Vijf Urker vrouwen. Mirjam, Geeske, Wiltina, Geke en Thamar. Ze zijn ongeveer even oud, wonen in dezelfde straat en hebben allemaal een man die vanwege zijn werk vaker weg is dan thuis. Hoe ervaren ze dat? Wat is fijn, wat is moeilijk? En hoe steunen ze elkaar?
In de woonkamer van een van hen ontmoetten we elkaar. Af en toe lanceerde ik een spreekwoord. Dat was genoeg om de tongen los te krijgen en een open gesprek te laten ontstaan. Een gesprek waarin veel gelachen werd, maar ook ruimte was voor een traan.
Als mijn man weg is, heb ik het rijk alleen
Wiltina veert gelijk op. „Ik heb hem liever thuis dan dat ik het rijk alleen heb!” Haar man Jan-Fokke werkt bij de Koninklijke Luchtmacht. Sinds hij een paar jaar geleden werd overgeplaatst naar het Brabantse Woensdrecht, verblijft hij van maandag tot en met vrijdag op de luchtmachtbasis. Aan het begin van hun huwelijk had Wiltina nooit kunnen denken dat ze ooit zo veel alleen zou zijn. „Ik vind het moeilijk. Eerst kwam mijn man elke dag rond halfzes thuis; nu zit ik alleen aan tafel met de kinderen. ’s Avonds werk ik als schoonheidsspecialiste. Dat is leuk, het is fijn om iets voor jezelf te doen. Maar ik ben dan ook vaak moe. Dan denk ik weleens: wat zou het fijn zijn om nu lekker op de bank te zitten.”
Ook Gekes leven nam een andere wending dan verwacht. „Ik wilde nooit met een visserman trouwen”, vertelt ze.
