsteld. Want dat ik die roeping ervaarde, dat kon natuurlijk niet voor mij, dat was te hoog gegrepen, dat moest ik uit mijn hoofd zetten. Toen las ik over Jezus Die de schare zag en met barmhartigheid werd bewogen, omdat ze als schapen waren die geen Herder hadden. Dat heeft me zo gegrepen.” Met tranen in zijn ogen: „Dat is gebleven. En daar ben ik dankbaar voor. Ik heb daarna nooit meer getwijfeld. Nee. God wil me in Zijn dienst gebruiken, en daarom word ik zo oud, denk ik. Dan kan ik nog wat langer dienen. Ik heb gewoon zo’n drang vanbinnen om het Woord te delen. Die gaat niet weg, en daar ben ik dankbaar voor. Als ik op de preekstoel sta, gaat dat vuur vanbinnen altijd branden. Soms moet ik me eerst over een bepaalde moeheid heen zetten. Dat merkt de gemeente vaak aan me. In het begin praat ik soms nog een beetje moeilijk, met korte zinnen. Maar na verloop van tijd kom ik los. Dan is het vuur er weer en heb ik echt een Boodschap te brengen. Al die mensen die voor me zitten, kan ik niet zomaar naar huis laten gaan.” >„God wilde me in Zijn dienst gebruiken, en daarom word ik zo oud, denk ik. Dan kan ik nog wat langer dienen.” ## _U bent soms erg druk geweest. Wat vond uw vrouw daarvan?_ „Het was makkelijker voor haar geweest als ik niet ook nog al die boeken had geschreven. Dan had ik meer tijd voor mijn vrouwtje gehad. Ze is wel tekortgekomen, hoor. Als ik terugkijk, denk ik: Dat is niet goed geweest. In de jaren tachtig gaf ik godsdienstcursus in Gouda en later ook in Ridderkerk. Dat hield ik aan toen we naar Oostkapelle verhuisden. Dom, want ik was dan de hele zaterdag weg. Als ik dan om een uur of drie thuiskwam en het mooi weer was, zei Jannie tegen me: „Ik zou nog eens zo graag een rondje willen fietsen met je.” Maar daar was ik dan te moe voor. Nu denk ik: ik had moeten zorgen dat ik meer tijd voor haar had. Dat hebben de kinderen ook gezien. Mijn oudste dochter zegt weleens: „Pa, het is wel erg geweest, hoor.” Tegenwoordig zijn dominees misschien weer iets te makkelijk met het plannen van hun vrije tijd. Ik ben weleens gebeld door een weduwe die in tranen vertelde dat ze geen dominee kon vinden om haar man te begraven, want de een kon niet en de ander had zijn vrije dag. Of ik het alsjeblieft wilde doen? Natuurlijk snap ik dat predikanten ook vrije dagen nodig hebben. Mijn zoon Wouter heeft ook dagen waarop hij alleen in geval van nood gebeld wil worden. Maar om daar nu begrafenissen voor af te zeggen?” >„Natuurlijk snap ik dat predikanten ook vrije dagen nodig hebben. Maar om daar nu een begrafenis voor af te zeggen?” ## _Maar uw vrouw stond wel achter u?_ „Als het voor de dienst des Heeren was, was het goed. Die had gelukkig ons beider hart. Ze heeft zich altijd opgeofferd voor de gemeente. En ze was zo zorgzaam. Wil je wel geloven dat ik nooit de deur uitgegaan ben zonder dat ze me uitzwaaide? En als ik terugkwam, rekende ze ongeveer uit hoe laat ik thuis kon zijn en opende ze de deur voor me. Dat zijn kleine dingen, maar mooi om aan terug te denken. Ik ben verwend, hoor. Op zondagmorgen legde ze mijn kleding voor me gereed. Het mooie is: nu doet mijn schoondochter Suzanne dat. Ze doet de manchetknopen in mijn overhemd, legt mijn pak geborsteld en al gereed. Het is toch wat. Ik heb het haar nooit gevraagd, maar ze doet het toch. Ze is een schoondochter, maar eigenlijk gewoon een dochter.” ## _Wat zou voor u een reden zijn om te stoppen met preken?_ „Dat is makkelijk te beantwoorden. Als mijn preken wanordelijk worden, zou ik à la minute willen stoppen. Dat wil ik voor geen goud. Ik heb tegen verschillende broeders van de kerkenraden gezegd: vertel het me als ik verward word. Tegelijkertijd kan ik het preken niet missen. Dat is wat, hè, want dat komt natuurlijk wel een keer. Ik hoop dat ik dan de genade krijg om het te aanvaarden.” :::inline_image 2::: ## _Zou u het zelf niet merken als het niet meer gaat?