Feestgedruis

Maar het begin van de dag was nog wel het mooist: de legendarische optocht vanaf het schoolplein, de kleuters in de versierde karren, de oudere kinderen met bogen en vlaggen erachteraan. Onderweg sloten zich steeds meer basisscholen en harmonieorkesten aan, en zo kwamen we dan in een lange, luidruchtige stoet op de markt aan voor de aubade. De liedjes die we brulden, kan ik nog altijd dromen. Een paar vaderlandse liederen, maar ook ”In naam van Oranje, doe open je mond, zet vrolijk dit lied nu maar in!” en: ”Vanmorgen heel vroeg was het buiten nog stil…” Met evenveel enthousiasme bezongen we onze eigen woonplaats: ”Veenendaal, dorp dat tot stad is gegroeid, stad waar veel goeds van een dorp ook nog bloeit!” Vreemd genoeg voelde ik me op deze nationale feestdag sterker dan ooit verbonden met mijn eigen woonplaats.

Dat kan ook andersom, weet ik inmiddels. Ik hou over het algemeen best van het dorp waar we nu wonen, maar er is één dag per jaar dat ik mijn hoofd diep onder de dekens stop en wens dat ik ergens anders woonde. Het begint al tegen halfvier ’s morgens, als de eerste uitlaatloze brommers gierend en knallend door ons anders zo rustige bloemkoolwijkje scheuren. Op het moment dat je net weer ingedommeld bent, komen ze onverbiddelijk opnieuw onze kant op voor een volgend rondje. Vanaf dat moment wordt Koningsdag ook in ons dorp nog best leuk. Oké, de aubade is hier niet zo’n indrukwekkende massale samenzang. Maar we hijsen dezelfde driekleur. We zingen hetzelfde Wilhelmus. Door slaapgebrek voelt mijn ontroering bij het volkslied extra doorleefd.

Hier geen compleet programmaboekje met activiteiten, maar wel een stormbaan, een patatkraam en een heuse roofvogelshow. We mengen ons vol overtuiging in de plaatselijke feestvreugde en ik denk niet meer met heimwee terug aan de Koninginnedagen van weleer. Of het moet de gedachte aan die ene liedregel zijn: ”Vanmorgen heel vroeg was het buiten nog stil…”