Het is een huis zoals alle andere in het rijtje. Aan de buitenkant is niets bijzonders te zien, behalve een sticker op de deur met ”Huize Draagt Elkanders Lasten”. Jan en Arina Meerkerk uit Nieuw-Lekkerland openden drie jaar geleden hun huis voor de opvang van jonge moeders.
Terwijl Arina snel de jongste twee pleegkinderen naar bed brengt, geeft Jan trots tekst en uitleg bij de gezinsfoto’s die aan de muur hangen. „Met hen is het eigenlijk allemaal begonnen”, vertelt hij, een foto van hun drie pleegzoons in de hand. „Pleegkinderen zijn uit een gezin gehaald en in ons gezin geplaatst. Die scheiding geeft zo’n trauma voormoeder en kind.” Vooral de situatie van een 18-jarige moeder die gescheiden werd van haar kind, greep hen erg aan. Arina: „De band tussen deze moeder en haar kind was zo goed; ik wilde op dat moment niets liever dan hen allebei opvangen. In een unit in de tuin bijvoorbeeld. Maar dat paste helaas niet.”
TWEE HUIZEN INEEN
Toen de buurman op een dag vertelde dat hij wilde verhuizen, kreeg Jan een idee. Hij overtuigde de buurman ervan om nog even geen bord in de tuin te zetten en haastte zich naar de Rabobank. „Ineens was er een mogelijkheid om onze plannen voor een opvanghuis voor jonge moeders te verwezenlijken.
(De rest van dit artikel leest u in Terdege 2, verschenen op 2 oktober.)
Nieuw begin na orkaan Irma
Lotisha (19) uit Sint Maarten was zwanger toen orkaan Irma daar alles verwoestte. Ze besloot om voor zichzelf en haar nog ongeboren kind een betere toekomst te zoeken in Nederland. ”Alles was kapot. Dat was niet de plek waar ik wilde zijn met mijn kind, ik wilde niet na elke orkaan weer helemaal opnieuw moeten beginnen.” Lotisha was vastbesloten alles op alles zetten om een diploma te halen voordat haar dochtertje (nu vijf maanden oud) groter zou worden. ”Hoe kan ik later tegen haar zeggen dat ze haar best moet doen op school, als ik zelf geen diploma heb?” In Nederland trok ze in bij een vriendin, maar dat bleek voor beiden financieel nadelig. Via haar maatschappelijk werker kwam ze terecht in Huize Draagt Elkanders Lasten. Binnen een week na het eerste gesprek verhuisde ze naar Nieuw-Lekkerland. ”Ik vind het hier geweldig”, lacht Lotisha. ”Zoiets bestaat niet op Sint Maarten. Het is hier lekker rustig en elke zondag krijgen we taart. Als moeders helpen we elkaar en we lachen veel. Soms koken we voor een van de anderen en er is altijd wel een luisterend oor.” Inmiddels volgt ze een opleiding aan het Da Vinci College. Met de toekomst durft ze nog niet te veel bezig te zijn. Ze hoopt dat ze binnenkort naar Sint Maarten kan, zodat haar moeder haar eerste kleinkind kan zien. ”Mijn financiële situatie is nu niet goed, maar daar helpen ze mij mee. Als ik mijn diploma heb gehaald, wil ik eigen woonruimte zoeken. Tot die tijd leef ik bij de dag.”
