Ons bod is geaccepteerd! Wij gaan verhuizen! De kinderen weten nog niks van onze plannen en na het telefoontje vertellen we het. Direct komen zij met hun eigen plannen. Op een boerderij wonen, daar horen natuurlijk dieren bij, vinden ze. Er is vast wel een plekje voor giraffen en olifanten, of nee leeuwen! Als het aan de kinderen ligt, wordt het weiland een hele dierentuin.
Het begint allemaal als ons fijne huis na de komst van ons vierde kindje in juli 2019 wel wat krap wordt. Sindsdien valt soms het woord ‘verhuizen’. Maar áls we verhuizen, willen we graag naar een oude boerderij met veel ruimte, zodat Jan zijn aannemersbedrijf bij huis kan hebben. En die droom lijkt veel te groot om op korte termijn te kunnen realiseren. Totdat we in mei 2021 via via horen dat er een oude boerderij met veel grond te koop komt op een prachtige locatie. Het klinkt weliswaar nog steeds als een droom die te mooi is om waar te zijn - alhoewel die oude boerderij er trouwens niet heel mooi meer uitziet - maar toch gaan we er een keer kijken. Jan is laaiend enthousiast en mij laat dit huis ook niet los. Hoe meer we erover denken en praten, hoe gemotiveerder we worden.
Een spannende tijd breekt aan, want we zijn bepaald niet de enigen die interesse hebben. Na heel wat telefoontjes met de makelaar krijgen we eind augustus een mail met informatie én de datum voor een officiële bezichtiging.
Op maandagmiddag 20 september stappen we de boerderij binnen. Het eerste wat ik zie is een stapel enveloppen op het oude aanrecht. Het zijn er minstens twintig.
Het verhaal van de makelaar is kort: dit is een heel oude woning, die je het beste maar kunt slopen. We lopen nog geen twintig minuten rond, als we de volgende belangstellenden al zien aankomen. De concurrentie is haast voelbaar.
Diezelfde avond dienen we een bod in. Met een bijlage vol persoonlijke informatie, want wie weet maak je dan net wat meer kans. Weken van wachten volgen en als eindelijk op maandagochtend 18 oktober nog voor 8.00 uur ’s morgens een onbekend 06-nummer op Jan z’n telefoon belt en ik via Google ontdek dat dit het nummer van de makelaar is, weten we het: we gaan verhuizen!
Plannen hebben we ondertussen genoeg. Die maakten we al voordat we wisten of de koop door zou gaan. Mijn schoonzus woont naast ons. Met haar hebben we een fijne band. Ook de kinderen zijn dol op haar. En dus hebben we besloten om met elkaar te verhuizen. De boerderij is groot genoeg, zij gaat in het voorste gedeelte wonen, wij achterin.
Omdat de boerderij op dit moment niet bewoonbaar is, willen we tijdens de verbouwing in stacaravans gaan wonen. Kort nadat ons bod is geaccepteerd, horen we dat we van een ander gezin stacaravans kunnen overnemen. Wauw, het wordt nu toch allemaal wel écht!
Drukke weken volgen. We moeten ons huis verkoop-klaar maken, foto’s voor Funda laten nemen, en de eerste bezichtigingen plannen. Ik heb nog nooit zoveel opgeruimd en schoongemaakt als in die weken. Op de foto’s voor Funda lijkt ons huis een plaatje. Opgeruimd, schoon, netjes en vooral leeg. Het is maar goed dat er geen foto’s van de binnenkant van de kasten worden gemaakt. Die zitten namelijk stampvol. En zelfs mijn auto hebben we volgepropt. Maar al die moeite is niet zonder resultaat: binnen drie weken wordt ons huis verkocht! Op naar een nieuw avontuur: de oude boerderij verbouwen tot ons droomhuis.
Martine Hoogerbrug (27) is getrouwd met Jan (29) en moeder van Anna (5), tweeling Jack en Eva (4) en Sven (2). Samen met haar gezin en een schoonzus verhuist ze naar een… onbewoonbare boerderij.
