Met antibiotica in mijn handen sta ik op kamer 7 aan het bed van een meisje met een ontsteking in haar beenmerg. Ze slaapt. Zweetdruppels op haar neus en voorhoofd en het snelle op en neer gaan van haar borstkas verraden dat ze nog koorts heeft, ondanks dat ze behandeld wordt met antibiotica via een infuus. Ook aan de waarden op de monitor kan ik zien dat deze kleuter, gehuld in een nachtjaponnetje met ruitjes en ruches, nog flink ziek is.
Mijn blik valt op de titel van een boek dat op tafel ligt, ”De kracht van biddende ouders”. Enkele minuten sta ik erbij te dralen. Het is niet van mij. Ik heb er vanaf te blijven. Mijn nieuwsgierigheid wint het en her en der lees ik wat alinea’s.
Met een zucht leg ik het boek opzij en met dat ik de kamer uitloop, zie ik een vrouw aankomen die ik gezien haar uiterlijk meteen onder de reformatorische zuil schaar. Die zal wel bij kamer 7 horen, denk ik oneerbiedig. Mijn vooroordeel klopt niet. Vijf minuten later staat er een hip uitziende Zuid-Europese schoonheid aan de balie. Deze keer wél de moeder van mijn patiënt op kamer 7.
Meteen biecht ik op dat ik aan haar spullen heb gezeten. Ze lijkt verrast en begint te vertellen hoe ze opgroeide zonder te weten dat er een God bestaat. Haar leven was één groot feest. Terwijl ze dacht dat ze een discotheek binnenwandelde, bleek ze in een dienst van een kerkelijke gemeente beland te zijn. Daar hoorde ze voor het eerst over God. De jaren erna waren een rusteloze zoektocht naar Hem. En niet tevergeefs! Door de regels heen proef ik haar afhankelijkheid in de praktische en geestelijke zin van haar leven.
Aan het einde van mijn dienst loop ik nog een rondje langs alle kinderen die aan mijn zorgen zijn toevertrouwd. Op kamer 7 zit een vrouw geknield naast het bed van haar zieke kleuter. Haar gevouwen handen omsluiten het handje van haar dochter en haar lippen bewegen zachtjes.
Ik laat de deurklink weer los. Dit meisje heeft mijn zorgen niet nodig. De kracht in deze biddende ouder is God Zelf. En Hij zál zorgen!
