Een stuiterbal met gaatjes

Mijn vrees blijkt ongegrond. De tandarts haalt alles uit de kast om hem gerust te stellen. Luuk mag de boortjes voelen en de ministofzuiger vasthouden en vóór de echte verdoving wordt eerst nog zijn tandvlees verdoofd. Dan hoeft hij de prik niet te voelen. De grote spuit verbergt ze vakkundig achter haar rug.

„Knijp je ogen maar dicht”, zegt ze vriendelijk, terwijl ze met de lamp in zijn gezicht schijnt. Luuk doet het braaf, waardoor het prikken met de naald volledig langs hem heen gaat. Het werkt. Hij blijft keurig in de stoel liggen, heel de behandeling. Glunderend zoekt hij een stuiterbal uit.

Wat vind ik hier nu eigenlijk van? vraag ik me op de terugweg af. Natuurlijk ben ik blij dat de tandarts geen vervelende ervaring werd. Dat is voor veel mensen wel anders. Zelf weet ik nog dat de tandarts zo veel haken aan mijn mondhoek hing, dat deze scheurde. Voor sommige mensen is de angst zo groot, dat ze nooit meer iemand naar hun gebit laten kijken. Met alle gevolgen van dien. Nee, dan is een verdoving vóór een verdoving toch zo gek nog niet.

Toch weet ik niet zo goed of het wel de bedoeling is om alles zo leuk mogelijk te maken. Om spuiten te verstoppen. Om cadeautjes te geven. Want hoe leer ik mijn kinderen dan de moeilijkere dingen van het leven te verdragen? En dat onverschilligheid (zoals je tanden niet goed poetsen) soms vervelende consequenties heeft?

Misschien denk ik te veel. Te moeilijk. Want ik ben eigenlijk ook gewoon blij dat het goed is gaan.

Maar als ik hem vanavond vertel dat hij zijn tanden moet poetsen, moet ik natuurlijk niet gek opkijken als hij zegt: „Poetsen? Helemaal niet nodig! Want gaatjes kunnen ze gewoon maken. En dan krijg je ook nog een stuiterbal!”

Alette Koornneef is getrouwd en moeder van drie jonge kids. Woont in de buurt van de Goudse glazen. Schildert met woorden en tekentablet.

beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen