Het besef was er in de auto. Er zijn echt twee verschillende werelden.
Ook deze zomeravond reed ik weer naar mijn boer. Vanaf de boerderij reed ik over een smalle weg. Voor mij een trekker met een grote kar waar gras in kan. Excuses boeren, ik weet niet precies hoe die kar heet. Maar het was een grote trekker. Hij reed ook iets zachter dan ik met mijn auto gewend ben. Maar dat geeft niet. Rechts zag ik een boer maaien. Links lag het al in de zweel. Het Nederlandse woord? Geen idee, het zijn die grote slierten gras die bij elkaar geharkt zijn om het op te rapen. De trekker ging naar links. Daar reed een hakselaar en nog een trekker met een bijna volle kar.
Ik bedacht me even dat mijn werkdag voor die dag erop zat. Maar die trekkers worden bestuurd door mensen die nog volop werken na het avondeten. Ik reed het bruggetje over. Heel in de verte zag ik de trekker van mijn boer.
Voor ik bij hem ben, moet ik eerst een stukje om. De stad door. Bij de sportvelden reed ik langs de grote parkeerplaats. Vol fietsen en auto’s. Mensen die na het eten naar de voetbal gaan, of naar tennis. Alleen maar de bocht om. Een andere wereld. Geen groen, maar grijs. Geen trekkers, maar auto’s en fietsen. Mensen die hun ding doen. Die niet verder komen dan die bocht. Ik voelde even de afstand. Het verschil. Het is maar een bocht, maar een wereld van verschil.
Het omrijden is maar een kilometer of twee. Een kruising, twee stoplichten en dan op de vluchtstrook parkeren. Ik was de stad weer uit, terug in de wereld van mijn boer.
We zaten op het gras, dronken onze koffie. Met onze klompen aan. De wereld van mijn boer.
Een wereld die wakker ligt, ik denk letterlijk op sommige plaatsen, van stikstof. Waar de gemoederen weer hevig zijn beroerd. Ik wil het daar eigenlijk helemaal niet over hebben. Al voelt niets zeggen ook niet goed. Maar wat moet ik zeggen? Is het ‘onze’ minister die een stikstofplan presenteert? Of brengt Van der Wal onze boeren in de sloot? Er is een opdracht over de schutting gegooid. Nog een jaar hebben de provincies de tijd om een plan te presenteren. Maar een plan is nog geen oplossing. Een plan is nog geen zekerheid voor de boeren in de paarse gebieden. Het is wij en zij. Twee werelden, één van de minister en haar rekenmodellen, en één van de boer en zijn leven op het platteland. En toch moeten we samen leven op de kleine postzegel die Nederland heet. Waar boeren trots mogen zijn op de hoogwaardige landbouw. Waar al jarenlang zoveel investeringen zijn gedaan voor duurzame landbouw.
Wij reden samen tot al het gras bij elkaar geharkt was. Tot de zon onderging. Zolang de zon op en ondergaat op deze wereld, zullen er zorgen zijn. Deze wereld is niet volmaakt. Hier leven aannames, vooroordelen en papieren berekeningen. Maar toch staat er Iemand boven, die op Zijn tijd de zon laat schijnen en op Zijn tijd regen geeft.
Lees eerdere afleveringen