_ „Dat denk ik wel. Maar misschien ook niet. Want ik weet van dominees die het zelf niet in de gaten hadden. Daarom heb ik mijn omgeving er nadrukkelijk bij betrokken. Ook mijn kinderen durven het me wel te vertellen als het zover komt.” ## _Helpt het vele studeren en preken om scherp te blijven?_ „Zeker. Dat denk ik wel. Ik heb altijd veel interesses gehad, en die blijven. Ik kan me niet voorstellen dat ik achter de geraniums zou zitten. Dan ben ik mezelf niet meer.” ## _U preekt al 64 jaar. Waar bent u terugkijkend het meest dankbaar voor?_ „Dat de Heere het werk gezegend heeft. Zoiets kan je klein maken. Ik kreeg verleden jaar helemaal vanuit Canada een mailtje van een man die vertelde dat een preek voor hem tot zegen was geweest. Die man was al in de zeventig en dacht dat hij niet meer bekeerd kon worden. Maar door een van de preken is hij tot ruimte gekomen.” ## _Hoe kijkt u naar de toekomst?_ „Ik kan erg opzien tegen de mogelijkheid dat er nog een lijdensweg kan komen. Ik heb in mijn tijd als predikant veel mensen zien lijden, maar niemand van zo nabij als mijn vrouw. Ze had de ziekte van Kahler, een vreselijke aandoening die met veel zenuwpijn gepaard gaat. Ik wens en hoop maar dat ik ineens weg ben. Dat zou een zegen voor me wezen. Tegelijkertijd is er ook een verlangen naar de eeuwigheid. Hoe het zal zijn als ik straks Christus zal aanschouwen, Die mij gekocht heeft met Zijn dierbaar bloed. Dat ik dan God eeuwig zal danken, omdat Hij naar mij heeft omgezien. Anders was ik verloren gegaan.” >„Ik kan erg opzien tegen de mogelijkheid dat er nog een lijdensweg kan komen. Ik wens en hoop maar dat ik ineens weg ben” ## _Daar ervaart u hier al iets van?_ „Ja. Bewondering voor God. Dat speelt soms een grote rol bij mij.” Hij krijgt tranen in zijn ogen. „Ik kwam eens een boek tegen van een zekere Hugh Martin, een Schotse theoloog uit de negentiende eeuw. Achter in dat boek stond een meditatie over Psalm 119. David zegt daar: Heere, Gij zijt gezegend. Die woorden heeft Martin verder uitgewerkt. Dat God een gezegend Wezen is, gezegend met allerlei volmaaktheden. Hij bespreekt dit kort, maar op aanbiddelijke wijze. Dat heeft mij heel veel gedaan. Ik ben toen weggezonken in bewondering van God. En dat is de laatste jaren weer teruggekomen.” ## _Omdat uw vrouw u al is voorgegaan?_ „Niet daarom, maar die nabijheid van de Heere is wel sterker ontstaan na haar overlijden. Ik ontmoet de Heere vaker dan vroeger in het verborgen gebed. Voordat mijn vrouw wegviel, kende ik de Heere als mijn Toevlucht in zorgen, noden en beproevingen. Maar daarna werd Hij een toevlucht in menselijke rouw. De Heere wil dan heel dichtbij zijn.” Ontroerd: „Dan ervaar ik echt dat ik deze weg niet alleen hoef te gaan. En dat geeft moed en kracht. Hij zegt: „Ik ben met ulieden al de dagen tot aan de voleiding van de wereld.” De ene keer ervaar ik dat meer dan de andere keer. Ik kan Zijn aanwezigheid niet scheppen en maken. Maar soms valt de hand des Heeren op me en ervaar ik Zijn wonderlijke nabijheid, waarin ik bijna verzwolgen word. Dan raak ik niet uitbewonderd en zeg ik: „Heere, Gij zijt gezegend.” In de Bijbel staat dat we Hem zullen kennen zoals we zelf van Hem gekend zijn. Dat betekent dat we straks een volmaakte kennis van God hebben. Daar is de mens voor geschapen, om in Hem zijn vreugde te vinden. En dat kun je hier op aarde al een klein beetje ervaren. In Christus wil God dat laten zien. Het is voor mij zo groot geworden dat Hij alzo lief de wereld heeft gehad dat Hij Zijn Eniggeboren Zoon gegeven heeft. Het Evangelie maakt je verwonderd.” _Dit is deel twee in een serie over actieve negentigers. Volgende keer deel 3._

Ds. C. Harinck: Ik heb gewoon zo’n drang vanbinnen om het Woord te delen

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege
op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Ds. C. Harinck: Ik heb gewoon zo’n drang vanbinnen om het Woord te delen

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Impressie van Terdege
op Instagram