Nog geen twee jaar na elkaar overleden haar beide ouders. Het maakte Eline Karem-van Dijkhuizen al op dertigjarige leeftijd wees, evenals haar vijf jongere broers en zussen. „Het is maar goed dat mijn moeder een keer heeft voorgedaan hoe je moet rouwen, anders had ik dit nooit aangekund.”
Tropenjaren. Een ander woord is er niet voor de tijd die ze achter de rug heeft.
Elines vader, Evert, wordt in de zomer van 2016 ziek. Het gezin Van Dijkhuizen is dan op vakantie in Italië. Eline en haar man Zmnako en hun dochter zijn ook mee. „Hij zei toen dat hij zich niet lekker voelde. Dat hij naar de dokter zou gaan zodra we terugkwamen van vakantie. Dat heeft hij gedaan.”
Zelf is ze dan hoogzwanger van hun tweede kindje. „We kregen bericht dat mijn ouders iets serieus met ons wilden delen. Of we naar hun huis in Woudenberg wilden komen. We zijn in de auto gestapt en eenmaal daar, hoorden we van mijn vader dat hij kanker had.”
Haar vader krijgt verschillende chemokuren, maar die slaan niet aan. De behandelingen die volgen, zijn vooral gericht op het verlengen van zijn leven, niet op genezing. „De ziekte ging heel rap door. Het was bizar om te zien hoe hij in een paar maanden tijd van een actieve man veranderde in iemand die sterk vermagerd aan het infuus lag. Alsof het niet echt gebeurde. Zijn ziekte heeft lange tijd iets onwerkelijks voor mij gehad.”
Het is vooral de laatste fase van zijn ziekte die Eline nog helder voor de geest staat. „Hij worstelde erg met God. In de laatste weken kon hij zich aan Hem overgeven. Twee weken voor zijn overlijden riep hij mij en mijn broers en zussen om de beurt bij zich en zegende hij ons. We hebben rechtgezet wat nog rechtgezet moest worden. Hij vertelde dat hij ernaar verlangde om God te ontmoeten. Wel had hij het er tot het laatst moeilijk mee dat hij mijn moeder en ons achter moest laten.”
Gouden randje
De vrijdag voor zijn dood waken Eline en Zmnako bij zijn bed. „We zagen hem worstelen met het einde. Ik wenste op het laatst dat hij zou sterven, omdat ik hem zo zag lijden.”
Op een zaterdagavond in mei 2017 sterft hij. Zijn overlijden valt precies op Elines verjaardag, de dag dat ze 29 wordt. „Toch is het geen dag met een zwart randje geworden. Hij heeft eerder een gouden randje. Elk jaar memoreren we mijn vader op mijn verjaardag. Niet op een droevige manier, maar pratend over de mooie herinneringen aan hem.”
Een tijd van rouwen breekt aan, en toch ook weer niet. Haar leven gaat ergens gewoon door. „We hadden een zoontje van zes maanden, ik werkte drie dagen in de week, we waren net verhuisd. Ik had niet het gevoel dat mijn leven stilstond.”
Wat ook helpt, is dat haar moeder op een blijmoedige en open manier rouwt. „Omdat ze wist dat mijn vader bij de Heere God is. Zij praatte veel over hem, we haalden samen herinneringen op en bekeken foto’s. Ze heeft ook tijdens zijn ziek-zijn veel foto’s gemaakt. Die plakte ze in, vier albums vol. Heel meditatief en creatief, voorzien van Bijbelteksten, uitgeknipte stukjes tekst en tekeningen. Als ik die vier boeken nu opensla, zie ik haar rouwproces. Mijn moeder heeft ons voorgedaan hoe het is om iemand te verliezen die zo dichtbij je staat.”
Dit is deel 2 in een serie over rouw. Lees het hele interview met Eline Karem-van Dijkhuizen in Terdege (nr. 13, 12 maart 2024).
Abonneer je op Terdege magazine
Nu slechts 9,95 p/mnd
